Και δεν μας έφταναν τα άλλα βάσανα, μας προέκυψε και ο μόνιμα και εξ επαγγέλματος λογοτεχνίζων Μίμης Ανδρουλάκης να γράψει φέτος για το Πολυτεχνείο. Πάντα έτσι έκανε, έπαιρνε ένα «αριστερό», θεωρούμενο αληθινό γεγονός ή θέμα (παράδειγμα ο χαφιές μέλος της ηγεσίας του Κ.Κ.Ε.) και του έδινε και καταλάβαινε σε μυθοπλασία και μπουρδολογία, μεταξύ υποτιθέμενης αλήθειας και σκόπιμης ψευδολογίας. Τώρα το ζήτημα του Πολυτεχνείου 1973 είναι και εξόχως ύποπτο αφενός επειδή είναι γεγονός  ιστορημένο, όσο και αν κρύβει ή διαστρεβλώνει τα γεγονότα η ξενόδουλη εξουσία και η ξεπουπουλιασμένη και ξεπουλημένη αριστερά και αφετέρου γιατί ο Μίμης έχει ζήσει, γνωρίζει τα γεγονότα, τ’ αληθή όχι η μετέπειτα αστική, ροζ ή κόκκινη μπουρδολογία! Τί θέλει να δείξει; Κυκλοφόρησε το βιβλίο του «Πριν σβήσουν τα φώτα» (Πατάκης), που ο ίδιος χαρακτηρίζει αυτοβιογραφικό και δη είναι ο πρώτος τόμος της ιστορικής του αφήγησης.

Δεκαπέντε στελέχη της Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδας (Κ.Ν.Ε.), που έπαιξαν ρόλο στο Πολυτεχνείο το 1973 και στις μεταπολιτευτικές εξελίξεις έδωσαν στην δημοσιότητα καταγγελτικό κείμενο για τα αυθαίρετα γραπτά του Μ. Ανδρουλάκη. Δημοσιεύουμε το κείμενο και ακολούθως θα επαναλάβουμε την θέση μας, που είναι διατυπωμένη από την πρώτη στιγμή και μάλιστα σε κόντρα με την ηγεσία του Κ.Κ.Ε.

Οι δεκαπέντε

  «Αυτές τις ημέρες κυκλοφόρησε το βιβλίο του Μίμη Ανδρουλάκη “Πριν σβήσουν τα φώτα”, το οποίο ο συγγραφέας χαρακτηρίζει αυτοβιογραφικό-ιστορικό. Θεωρούμε πως με τα όσα γράφει στην Ενότητα του βιβλίου του με τίτλο “Ήμουν ένας από αυτούς – Αντίσταση – Πολυτεχνείο 1973”, έχει παραβεί κάθε μεθοδολογική και δεοντολογική αρχή που πρέπει να διέπει μια προσωπική μαρτυρία. Εμείς ιστορικοί δεν είμαστε. Βρεθήκαμε όμως για πολλά χρόνια, και κυρίως την εποχή της δικτατορίας, στις τάξεις της Κ.Ν.Ε. και του Κ.Κ.Ε. Ως μάρτυρες των συμβάντων και ως συμμέτοχοι, διαπιστώνουμε πως τα ψέματα, οι ανακρίβειες και οι ηθελημένες ασάφειες που περιέχει είναι πολύ περισσότερα από τις (λίγες) αλήθειες. Όλοι μας γνωρίσαμε τον Μίμη Ανδρουλάκη μετά τη μεταπολίτευση και άρα όποτε μας τοποθετεί σε συναντήσεις μαζί του είναι ανακριβή.

»Ο Μίμης Ανδρουλάκης αναφέρεται σε πολλά και σε πολλούς. Για τα περισσότερα, όμως, δεν παραθέτει καμία ιστορική πηγή. Κανένα αντικειμενικό στοιχείο, που να επιβεβαιώνει τα λεγόμενά του. Αντί αυτού λειτουργεί ως αδίστακτος κλεπτομνήμων, υφαρπάζοντας αφηγήσεις άλλων, που παρουσιάζει δικές του ως προσωπικές μαρτυρίες προκειμένου να δώσει ισχύ στους αναπόδεικτους ισχυρισμούς του. Τσιμπολογάει περιστατικά και φράσεις, τα μεταπλάθει σε διαλόγους, που παραθέτει εντός εισαγωγικών, και τα πλασάρει με τρόπο που να φαίνεται ότι ήταν “αυτόπτης μάρτυς”. Και όπου δυσκολεύεται ή δεν έχει υλικό προς απαλλοτρίωση, που να τον βολεύει ή θέλει να προσδώσει μεγαλύτερη δραματική ένταση στα λεγόμενά του, καταφεύγει στο ακόμα πιο εξωφρενικό: επικαλείται λόγια που του έχουν δήθεν “εκμυστηρευτεί” ή «εξομολογηθεί» ακριβοί σύντροφοι, που από χρόνια δεν βρίσκονται στη ζωή και, φυσικά, δεν μπορούν ούτε να τον διαψεύσουν ούτε να τον επιβεβαιώσουν. 

»Ο ίδιος υποστηρίζει πως μιλάει για πρώτη φορά ύστερα από 49 χρόνια, προφανώς για να δώσει μια ακόμη δραματική ένταση στη “μαρτυρία” του. Τον διαψεύδει ο εαυτός του. Καθένας που ενδιαφέρεται μπορεί να ανατρέξει στις πολλές προηγούμενες και έντυπες δημόσιες αφηγήσεις του. Σε αυτές, όπως και στην τωρινή, προσθέτει ή αφαιρεί σκηνές από τον αντιδικτατορικό βίο του ανάλογα με τις πολιτικές ή προσωπικές επιδιώξεις του της στιγμής. Στην παρούσα έκδοση ο επιδιωκόμενος στόχος είναι η ανάδειξη του σε ρόλο κύριου πρωταγωνιστή, ισχυρισμός που δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα και που δεν επιβεβαιώνεται σε καμία από τις μέχρι τώρα περισσότερες από 100 επώνυμες μαρτυρίες οι οποίες έχουν δει τη δημοσιότητα τα τελευταία 49 χρόνια. 

 »Δεν φαίνεται όμως πως όλα αυτά του αρκούν. Προχωράει σε μια ακόμη απρέπεια. Προσπαθεί να προβάλλει τον εαυτό του ως το κύριο πρόσωπο σε αντίστιξη με την εμπαθή εκμηδένιση του ρόλου του τότε γραμματέα της Οργάνωσης Σπουδάζουσας της Κ.Ν.Ε. Κώστα Τζιαντζή, τόσο στην αντιδικτατορική πάλη γενικά, όσο και στην εξέγερση του Πολυτεχνείου ειδικότερα. Και μάλιστα 11 χρόνια μετά το θάνατό του.  Ο Ανδρουλάκης  επιχειρεί ένα φθηνό αντιπερισπασμό. Δεν τον έπιασε έτσι ξαφνικά ο πόνος για την “Πανσπουδαστική Nο 8”. Άλλος είναι ο στόχος της τυμβωρυχίας του: ρίχνοντας το αποκλειστικό ανάθεμα στον Κώστα Τζιαντζή για όλες τις οργανωτικές «ανεπάρκειες» της ευρισκόμενης τότε σε βαθιά παρανομία καθοδήγησης του Κ.Κ.Ε. και της Κ.Ν.Ε., παρουσιάζοντάς τον ως τον αποκλειστικό φορέα του “αμετάκλητου σφάλματος” τονώνει την αίσθηση μεγαλείου για τον εαυτό του, που φαίνεται ότι την  έχει ανάγκη.

»Δεν είναι στις προθέσεις μας να αφαιρέσουμε ούτε ένα αντιδικτατορικό γαλόνι από τον Μίμη Ανδρουλάκη. Ήταν μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής στο Πολυτεχνείο, χωρίς να είναι χρεωμένος με οποιονδήποτε ιδιαίτερο ή, πολύ περισσότερο κρίσιμο τομέα της. Ήταν κι αυτός ένας ανάμεσα σε άλλους, πολλοί από τους οποίους στάθηκαν περισσότερο άτυχοι στα χρόνια της μαύρης παρανομίας, καταδιώχτηκαν, συνελήφθησαν και βασανίστηκαν στα μπουντρούμια της ΕΣΑ και της Ασφάλειας.  Το βιβλίο αυτό δεν είναι, όπως ο ίδιος έχει προαναγγείλει, παρά ο πρώτος τόμος και θα ακολουθήσει ο δεύτερος που θα περιέχει τα όσα συνέβησαν μετά το 1974. Οπότε και εμείς επιφυλασσόμαστε για μια συνολική απάντηση μετά την ολοκλήρωση του “πονήματος”, οπότε θα έχουμε τη συνολική εκδοχή της ανακατασκευής, με επίκεντρο τον ίδιο, της κατά Μίλη Ανδρουλάκη. σύγχρονης ιστορίας».  

Υπογράφουν:  
Αναστασιάδης Κίμων, Βαλαβάνη Νάντια, Καραγιάννης Γιώργος, Κυπραίος Τάκης, Παντάκας Δημήτρης,  Πάντος Στέφανος, Παπαγκίκα Κατερίνα, Παπαδήμας Άλκης, Παπαπέτρου Γιώργος, Σκαμνάκης Θανάσης, Σορολοπίδης Γιώργος, Τσακνής Διονύσης, Τσικόπουλος Νίκος, Φιλιππάκης Γιώργος, Χατζόπουλος Στάθης.

«Το γράφημα του χρόνου»

Ποτέ ο διαχειριστής αυτής της Ιστοσελίδας δεν το έπαιξε μέλος ή συμμέτοχος της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου, όπως έπραξαν πολλά αναρμόδια και ημιαρμόδια ψώνια, που έτυχε να περάσουν σε απόσταση δυο χιλιομέτρων! Εκείνο το ματωμένο τριήμερο ήταν περαστικός, ώρες απέξω και ευκαιριακά μέσα, πρωτοετής φοιτητής. Πήγε να γραφτεί στην Σχολή και έγινε αμέσως επιρροή του πυρήνα της Κ.Ν.Ε. Φιλοσοφικής. Δεν μπορεί να μη θυμάται τα όσα γίνονταν τότε και είχαν πέσει στην αντίληψή του, όσα λέγονταν έξω και μετά. Όσα έγραψε η Ιστορία. Στο Πολυτεχνείο χάρη σε καπρίτσια της τύχης (π.χ. η συνάντηση της Κ.Ν.Ε. Σπουδάζουσας με το κλιμάκιο της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε., που δεν κατέστη δυνατό να γίνει βράδυ Τετάρτης) και την ταξική κουζουλάδα  στελεχών της Κ.Ν.Ε., κυρίως του αείμνηστου Κώστα Τζιαντζή, μια εν δυνάμει προβοκάτσια των Αμερικάνων και των ντόπιων τσιρακιών τους με την άμεση παρέμβαση και επαναστατική δράση της Κ.Ν.Ε. μετατράπηκε σε μαζική, μαχητική εξέγερσης, σύμβολο της αντιδικτατορικής εξέγερσης! Οι παλιότεροι αναγνώστες της Ιστοσελίδας ας θυμηθούν τί γράψαμε στην νεκρολογία του πολύτιμου φίλου και καθοδηγητή Κώστας Τζιαντζή. Αυτός πρωτίστως πήρε μεγάλη έμπνευση-απόφαση: Μπαίνουμε στο Πολυτεχνείο, δίνουμε ταξικό αντιδικτατορικό περιεχόμενο στον αγώνα. Με αυτήν την δεσπόζουσα έννοια: Ο Κώστας Τζιαντζής έκανε το Πολυτεχνείου!

Επειδή αναφέρεται πάλι η «Πανσπουδαστική» τεύχος 8, από το 1974 έχουμε πάρει θέση. Δεν καταλαβαίνουμε γιατί ξαναθερμαίνεται η άνοστη σούπα. Είναι γνωστό ποιος έγραψε το αρχικό κείμενο, τον είχαμε στον «Ριζοσπάστη», δεν το έκρυψε ποτέ, αλλά δεν το διατυμπάνιζε από σεμνότητα. Το ξέχασε ο Μίμης αυτό; Τηρουμένων ιστορικών συνθηκών συμφωνούμε με όσα εγράφησαν στην εν λόγω «Πανσπουδαστική» και όσες φορές τα ξαναδιαβάσαμε για να απαντήσουμε σε δημοσιογραφικές προκλήσεις, προσυπογράψαμε τα γραμμένα. Ναι, και πράκτορες και προβοκάτορες ήταν στο Πολυτεχνείο! Τους καταλάβαμε ακόμα και οι άσχετοι περιπατητές. Πότε και πώς γράφτηκε το εν λόγω σημείωμα; Είναι ηλιθιότητα να κάθεσαι με την φραπεδιά στο γραφείο, να κρίνεις το παρελθόν με τωρινά μυωπικά γυαλιά. Βεβαίως εκ των υστέρων, εκ του αποτελέσματος κρίνει, αξιολογεί η Ιστορία αλλά ο ερευνητής πρέπει να βυθιστεί στο γεγονός για να το κρίνει και να ερευνήσει, να έχει μέθεξη στην εποχή αναφοράς. Αλλιώς καταντά σαν τους βλάκες πανεπιστημιακούς ρεμπετολόγους!

«Τίποτα δεν πάει χαμένο στην χαμένη σου ζωή»! Πριν από 20 χρόνια δούλευα σε μια βραχύβια δεξιά απογευματινή εφημερίδα την «Απόφαση». Εκεί έγραφα καθημερινά και χρονογράφημα. Από άλλο καπρίτσιο της τύχης τα περίπου 90 κείμενα, που τα είχα για χαμένα βρέθηκαν και βγήκαν σε βιβλίο φέτος: «Το γράφημα του χρόνου. Εν δήμω κείμενα» (κυκλοφορεί από τα 24 γράμματα του Γιώργου Δαμιανού). Διαβάστε τα χρονογραφήματα: «Μαριονέτες ταξικές», «Οι σιωπηλοί», «Πειθαρχημένη τρέλα» και ορισμένες άλλες αναφορές για τα μετά το 1973-1974 γεγονότα. Παραθέτω ως επίλογο τους «Σιωπηλούς»:

«ΤΩΡΑ, ΠΟΥ ΤΟ Γιωργάκη προβάλλει τρύπιο σωσίβιο πράσινης μεταμφίεσης, γεμίσαμε αναλύσεις για την εξέλιξη της γενιάς του Πολυτεχνείου. Σωστά κάποιο περιοδικό αναφέρει ότι η εναλλακτική φιγούρα του Κώστα Σημίτη λειτούργησε σαν εμβρυουλκός. Παρέλειψε, όμως, σκόπιμα να πει ότι έφερε  τερατογέννηση στην κοινωνία!  Δεν θα βρείτε λέξη για τα παιδιά, που δεν ξαργύρωσαν την συμμετοχή στον ηρωικό  Νοέμβρη. Ούτε  για την ζηλευτή, για αυτό συκοφαντημένη, στην διατεταγμένη αφάνεια των τηλεοπτικών και άλλων Μέσων Εξαχρείωσης (Μ.Μ.Ε.) ριγμένη δράση τους. Στο προσκήνιο μόνοψώνια, που ξεπούλησαν αμφίβολες, παραχαραγμένες περγαμηνές σε ανυπόληπτα δημόσια πόστα και παχυλές μίζες.

 ΚΟΠΕΛΕΣ από το εκφωνητήριο του ραδιοσταθμού-επιλεκτικά η εκ Μόσχας γερουσία ηρωοποίησε ως αυθεντικές φωνές της εξέγερσης-έγιναν θίασος περιφερόμενος κι άλλοθι στο Π.Α.Σ.Ο.Κ. Τους σεγκόνταρε το κατεστημένο να ελέγξει την δυναμική του γεγονότος. Φέρελπις νέος με το αμπέχονο γράφει ομιλίες του μίστερ Άντριου Παπάντριου, που αγνοεί την αγωνιστική αργκό και θέλει μεταφραστή της αμερικανόφερτης απάτης. Καιροσκόπος το παίζει ινστρούχτορας και μεγάλος λογοτέχνης. Κανοναρχούσε ο άλλος την «αριστερή φράξια Κ.Κ.Ε.» και κατάντησε σύμβουλος του  πράσινου αρχηγού. Μη ξεχάσουμε το παλικάρι, που κατέδωσε συντρόφους  στο χτύπημα της Ασφάλειας στο Κ.Κ.Ε. και την Κ.Ν.Ε., Φεβρουάριος 1974. Τον βγάζουμε στην σέντρα όχι γιατί «έσπασε», αλλά επειδή αντί να πάει σιωπηλά σπίτι του, κατέληξε γυρολόγος πολιτικής ηθικής, αφ’ υψηλού των πάντων κριτής σε παρακυβερνητικά πόστα.

 ΟΙ ΣΙΩΠΗΛΟΙ δράστες μένουμε εκτός κομματικών σκουπιδοτενεκέδων για την αξιοπρέπεια, την αισθητική, την ταξική μαγκιά και-ποιος ξέρει;-για την εύνοια της αδέκαστης Ιστορίας»!