Δυο σταράτες, ουσιαστικές κουβέντες για κάθε θέμα, που τίθεται σε μια συνέντευξη, κυρίως στην ίδια την πράξη, πρωτοπόρα δράση στην πολύπλευρη ζωή, είναι υπεραρκετές για τον κάθε ικανό και συγκροτημένο, όσο και αν τα τελευταία χρόνια οι παραπάνω ιδιότητες είναι είδος εν μεγίστη ανεπαρκεία. Ο προπονητής του Ολυμπιακού Γιώργος Μπαρτζώκας διαθέτει πολλά καντάρια προσωπικότητα και το δείχνει ως γεννημένος νικητής στα γήπεδα του μπάσκετ και σε όλες τις άλλες του εκδηλώσεις και εκφάνσεις. Για μας, που πολλά χρόνια παρακολουθούμε και γνωρίζουμε την δουλειά του, δεν μας εντυπωσίασε η πρόσφατη συνέντευξή του στην εκπομπή «The Coaching Experience» της ισπανικής τηλεόρασης. Την αναδημοσιεύουμε, όμως, αφενός γιατί ουδέν πλέον αυτονόητο στην παγκόσμια χωματερή, που ζούμε και αφετέρου ιδιαίτερα στον αθλητισμό, με τους μύθους της τηλεόρασης, τα τερτίπια των παραγόντων και τον αποπροσανατολισμό των νέων, είναι και σήμερα παρα ποτέ ζητούμενο το αρχαίο πρότυπο του «καλού κ’ αγαθού». Εννοείται στην συγκεκριμένη φάση και στις εκάστοτε κοινωνικές συνθήκες, διότι «μηδένα προ του τέλους μακάριζε»!
Θυμηθείτε οι σύ-γαβροι και λοιποί θαυμαστές και φίλοι του εγχώριου μπάσκετ, πώς μια δράκα φανατικών ηλιθίων στον Ολυμπιακό έδιωξε με σκαιό και χυδαίο τρόπο, προπηλάκισε τον νικητή Μπαρτζώκα γιατί… έχασε από τον ΠΑΟ! Και αυτός επέστρεψε για να διδάξει, όχι μόνο παγκόσμιας εμβέλειας μπάσκετ, αλλά και ήθος, και αισθητική και πολιτισμό! Πριν τις μεστές απαντήσεις στις… αθλητικές ερωτήσεις, πώς να μην προτάξεις τα όσα είπε-και μάλιστα σε βαθειά αντιδραστική εποχή-για τον κομμουνιστή πατέρα του Ανδρέα, έναν από τους 27 πολιτικούς κρατούμενους, βαρυποινίτες, υπόδικους της μυθιστορηματικής απόδρασης από τις υψίστης ασφαλείας Φυλακές των Βούρλων Δραπετσώνας, όπως ήταν γνωστή η Δικαστική Φυλακή Πειραιά!
«Είμαι πολύ περήφανος για τον πατέρα μου, για το ότι πάλεψε για την ανθρωπότητα και τα πιστεύω του, για τον σοσιαλισμό. Από την άλλη, για εμένα και την αδελφή μου, ήταν απόντας μέχρι τα δέκα μας χρόνια. Τον είχαμε δει 1-2 φορές στην φυλακή και αναρωτιόμασταν γιατί είμαστε χωρίς τον πατέρα μας. Ήταν πολύ δύσκολο για την μητέρα μας. Αργότερα βέβαια, όταν καταλάβαινα τί γινόταν και υπήρξε η δικτατορία στην Ελλάδα, ο πατέρας μου βοήθησε μαζί με κάποιους άλλους, ώστε να επανέλθει η δημοκρατία, οπότε κατάλαβα πολύ καλά γιατί υπερασπιζόταν τις ιδέες του και αυτό ήταν πολύ κομβικό στον τρόπο, που μεγάλωσα και διαμόρφωσα τον χαρακτήρα μου».
Για τους μη γνωρίζοντες ο Γιώργος Μπαρτζώκας γεννήθηκε στην Αθήνα στις 11 Ιουνίου 1965. Πατέρας του ήταν ο Ανδρέας Μπαρτζώκας (1925 – 3 Δεκεμβρίου 2015), με καταγωγή από το Κεντρικό της Άρτας, όπως ήδη είπαμε, ένας από τους 27 κομμουνιστές που απέδρασαν από την φυλακή των Βούρλων, την Κυριακή 17 Ιουλίου 1955. Εκείνη την εποχή είχε φυλακιστεί και στην Κέρκυρα. Την περίοδο της Χούντας με τον γιο του σε νηπιακή ηλικία, ήταν εξόριστος στην Γυάρο και στο Παρθένι Λέρου. Ο Γ. Μπαρτζώκας τέλειωσε τη Βαρβάκειο Πρότυπο Σχολή το 1983 αφού πέτυχε στις εισαγωγικές εξετάσεις το 1977. Εντάχθηκε στα τμήματα υποδομής στο Μαρούσι στα μέσα της δεκαετίας του 1970. Σε ηλικία 16 ετών έπαιξε για πρώτη φορά με την πρώτη ομάδα του συλλόγου στην δεύτερη τη τάξει κατηγορία των ελληνικών πρωταθλημάτων. Θεωρήθηκε ταλαντούχος «power forward», με εξαιρετική τεχνική. Ωστόσο, σε νεαρή ηλικία αντιμετώπισε πολύ σοβαρούς τραυματισμούς και μόλις 27 ετών άφησε τον ηγετικό ρόλο στο Μαρούσι και ασχολήθηκε με την προπονητική. Να και το άλλο, το αθλητικό «πιάτο» της εξαιρετικής συνέντευξης του πρώτου Έλληνα προπονητή, που σήκωσε με τον Ολυμπιακό κύπελλο Ευρωπαϊκό (Ευρωλίγκα-Euro league), με την θερμότατη ευχή να το ξανακάνει και φέτος!
– Για την διαρκή κίνηση και την κυκλοφορία της μπάλας που αποτελεί στοιχείο του φετινού Ολυμπιακού:
«Η κυκλοφορία της μπάλας και το πώς την πασάρουμε είναι πιθανότατα το πιο σημαντικό κομμάτι του παιχνιδιού μας. Έχουμε παίκτες που τους αρέσει να πασάρουν. Ο Σλούκας είναι πιθανότατα ο καλύτερος πασέρ στην Euroleague. Έχουμε τον Γουόκαπ, τον Φαλ και γενικά παίκτες, που δεν είναι εγωιστές, τους αρέσει να κάνουν τους συμπαίκτες τους χαρούμενους. Δεν παίζουν για τα νούμερα τους. Ένας τέτοιος παίκτης είναι και ο Παπανικολάου, ένας αλτρουιστής, που δεν ενδιαφέρεται για τα νούμερά του, παρά να είναι όλοι χαρούμενοι. Είναι πολύ σημαντικό να δημιουργούμε κίνηση μέσα από την πορεία της μπάλας. Για εμάς το spacing (σ.σ. οι αποστάσεις) είναι πολύ κομβικό. Σε κάθε προπόνηση έχουμε πολλές ασκήσεις που αφορούν την κυκλοφορία της μπάλας και την πάσα. Στις προπονήσεις δίνουμε πάντα συγχαρητήρια στον πασέρ, όχι στον σκόρερ».
– Για το πώς έχει αλλάξει η θέση του σέντερ τα τελευταία χρόνια:
«Βρισκόμαστε σε μια νέα εποχή στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Πριν από κάποια χρόνια, στην πρώτη μου θητεία στον Ολυμπιακό, είχαμε τον Κάιλ Χάινς, είχαμε ευκίνητους ψηλούς. Το μπάσκετ πλέον έχει πάει σε μια κατάσταση, που όλοι θέλουν να έχουν έναν παίκτη σαν τον Ταβάρες. Μερικές ομάδες έχουν και δύο παίκτες με αυτά τα χαρακτηριστικά. Εμείς έχουμε τον Μουσταφά Φαλ, έναν πολύ σημαντικό παίκτη για το κομμάτι του επιθετικού μας παιχνιδιού, κυρίως λόγω της ικανότητάς του στην δημιουργία».
– Για τον Σάσα Βεζένκοφ και την σεζόν, που κάνει:
«Ο Βεζένκοφ είναι ίσως ο κυριότερος λόγος, που βρισκόμαστε στην κορυφή της Euro league. Είναι ένας από τους 2-3 καλύτερους παίκτες στην Ευρώπη. Δεν ξέρω αν είναι ο MVP, που είναι απλώς το τυπικό κομμάτι. Για εμένα, MVP είναι αυτός, που παίρνει το κύπελλο. Πέρα από αυτό, πέρυσι είχε μια καλή χρονιά, φέτος έχει πολύ καλύτερους αριθμούς και μεγαλύτερη επίδραση στο παιχνίδι μας».
– Για το πώς διαχειρίζεται ο Ολυμπιακός την πίεση της πρώτης θέσης και ότι κάποιοι τον χαρακτηρίζουν ως φαβορί:
«Δεν μας απασχολεί. Ευχαριστώ πολύ όσους το λένε, είναι κάτι, που μας χαροποιεί ως οργανισμό. Πάντα πίστευα ότι θέλουν να μας κολακέψουν λίγο πριν τα παιχνίδια, ως μέρος της τακτικής, αλλά πραγματικά νιώθουμε πολύ ωραία, που βρισκόμαστε σε αυτή την θέση. Δεν σκεφτόμαστε ότι είμαστε το φαβορί, δεν νιώθουμε έτσι. Μπορεί να είναι κλισέ, αλλά κάθε φορά σκεφτόμαστε τον επόμενο αγώνα. Με αυτή τη λογική φτάσαμε πέρυσι στο Final Four, το ίδιο κάνουμε και φέτος. Αν καταφέρουμε να πάμε στο Final Four και να παλέψουμε για τον τίτλο, θα είναι φανταστικό».
Για την αποχώρηση των Σπανούλη και Πρίντεζη από τα παρκέ που συνέβησαν κατά την διάρκεια της θητείας του:
«Πάντα είναι δύσκολο να βρίσκεσαι στα τελευταία χρόνια παικτών-θρύλων όπως ο Σπανούλης και ο Πρίντεζης. Αυτό, που έκανα, ήταν να φτιάξω μία ομάδα με διαφορετικό στιλ. Δεν προσπάθησα να φέρω έναν νέο Σπανούλη ή Πρίντεζη γιατί δεν υπάρχουν τέτοιοι παίκτες. Προσπάθησα να φτιάξω ένα σύνολο, που κάθε μέλος της θα είναι κομμάτι ενός συστήματος, θα καταλαβαίνει τον ρόλο του και θα ξέρει τί χρειάζεται από αυτόν η ομάδα».
Για την ένταση στους αγώνες των ελληνικών ομάδων και τις αντιδράσεις του:
«Είμαι ο πιο ήρεμος άνθρωπος στις προπονήσεις και σε όλη την διάρκεια της ημέρας, αλλά στις δύο ώρες του αγώνα αφήνω τον εαυτό μου να εκφράζεται αυθόρμητα. Κάποιες φορές είναι άσχημο για εμένα, αλλά είναι καλύτερο για την υγεία μου να εκφράζω τα συναισθήματα μου από το να παρακολουθώ αμίλητος. Η κατάσταση γενικά είναι αρκετά τοξική στην Ελλάδα. Μόνο εδώ και στην Σερβία συμβαίνει αυτό, το να μην μπορεί να πάει ένας οπαδός του Ολυμπιακού στο ΟΑΚΑ ή ένας οπαδός του Παναθηναϊκού στο ΣΕΦ. Στην Ισπανία έβλεπα οπαδούς της Ρεάλ στο Παλάου και φίλους της Μπαρτσελόνα στην Μαδρίτη. Είναι κάτι που πρέπει να το βελτιώσουμε, να κάνουμε βήματα μπροστά, ώστε να γίνει το περιβάλλον και η εξέδρα καλύτερη. Δεν είναι, όμως, μόνο θέμα του αθλητισμού, είναι κάτι γενικότερο».
Για την ανατροπή στον τελικό της Euro league με την Ρεάλ το 2013 και τί ειπώθηκε στα αποδυτήρια:
«Ήταν καλό ότι επιστρέψαμε στο παιχνίδι πριν τελειώσει το πρώτο μέρος, μετατρέποντας το -17 σε -4. Μετά ο Σπανούλης ήταν πήρε φωτιά με τέσσερα τρίποντα. Όλη η ομάδα έπαιξε πολύ καλά, σκοράραμε 90 πόντους σε 30 λεπτά. Ο Έισι Λο έκανε ένα φοβερό παιχνίδι. Στο ημίχρονο προσπάθησα να ηρεμήσω τους παίκτες, να τους δώσω κουράγιο. Δεν ήθελα να τους βάλω πίεση. Τους είπα ότι επιστρέψαμε στο παιχνίδι και πρέπει να επανέλθουμε στα βασικά. Ας κάνουμε αυτό, που ξέρουμε και όλα θα πάνε καλά. Πράγματι, κόντρα σε αυτή την Ρεάλ είχαμε φανταστική απόδοση και εντελώς διαφορετική από το παιχνίδι, που κάναμε στον ημιτελικό, βασιστήκαμε στην άμυνα και κερδίσαμε πολύ άνετα μια πανίσχυρη ΤΣΣΚΑ».
Για το πέρασμά του από την Λοκομοτίβ, με την οποία έφτασε μέχρι το Final Four:
«Ήταν η πρώτη μου δουλειά μετά την αποχώρηση από τον Ολυμπιακό, αποχώρηση, που ήρθε μέσα από έντονα και δυσάρεστα συναισθήματα, πολύ φορτισμένη. Είχα στο μυαλό μου ένα στιλ μπάσκετ, καμιά φορά είναι και τί σου δίνει η αγορά. Αποφάσισα να πάω χωρίς το κλασσικό σέντερ, με τον Σίνγκλετον να αγωνίζεται για πρώτη φορά στην Ευρώπη, τον Κλαβέρ που είναι ένας παίκτης με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, τον Ράντολφ, τον Ντιλέινι και τον Ντρέιπερ. Είχαμε μια πολύ καλή χημεία, φτιάξαμε μια καλή ομάδα που θα μπορούσε να φτάσει μέχρι τον τελικό, αλλά στον ημιτελικό η ΤΣΣΚΑ ήταν πραγματικά καλή».
Για το πώς διαχειρίζεται τις επιτυχίες και τις αποτυχίες:
«Πάντα έχει να κάνει με την εμπιστοσύνη των ιδιοκτητών προς το πρόσωπο σου. Είχα κάποιες επιτυχημένες χρονιές, με τον Ολυμπιακό όταν πήρα την Euro League, με την Χίμκι, με την Λοκομοτίβ. Ακόμα και με το Μαρούσι είχαμε φτάσει μέχρι το Top-16, μπορούσαμε να φτάσουμε ακόμα και στο Final Four».
Για το πέρασμά του από την Μπαρτσελόνα:
«Έκανα λάθη. Είχα την ευκαιρία να ζήσω σε μία φανταστική πόλη, όπως είναι η Μπαρτσελόνα, να προπονήσω μία φανταστική ομάδα και να πάρω μαζί μου την οικογένειά μου και να ήμασταν όλοι μαζί. Ήταν σαν να ήμουν στον παράδεισο. Αλλά, στο τέλος ήταν σαν… κατάθλιψη για μένα. Με την Μπαρτσελόνα είχαμε μια αποτυχία. Κακή τύχη, πολλοί παίκτες που ήταν βετεράνοι… συνέβησαν πολλά. Χρειαζόμουν χρόνο για να περάσω την φιλοσοφία μου, αλλά δεν μου δόθηκε. Υπήρξαν αλλαγές στην διοίκηση, δεν είχα την απαραίτητη εμπιστοσύνη για να μπορέσω να βάλω στην ομάδα την φιλοσοφία μου. Αυτό συμβαίνει στον Ολυμπιακό. Νιώθω την εμπιστοσύνη των ιδιοκτητών, νιώθω ότι βρισκόμαστε στην ίδια σελίδα. Ένας προπονητής είναι όσο καλός πιστεύουν ότι είναι και του δείχνουν εμπιστοσύνη οι ιδιοκτήτες της ομάδας».
Για το αν πιστεύει ότι θα έχει την ευκαιρία να προπονήσει ομάδα του NBA:
«Όχι, δεν θα έχω αυτή την ευκαιρία! Το ΝΒΑ μου αρέσει πάρα πολύ, το παρακολουθώ. Διαφωνώ με όσους λένε ότι δεν παίζουν σωστό μπάσκετ, αλλά εκεί εμπιστεύονται τους δικούς τους ανθρώπους. Αυτούς, που είτε ζουν, είτε είναι από εκεί, είτε έχουν μια μακρά διαδικασία ως βοηθοί και μετά ίσως έχουν την ευκαιρία να γίνουν πρώτοι. Εγώ δεν μπορώ να έχω μια τέτοια πορεία».
Για την μοναξιά του προπονητή:
«Είναι πράγματι ένα συναίσθημα, που είναι πάντα το ίδιο, είτε είσαι στην πιο μικρή ομάδα είτε στην μεγαλύτερη. Μπορεί να είσαι μέσα σε 10-15 χιλιάδες κόσμο και να νοιώθεις απόλυτα μόνος. Πρέπει να είσαι εντάξει με τον εαυτό σου και μετά με τους συνεργάτες σου, με τους παίκτες. Είναι κάτι το εξουθενωτικό. Το συναίσθημα της ήττας είναι πάντα το ίδιο σκληρό σε οποιοδήποτε επίπεδο».
———————
Υ.Γ. Δεν είναι ότι δεν έπιασε η ευχή! Πόνεσε κυρίως ο τρόπος με τον οποίο χάθηκε αυτή η κούπα. Ήταν η μεγίστη ευκαιρία. Τόσο μεγάλοι, τόσο ταλαντούχοι παίκτες να δείξουν την κρίσιμη στιγμή τέτοια, απίστευτη αφέλεια! Απρόσμενη ανοησία! Για μόνο 5 ολέθρια δευτερόλεπτα να μη μπορείς να κρατήσεις τους γεροντάρες της ΡΕΑΛ, όταν σε όλο τον αγώνα είσαι μπροστά; Να σε διπλώσουν απρόσεκτα σε μια… κόλλα χαρτί; Φυσικά δεν είναι τυχαίο ή όπως λέει η λαϊκή θυμοσοφία: Σύμπτωση, που επαναλαμβάνεται, παύει να είναι σύμπτωση! Μη ξεχνάτε σε πόσους αγώνες ο Ολυμπιακός ήταν μπροστά με 10-12-18 πόντους και τελικά έχανε τον αγώνα. Σε έναν τελικό, όμως, οι παίκτες κατεβαίνουν υποψιασμένοι και πρωτίστως συγκεντρωμένοι. Τί να σου κάνει ο γεννημένος νικητής προπονητής, όταν δίνουν μια και χύνουν την καρδάρα με το γάλα! Και του χρόνου να είμαστε καλά, πιο πονηρεμένοι και μεγαλύτερα δοσίματα, το τελευταίο για την διοίκηση, γιατί και τα κύπελλα στοιχίζουν κάτι παραπάνω…