Πότε κιόλας πέρασε μισός αιώνας από εκείνο τον ηρωικό και ματωμένο Νοέμβρη του 1973; Βαριά κοινοτοπία να γκρινιάξουμε πόσο γρήγορα, πότε κιόλας έφυγε η ζωή! Κάθε εξέγερση, που δεν δικαιώνεται καταντά γραφική νοσταλγία. Αλήθεια, ποια δικαιώθηκε ποτέ στην ροή της Ιστορίας; Το Πολυτεχνείο απρόσμενα πυρπόλησε μια κοινωνία στην τελευταία της φάση πριν γίνει φανατική αγέλη ηλιθίων, που αυνανίζονται με μια οθόνη ποθώντας όσο το δυνατόν να γίνουν… καλοί πίθηκοι με συνείδηση σκουληκιού για το καλό της ξενόδουλης εξουσίας. Μας συνεκλόνησε το ηρωικό Πολυτεχνείο. Ήταν η Επανάσταση της γενιάς μας, η τελευταία για την ώρα Επανάσταση. Όχι πως είχαμε αυταπάτες ότι θα νικούσαμε, ότι δεν θα χάναμε κατά κράτος! Εδώ ηττήθηκε η Πορτογαλική Επανάσταση των Γαρυφάλλων, που ήταν ένοπλη και είχε μαζί της την πλειοψηφία των ενόπλων δυνάμεων, θα πετύχαιναν το παραμικρό τα σχολιαρόπαιδα της αποικίας Γκραικυλίας;
Το μέγα πρόβλημα, η τραγωδίας της Γενιάς του Πολυτεχνείου αλλά και των επόμενων έγκειται στο ότι τους ηρωοποίησε υποκριτικά η ίδια ξενόδουλη εξουσία, που ήρθε πια μεταλλαγμένη, μεταμφιεσμένη με δημοκρατικοφανή φερετζέ για να κατακλέψει και να εξευτελίσει τα ιδανικά: ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ, ΕΞΩ ΤΟ ΝΑΤΟ ΚΑΙ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ. Να τα απονευρώσει με ειδεχθή χυδαιότητα για να τα χρησιμοποιήσει στις γαλάζιες, πράσινες και φαιοροζέ μεταλλάξεις του ολοένα πιο άθλιου συστήματος. Το κρίσιμο ζήτημα, το καθοριστικό λάθος της Γενιάς του Πολυτεχνείου είναι ότι νέοι μπαρουτοκαπνισμένοι αγωνιστές αποδέχθηκαν να μπουν υπό την ηγεσία των γεροντίων πρακτόρων της Μόσχας και του Βουκουρεστίου, που με τον δικό τους τρόπο έκαναν τεμενάδες στην εξουσία με αντάλλαγμα τα τιμημένα στερνά. Οι αγωνιστές, που έφτιαξαν από ένα καπρίτσιο της τύχης το Πολυτεχνείο δεν ποτέ μίλησαν τί αληθινά έγιναν εκείνα τα τρία βράδια.
Ούτε ο αείμνηστος Κώστας Τζιαντζής, ο δημιουργός, ο βασικός εμπνευστής τού «οι κομμουνιστές νεολαίοι μπαίνουμε στο Πολυτεχνείο και δίνουμε ταξική διάσταση στην εξέγερση», είπε δημόσια την αλήθεια, χάριν της υποτιθέμενης κομματικής πειθαρχίας. Μην τυχόν και δεν πάρουν προσκλήσεις για τις δεξιώσεις της ξενόδουλης εξουσίας η συμμορία των γερόντιων Φλωράκη και Φαράκου και σία, που παίξανε άθλιο παιχνίδι στην Γενιά του Πολυτεχνείου. Αρχικά ο πρώτος ήταν ο στενός, συντηρητικός και δογματικός και ο άλλος ο ανανεωτής και ευρύνους, και μετά το 1980 αλλάξανε ως δια μαγείας οι ρόλοι. Από το άλλο στρατόπεδο, άστα να πάνε. Φθάσανε οι ΣΥΡΙΖΑίοι να είναι τα αποτελεσματικότερα μίσθαρνα όργανα του εγχώριου Καπιταλισμού και να παραδώσουν τα πορτοφόλια με τους μισθούς και τις συντάξεις μας στο Δ΄ Γερμανικό Ράιχ, την κατ’ ευφημισμόν Ευρωπαϊκή Ένωση. Πειράματα κάνουν τα ξένα αφεντικά προεδρευόντων των φονιάδων των λαών Αμερικάνων. Έπρεπε να ξεδοντιαστεί το εξεγερτικό μήνυμα του Νοέμβρη, που με όλα τα ιδεολογικά προβλήματα, πυροδοτεί μέχρι σήμερα, είναι αλήθεια, όχι και τόσο έντονα, την νεολαία αλλά και τους μεγαλύτερους.
Μέχρι… τρομοκρατική οργάνωση έστησαν οι Αμερικάνοι, οι ξένες μυστικές υπηρεσίες, το κράτος και το παρακράτος με το όνομα «17η Νοέμβρη» για να συκοφαντήσουν, να καρπωθούν και να ματαιώσουν, να ρίξουν στην λήθη το εξεγερτικό μήνυμα. Όταν σε πονάει ένα δόντι, δεν το βγάζεις γιατί δεν θα μπορείς να φας. Το απονευρώνεις και το χρησιμοποιείς μια χαρά δίχως πόνο και άλλες παρενέργειες. Όλη η βρωμερή μετάλλαξη του ξενόδουλου συστήματος της εξουσίας με τις ποικίλες φάσεις της έγινε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στο όνομα του Πολυτεχνείου, είτε με το σύστημα του υποκριτικού χειροκροτήματος, διότι για να … ρίξεις σε κάποιον καρπαζιά πρέπει και να τον φτάνεις, είτε δια της μεθόδου της συστηματικής απαξίωσης από ακροδεξιές αλλά και από υποτιθέμενες αριστερές αφετηρίες. Επομένως τί νόημα έχει μια ετήσια ξεθυμασμένη πορεία διαμαρτυρίας στην πρεσβεία των Η.Π.Α. στην Αθήνα; Διαμαρτύρονται για ποιον λόγο και ποιοι; Όλοι αυτοί, που ξυπνάνε και κοιμούνται αμερικανικά, τρώνε, πίνουν, σπουδάζουν, γαμάνε, ψυχαγωγούνται με τον αμερικάνικο τρόπο ζωής, την πιο χυδαία και βρώμικη, την πιο βάρβαρη συμπεριφορά αφότου ο πίθηκος έγινε άνθρωπος;
Έχουμε πάρει θέση για την λεγόμενη Μεταπολίτευση του 1974, τα πριν και τα μετά. Πενήντα χρόνια μετά λέμε ότι το Πολυτεχνείο του 1973 έγινε απρόσμενα σύμβολο και σημαία ταξικής πάλης χάρι σε μια απρόσμενη σύμπτωση. Όλοι ετοιμάζονταν για να γίνει η μεταμφίεση της στρατιωτικής Χούντας, που επιβλήθηκε από τις Η.Π.Α., τάχα να παραδώσει το θαλαμοφυλίκι στους πολιτικούς, που και αυτοί με την σειρά τους ήταν πράκτορες των Αμερικάνων. Οι τελευταίοι είχαν και άλλα σοβαρότερα σχέδια για την Κύπρο, το Αιγαίο, την Μέση Ανατολή, τα πετρέλαια. Στην εξίσωση της εγχώριας μεταπολίτευσης, διάβαζε της μεταμφίεσης του κομματικού και πολιτικού συστήματος για νέα πειράματα των ξένων αφεντάδων στην Γκραικυλία, τέθηκαν όλα τα ζητήματα. Κι έσκασε το Πολυτεχνείο! Μια εν δυνάμει προβοκάτσια των ξένων αφεντικών και των ντόπιων λακέδων τους, χάρη στην ταξική παρέμβαση των νέων κομμουνιστών, της Κ.Ν.Ε. και της Πανσπουδαστικής, μετατράπηκε σε ηρωική θυσία και σύμβολο αγώνα για την νεολαία και ολόκληρο τον όχλο-λαό. Τα λέγαμε πρόσφατα και με την ευκαιρία των πολιτικά σκόπιμων ανοησιών, που έγραφε στο βιβλίο του ο Μίμης Ανδρουλάκης. Συνοπτικά τα ξαναλέμε: Τετάρτη μπήκαν ο «Ρήγας Φεραίος» και αριστερίστικες ομάδες στο Πολυτεχνείο και έμενε να αποφασίσει η Κ.Ν.Ε. την στάση της. Το βράδυ της Τετάρτης ήταν η μυστική συνάντηση του ηγετικού κλιμακίου του Κ.Κ.Ε. με τον γραμματέα της Οργάνωσης Σπουδάζουσα της Κ.Ν.Ε., με τον Κώστα Τζιαντζή.
Εδώ έγκειται η… αναποδιά! Η συνάντηση δεν έγινε, μπερδεύτηκαν οι μετέχοντες, δεν μπόρεσαν, ευτυχώς, να πάρουν γραμμή, που ήταν προφανέστατα συμβιβαστική, όσο και αν εκ των υστέρων λένε ότι και η… φωτισμένη ηγεσία του Κ.Κ.Ε. (τα γερόντια πράκτορες της Μόσχας) ήθελαν να μπουν οι κομμουνιστές στο Πολυτεχνείο. Δίχως… γραμμή η Κ.Ν.Ε., ο Κώστας Τζιαντζής κι άλλοι σύντροφοι της ηγεσίας της πήραν απόφαση να μπει η Κ.Ν.Ε. στο Πολυτεχνείο και κάτω από πολύ αντίξοες συνθήκες να βάλει τάξη, να οργανώσει και να δώσει ταξικό νόημα στην εξέγερση. Με την Μεταπολίτευση, την μεταμφίεση της ίδιας αντιδραστικής, φασιστικής εξουσίας, άρχισε ο οχετός της συκοφαντίας, διάφορες μαλακίες για τους προβοκάτορες του πολυτεχνείου, που έλεγε η Κ.Ν.Ε., για την παράνομη εφημερίδα «Πανσπουδαστική», τεύχος 8, που σημειωτέον μετά από μισό αιώνα είναι κατά βάση σωστά όσα γράφει, τα προσυπογράφουμε και σήμερα.
Τί να κάνουμε πρώην συντρόφοι και οι λοιποί αγωνιστές και μη; Η Ιστορία στα μικρά και μεγάλα γεγονότα έχει τα κουσούρια της, τις συμπτώσεις, τα απρόβλεπτα και το πιο σημαντικό, δεν συγχωρεί, κογιονάρει με τον τρόπο της τα ψέματα, που επιμελώς καλλιεργούν οι εξουσίες, όλων των αποχρώσεων. Για να βγαίνει μπροστά η πάντα σχετική αλήθεια. Τα δυο πιο μεγάλα πολιτικά, ταξικά γεγονότα της χουντικής εποχής ήταν η ίδρυση της Κ.Ν.Ε. και το Πολυτεχνείο. Έγιναν με πρωτοπόρους οργανωτές και καθοδηγητές τους τότε νέους κομμουνιστές, ερήμην και σχεδόν σε πλήρη αντίθεση με την… πάνσοφη ηγεσία του Κ.Κ.Ε., που συνωμοτούσε και τρωγότανε μεταξύ τους στην Μόσχα και στο Βουκουρέστι. Το μέγα λάθος της Γενιάς του Πολυτεχνείου είναι ότι μετά το 1974, όταν επέστρεψαν τα γερόντια από Μόσχα και Βουκουρέστι, το κραταιό νεολαιίστικο κίνημα τους αποδέχθηκε ως τιμημένους αγωνιστές και τάχα άξιους καθοδηγητές για να συνεχίσουν τον άθλιο καυγά τους Κ.Κ.Ε. και Κ.Κ.Ε. εσωτ. Δεν φτάνει ότι το 1944-1949 κατάστρεψαν την πιο μεγάλη Αντίσταση στον κόσμο, τους αφήσαμε να καπελώσουν και τους δικούς μας αγώνες. Δεν είχαμε την δύναμη, το μυαλό, την μαγκιά να τους πούμε: Πάρτε τις ταμπέλες σας κι άντε στον τάφο σας! Το νεολαιίστικο κίνημα θα συνεχίσει, όπως και όσο μπορεί τον ταξικό του αγώνα! Δεν το κάναμε, δεν τολμήσαμε και την πατήσαμε. Όχι ότι δεν θα χάναμε! Αλλά θα είχαμε την τουλάχιστον και στην ήττα μας ταξική και αγωνιστική αξιοπρέπεια και ό,τι ήθελε προκύψει.
Το Πολυτεχνείο ήταν η Επανάσταση της Γενιάς μας, δεν χαζομάρα να μεμψιμοιρούμε! Το Πολυτεχνείο ήταν η φλόγα, που καθένας πήρε και άναψε το τζάκι του. Οι πλείστοι διάσημοι κάτιασαν στην φωλιά της εξουσίας. Οι ανώνυμοι πήγαν στο σπίτι τους και έκαναν και αυτοί κατά πλειοψηφία τα χατίρια του κομματικού και πολιτικού συστήματος των δωσίλογων. Οι λίγοι έντιμοι και ταξικά συνεπείς μετάγγισαν αυτήν την φλόγα καθένας στο έργο του. Μισό αιώνα μετά, είναι το ασφαλέστατο κριτήριο για να μετρήσει κανείς την πορεία του στον δρόμο, που χάραξε ο Νοέμβρη του 1973. Η «Εφημερίδα των Συντακτών» δωροθέτησε δυο βιβλία του Ηλία Γκρη για την ποίηση και την πεζογραφία με αφορμή και στο όνομα του Πολυτεχνείου. Αληθινά δεν είχαμε πάρει χαμπάρι ότι γράφτηκαν τόσες μπούρδες για τον αγώνα μας και από άτομα, που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο συμμετείχαν. Φυσικά ο Ηλίας Γκρης απαξίωσε να βάλει έστω και ένα στίχο από το «Βιογράφημα», την ποιητική συλλογή στην μορφή του Χάικου με αφετηρία το Πολυτεχνείο του Ηλία Βολιότη – Καπετανάκη (έργο «Βραδυνά Πάρεργα», εκδόσεις Μετρονόμος). Έστι είναι η ζωή, άλλοι τοκίζουν στο εφήμερο και άλλοι στον πανδαμάτορα χρόνο…
(Εικονογράφηση, έργα του χαράκτη ΤΑΣΣΟΥ)
***
Ηλίας Βολιότης – Καπετανάκης
Αποσπάσματα από την συλλογή Χαϊκού με τίτλο:
«ΒΙΟΓΡΑΦΗΜΑ»
Νοέμβρης ’73
Σφαίρα στην νύχτα
σε βρίσκει κατάστηθα
κι ανασταίνεσαι.
***
Σχίζουν τον ύπνο
του χρόνου ερπύστριες
το χρέος ξυπνά.
***
Άρμα γκρεμίζει
την πύλη του θανάτου
ζωή να διαβεί.
***
Φθινοπωρινός
της γενιάς μας ο Μάης
ονειροτρέμει.
***
Κάθ’ εξουσία
της φαντασίας τ’ άνθη
τσαλαπατάει.
————————————–
Φλεβάρης ’74
Σκληρός χειμώνας
πιο καρπερά βλαστάρια
χιονοζεσταίνει.
***
Άνοιξη σκλάβα
σε παγωμένα κελιά
χαροθεριεύει.
***
Απ’ τον όλεθρο
ιδανικά η νιότη
λιανοθερίζει.
***
Μόνο με αίμα
της προκοπής ο δρόμος
αχνοφεγγίζει.
***
Νερό δεν σβήνει
σπίθα, που συνειδήσεις
κρυφοπυρπολεί.
————————————–
Νοέμβρης ’74
Πνιγμένη οργή
φουσκωμένος χείμαρρος
κοίτη ζητάει.
***
Μνήμη αψέντι
των νικημένων γενιών
η δικαίωση.
***
Λαοθάλασσες
της ιστορίας χρέη
ξοφλούν μετρητοίς.
***
Πέτα ψυχή μου
των κόκκινων λάβαρων
νίκης θυρεός.
***
Μια ευκαιρία
στους εκλεκτούς της δίνει
η ιστορία.
————————————–
Νοέμβρης ’75
Κάθε καινούριο
στην αγκαλιά του λάθους
εκκολάπτεται.
***
Ζωή υφάντρα
πι’ όμορφων κι απίθανων
συνωμοσιών.
***
Χυδαίε όχλε
λαός μόλις γίνεσαι
ντουνιάς καρπίζει.
***
Πόθοι ποτάμια
καρδιές πλημμυρίζουνε
ανάγκη διψά.
***
Νιότη στην πλώρη
η ρότα της θάλασσας
δεν χάνεται πια.
————————————–
Νοέμβρης ’77
Της εξουσίας
ματωμένη κουκούλα
τρομοκρατία.
***
Οι βιαστές σου
μαμή των πάντων βία
σε πυροβολούν.
***
Επευφημίες
εύστοχα συνθήματα
αφοπλίζουνε.
***
Με τα όπλα σου
ο εχθρός σε σκοτώνει
απρονόητα.
***
Όπου αστοχεί
λαός, προβοκάτορες
τον βομβαρδίζουν.
————————————–
Νοέμβρης ’79
Ό,τι με σώνει
ύπουλα με σκοτώνει
ανυπερθέτως.
***
Γιατί με φτιάχνει
γίνετ’ αμέσως πάχνη
ανεξαιρέτως.
***
Σαν μ’ ανεβάζει
ερείπια με σωριάζει
αναποτρέπτως.
***
Μόλις ελπίσω
την τρώω από πίσω
ακαριαίως.
***
Πώς θ’ αναστηθώ
άμα δεν αφανισθώ
οικειοθελώς;
