Ένας ακόμα μεγάλος δημιουργός και πολύτιμος φίλος έφυγε αναπάντεχα και τώρα, που λιγόστεψε η συναισθηματική φουρτούνα, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να κάνουμε το δικό μας μνημόσυνο. Πνευματικό, καλλιτεχνικό, μελωδικό, όσο το επιτρέπει το άψυχο χαρτί, για έναν εξαιρετικό μάστορα της μελωδίας και της ποίησης. Αποχαιρετούμε τον Νότη Μαυρουδή με το ίδιο του το έργο, με το μοναδικό του κύκνειο άσμα, που περιέχει δύο μεστά μελωδικά και αισθητικά έργα, όπως πάντα μας χάριζε. «Άγρυπνο φεγγάρι» (ΙΑΝΟΣ) και «Οχτώ κρυφές μπαλάντες» (ΟΓΔΟΟ).

Ο Νότης Μαυρουδής γεννήθηκε στην Αθήνα στις 16 Ιουλίου 1945 και πέθανε στην Μακρινίτσα του Πηλίου στις 3 Ιανουαρίου 2023. Τα δυο πρώτα χρόνια της ζωής του τα πέρασε στις φυλακές Αβέρωφ με την μητέρα του, που ήταν εκεί πολιτική κρατούμενη. Σπούδασε κιθάρα στο Εθνικό Ωδείο με καθηγητή τον Δημήτρη Φάμπα και το 1969 συνέχισε τις σπουδές του στην Ισπανία με τον Χοσέ Τόμας, Το 1970 εγκαθίσταται στην Ιταλία, όπου του ανατέθηκε η έδρα κλασικής κιθάρας  στην Scuola Ciciva di Milano, Για σχεδόν 60 χρόνια διαγράφει πολυσχιδή πορεία στην μουσική ως συνθέτης, σολίστας, δάσκαλος. Το διδακτικό έργο το αρχίσει από την Δημοτική Μουσική Ακαδημία του Μιλάνου και το συνεχίζει στην Ελλάδα μετά το 1975 ως την αποδημία του. Στον τομέα της σύνθεσης η παρουσία του είναι πληθωρική και πολύτροπη, τραγούδια, μουσική για το θέατρο και τον κινηματογράφο, ρεσιτάλ κλασικής κιθάρας, εν γένει συναυλίες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Στην δισκογραφία εισέρχεται το 1964 με τα τραγούδια «Άκρη δεν έχει ο ουρανός» και «Τα γιορτινά σου φόρεσε», σε στίχους του Γιάννη Κακουλίδη, με ερμηνευτή τον Γιώργο Ζωγράφο. Έκτοτε ηχογραφεί πάνω από 30 δίσκους με ποικίλα τραγούδια και έργα για κλασική κιθάρα. Ο Νότης Μαυρουδής ανήκει στην χορεία των δουλευτών του Νέου Κύματος δημιουργώντας πανέμορφα, χαρακτηριστικά άσματα. Ορισμένοι από τους σταθμούς της μεγάλης του καριέρας:

– Πρώτα βραβεία στο 4ο  Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης (1965) και στον διεθνή διαγωνισμό κιθάρας του Μιλάνου (1969), βραβείο παιδικού τραγουδιού στο Φεστιβάλ της Λισαβόνας (1990), βραβείο Βίλα Λόμπος της πρεσβείας της Βραζιλίας και πολλές άλλες διακρίσεις.

– Από το 1983 έως το 1987 κυκλοφορεί το «Tar» το μοναδικό εν Ελλάδι περιοδικό για την κιθάρα. Το συνεχίζει από τον Οκτώβριο του 2006 με διαδικτυακή μορφή.

– Το 2000 ξεκινά την δισκογραφική σειρά «Café de l’ art» διασκευάζονται με την μορφή κιθαριστικού ντουέτου (με τον Παναγιώτη Μάργαρη) διάφορα δημοφιλή τραγούδια.

– Την περίοδο 2002-2006 είναι καλλιτεχνικός διευθυντής της  εταιρεία «Eros Music» και στα πλαίσιά της ιδρύει την ετικέτα «Corifeo», με επιλεγμένες, εξαιρετικές εκδόσεις όπως για παράδειγμα ο δίσκος «Master Class», όπου συγκέντρωσε ηχογραφήματα 29 Ελλήνων κιθαριστών καταγράφοντας με ένα τρόπο και την ιστορία της δισκογραφίας του εν λόγω μουσικού οργάνου.

– Από τον Ιούνιο του 2013 έως τον Μάιο του 2015 διετέλεσε μέλος του Δ.Σ. της ορχήστρας «Καμεράτα».

Επιλογή από την πλούσια δισκογραφία: «Τραγουδά ο Νίκος Χουλιαράς» (1967), «Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας» (1968), «Ζωγραφιές από τον Θεόφιλο» (1976), «Παιδί της γης (1977), «Στην όχθη της καρδιάς μου» (1984), «Το παλιό μας σπίτι» (1987), «Ίσως φταίνε τα φεγγάρια» (1990), «Τοπίο μυστικό» (1993), «Χάρτινο καράβι» (1995), «Λούνα παρκ» (1998), «Στην ηχώ του έρωτα» (2002), «Μουσικό ανθολόγιο» (2003). «CartePostale» (2006), «Μια νύχτα στους αιώνες» (2008), «Κλόουν» (2009), «Στου χρόνου τις καταπακτές» (2011), «Άγρυπνο φεγγάρι» (2019), «Οχτώ κρυφές μπαλάντες» (2022).

Συγγραφικό έργο: «Ηχολογήματα» (Νεφέλη) κείμενα περί μουσικής και πολιτισμού (2008). «Παγκόσμιο Μουσικό Χρονολόγιο. Συνθέτες, Ερμηνευτές, Κατασκευαστές» (ΙΑΝΟΣ) με 75.000 λήμματα (2013). Από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη:«Περί ελληνικού τραγουδιού το ανάγνωσμα. Με δανεικά ιδανικά» & «Σχολιάζοντας τα πέριξ» (2013 και 2016 αντίστοιχα). Το 2019 επίσης κείμενα υπό τον τίτλο «Μετά πάσης ειλικρινείας» (Άπαρσις).

***

«ΑΓΡΥΠΝΟ ΦΕΓΓΑΡΙ»

(Μελοποιημένοι Έλληνες ποιητές από τον 19ο και τον 20ό αιώνα) 

 

        

Με τον δικό του πολύ χαρακτηριστικό ύφος ο Νότης Μαυρουδής μελοποιεί κορυφαίους ποιητές επιλέγοντας όχι πολύχρηστα ποιήματα, από τον Γιώργο Σεφέρη έως τον Κώστα Βάρναλη. Όμορφες μελωδικές γέφυρες ανάμεσα στο Νέο Κύμα, στα λεγόμενα Λαϊκό και Έντεχνο τραγούδι, την μπαλάντα και τις εκάστοτε αναζητήσεις του συνθέτη, πάντα υπό την αίρεση ότι οι ορισμοί είναι ανακριβείς και άψυχες συμβάσεις, που υπογράφουμε μόνο για να συνεννοούμαστε. Μελοποιούνται, επίσης, έργα των Γιώργου Σαραντάρη, Γεωργίου Βιζυηνού, Μαρίας Πολυδούρη, Ναπολέοντα  Λαπαθιώτη και Κώστα Καρυωτάκη. Τα 13 τραγούδια ερμηνεύουν οι: Νένα Βενετσάνου, Χρήστος Θηβαίος, Μαρία Θωΐδου, Αλκίνοος Ιωαννίδης,  Σωκράτης Μάλαμας,  Μόρφω Τσαϊρέλη. Ενορχήστρωση Γιάννης Παπαζαχαριάκης, όπως επίσης κλασική και ακουστική κιθάρα, μαντολίνο, κιθαρόνι, κρουστά. Παίζουν: Μίμης Ντούτσουλης (κοντραμπάσο), Άκης Κατσουπάκης (πιάνο, πλήκτρα), Θύμιος Παπαδόπουλος (κλαρίνο, φλάουτο, μπανσούρι), Βασιλική Μαζαράκη (βιολί), Τάσος Μισυρλής (βιολοντσέλο), Ντίνος Χατζηιορδάνου (ακορντεόν), Νότης Μαυρουδής (κλασική κιθάρα). Επίσης σε ορισμένα τραγούδια: Παναγιώτης Τσεβάς (ακορντεόν), Γιώργος Τοσικιάν (κιθάρες), Γιώργος Παπαχριστούδης (πιάνο), Σταύρος Καβαλιεράτος (κοντραμπάσο).

Αμφότερα τα έσχατα έργα του Νότη Μαυρουδή κυκλοφορούν σε εξαιρετικές και καλαίσθητες εκδόσεις, CD και βιβλίο, όπως είναι αναγκαίο να βγαίνουν σήμερα και τα έργα της λαϊκής μας μουσικής. Ιδιαίτερα αυτά, σήμερα, που εκλείπει το φυσικό προϊόν αποτύπωσης, απόλαυσης και προώθησης της μελωδικής προίκας και όλα ευτελίζονται στον σκουπιδότοπο του διαδικτύου, όπου είναι όλα αέρας και είναι βέβαιο ότι πολύ σύντομα δεν θα μείνει τίποτα, μετά από ένα μεγάλο πόλεμο, για παράδειγμα, που ήδη καλπάζει! Εποχή και καλλιτέχνες, που παρά τις μεγάλες τεχνολογικές δυνατότητες, δεν θα αποτυπώσουν τα καλλιτεχνικά τους χνάρια; Κάθε καλλιτέχνης κάνει τις επιλογές του, έτσι κι αλλιώς με τον έναν ή τον άλλο τρόπο αυτοχρηματοδοτούμενα είναι σε μέγιστο βαθμό τα έργα όλων μας. Δεν θα σταματήσουμε να το υπερτονίζουμε με κάθε ευκαιρία, γιατί είναι μεγάλο πλεονέκτημα να σε ταξιδεύει, όπως παλιά, ένα… δισκάκι!

Δεν είναι η πρώτη φορά, φυσικά, που ο συνθέτης, μελοποιεί ποιητές. Κάνοντας μια, ας πούμε, πρόχειρη σταχυολόγηση θα αναφέρουμε: Παλαμάς, Μπούμη-Παπά, Ελύτης, Ρίτσος, Μόντης, Τέλλος Άγρας  και κάποιοι, που μας διαφεύγουν λόγω της… εφηβείας μας (της δεύτερης, μη γίνει παρεξήγηση)! Αυτόματα, λοιπόν, προκύπτει το ερώτημα σε τί διαφέρουν τα τραγούδια στο «Άγρυπνο φεγγάρι», αλλά φρόντισε να το απαντήσει ο ίδιος ο Νότης Μαυρουδής:

 «Οι μελοποιήσεις μου σε αυτό το άλμπουμ συνιστούν μια σύγχρονη εκδοχή της μουσικής φόρμας, η οποία πρυτάνευε ήδη στο ελληνικό τραγούδι ήδη από το ’60, με σπουδαίους δημιουργούς (Θεοδωράκης και Χατζιδάκις κατά κύριο λόγο) και θεμελιακό έργο, που προώθησε τον ποιητικό λόγο σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Σηματοδοτούν μια ιδεολογική επιστροφή σε αυτήν την πρωτοποριακή μουσική αντίληψη, σ’ αυτόν τον μουσικοποιητικό λόγο, που για διάφορες αιτίες έχει σχεδόν εγκαταλειφθεί. Η τεχνολογία των οργάνων και οι ευκολίες του κατά τα άλλα χρήσιμου internet έχουν εισχωρήσει κατακτητικά μέσα στο σώμα του ελληνικού τραγουδιού, με τις αναμενόμενες… παρενέργειες».

 Και λίγο πιο κάτω ο συνθέτης σημειώνει ότι οι ποιητές, που μελοποίησε στον εν λόγω δίσκο δεν κινούνται στα αισθητικά ρεύματα του Μεσοπολέμου, πρόκειται για ποιητές πολύ σημαντικούς στα ελληνικά γράμματα σε εποχές κατά τις οποίες η χώρα μάζευε τα κομμάτια της έχοντας μπροστά και πίσω μεγάλες αιματοχυσίες. «Ομολογώ πως η ενασχόλησή μου με τα έργα αυτού του άλμπουμ, με οδήγησε σε ιδιαίτερους δρόμους· σε μουσικές μορφολογίες… ανιχνευτή ονείρων. Πάντα η σύνθεση είναι ένα οδοιπορικό ανίχνευσης αισθήσεων (και παραισθήσεων). Επιπλέον η μελοποίηση ποιητών παλαιότερων εποχών, οι οποίοι έζησαν σε ένα διαφορετικό πλαίσιο ηθών και αντιλήψεων, μας καλεί να ασχοληθούμε με το παλαιό με τρόπο, που να αποκαλύπτει τις “γέφυρες”, που το συνδέουν με την εποχή μας. Δεν θα είχε κανένα νόημα να επαναλάβω παλαιά και έτοιμα μοντέλα για να επιστρέψω μουσικά σε ένα νοητό παρελθόν, το οποίο δεν βίωσα παρά μόνο έμμεσα, μέσα από τους ποιητές και τα λογοτεχνικά κείμενα».

Διόλου τυχαία επιμένουμε να φιλοξενούμε αναλυτικά τις απόψεις του συνθέτη, όχι μόνο γιατί με την αδόκητη απώλειά του συνιστούν μια μελωδική διαθήκη, αλλά κυρίως επειδή έχει μεγάλο ενδιαφέρον αυτός ο διάλογος με τους δημιουργούς ακούγοντας τα μεγάλα τους έργα, όπως επίσης και η αναζήτηση «γεφυρών» με το παλαιό και την προίκα των αιώνων, δεν μπορεί παρά να καθορίζει την εκάστοτε σύγχρονη δημιουργία, που θέλει να κερδίζει την σχετική διαχρονικότητα, όσα internet και να κάνει η εξουσία, όσο πιο μεγάλο και βαθύ Ψηφιακό Μεσαίωνα μας βουλιάζει ο Καπιταλισμός και το Κεφάλαιο.

Ενδιαφέρουσα η συνολική επιμέλεια του Αντώνη Μποσκαΐτη με αναλυτικά βιογραφικά των ανθολογούμενων και μελοποιημένων ποιητών από τον συνθέτη, με προλογικό σημείωμα, που συνάδει με την όλη έξοχα επιμελημένη έκδοση. Κατά τα άλλα μην προσδοκάτε λιβάνισμα για μια εργασία, που την απολαύσαμε αρκετές φορές, μια και η μελοποίηση των μεγάλων μας ποιητών έχει καθορίσει μεγάλες στιγμές της λαϊκής μας μουσικής, αλλά και πρωτίστως γιατί εκπέμπει πρωτοτυπία και ομορφιά, γιατί ανήκει με μια έννοια στα αποτελεσματικά «εμβόλια» απέναντι στην Δυτική βαρβαρότητα. Η σειρά σας τώρα να την αποκτήσετε και να την κάνετε δική σας, πάει να πει, να έχετε μέθεξη…

***

«ΟΧΤΩ ΚΡΥΦΕΣ ΜΠΑΛΑΝΤΕΣ»

 

            

   Πολλά από όσα αναφέρθηκαν ήδη στο προτελευταίο έργο του Νότη Μαυρουδή είναι φυσικό να ισχύουν και στο θεωρούμενο για την ώρα τελευταίο. Το λέμε έτσι γιατί τα… συρτάρια των μεγάλων δημιουργών κρύβουν πάντα μεγάλες εκπλήξεις. Ξεκινάμε με τον διάλογο, που κάνει ο συνθέτης με το κοινό του, την Μουσική και την Ιστορία προλογίζοντας το εξαιρετικό αυτό έργο του, που μουσικά είναι, ας πούμε, σε άλλο ύφος με το προηγούμενο. Σημειώστε ότι ο Νότης γράφει το κείμενο τον Φεβρουάριο του 2022, δέκα μήνες πριν την αποδημία του. Όχι ότι αυτό έχει κάποια μεγάλη σημασία για τον δημιουργό, αλλά για μας, που απολαμβάνουμε το έργο του αναζητώντας πάντα την αναγκαία, πολύπαθη αλλά και τόσο δημιουργική μέθεξη, που έχει μαλλιάσει η γλώσσα μας να λέει και που ευτυχώς η ελληνική μούσα μας ταξιδεύει σαν εύδρομο πλοίο.

Παρασυρμένοι από την πολυλογία να μη ξεχάσουμε τα στοιχεία του δίσκου. Οχτώ κρυφές μπαλάντες σε στίχους Μάγδας Κατσάκου, με ερμηνευτές την Μαρίζα Κωχ, πάντα αειθαλής, αισθαντική και δωρική, την Αναστασία Μουτσάτσου και τον Γιάννη Κότσιρα. Όσο και αν σε γενικές γραμμές είναι τα ίδια πρόσωπα και αναγκαστικά θα επαναλάβουμε τα ονόματα, και στον παρόντα δίσκου θα τονίσουμε με έμφαση την ορχήστρα της ηχογράφησης. Ξέρετε κάτι; Ακούμε ένα δίσκο, πάμε σε μια συναυλία και βλέπουμε κάποιους ανθρώπους «να κοπανιούνται» επί σκηνής και οι πλείστοι μένουμε στο χειροκρότημα στις φίρμες, που τραγουδάνε.

Ανέκαθεν, όμως, το ελληνικό λαϊκό τραγούδι, είχε, άλεθε ρυθμούς, στίχους, μελωδίες, ήθη, παρέες, συναισθήματα, έβγαζε πρωτοποριακή ψυχή και δύναμη, σε πέταγε στους ουρανούς της έμπνευσης, γλύκανε τους καημούς και τα έκανε μελωδίες, απογείωνε τις παρέες, γιατί είχε μεγάλους, μα τόσο ταλαντούχους μουσικούς και μέχρι τις μέρες μας. Ο συνθέτης γράφει 4-5-6 νότες και οι μουσικοί ξομπλιάζουν το τραγούδι. Άλλωστε οι μεγάλοι μελωδοί είναι πάντα, κατά το μάλλον ή ήττον, και έξοχοι οργανοπαίχτες, τουλάχιστον στον βαθμό να υπηρετούν την έμπνευσή τους, τα τραγούδια τους. ¨Ένας δημιουργός του βεληνεκούς του Νότη Μαυρουδή θα ήταν παράλογο, στα πλαίσια της μουσικής παρέας, που δημιουργεί πλέκοντας τους καημούς της, να μην αξιοποιεί εξαιρετικούς σολίστες. Για αυτό, όταν ξαναπάτε σε μια συναυλία, χειροκροτείστε με ιδιαίτερη θέρμη και τους μουσικούς, όταν ακούτε ένα όμορφο δίσκο να φέρνετε νοερά στον μυαλό σας την ορχήστρα, που τον πλουτίζει και τον στολίζει…

Κλείνει η παρένθεση, έχουμε και λέμε: Μίμης Ντούτσουλης (κοντραμπάσο), Γιώργος Κατσίκας (τύμπανα και κρουστά), Γιώργος Παπαχριστούδης (πιάνο), Θανάσης Βήχος (πλήκτρα), Γιάννης Παπαζαχαριάκης (κιθάρες), Ντίνος Χατζηιορδάνου (ακορντεόν), Τάσος Μισυρλής (βιολοντσέλο), Βασιλική Μαζαράκη (βιολί και βιόλα), ΒαγγέληςΜαχαίρας, (μπουζούκι, μαντολίνο, ούτι, μπαγλαμάς), Θύμιος Παπαδόπουλος (φλάουτο και κλαρινέτο). Ενορχήστρωση  Γιάννης Παπαζαχαριάκης. Και εδώ έχουμε εξαιρετικά επιμελημένη έκδοση, CD και βιβλίο, ισχύουν, όσα ήδη έχουμε γράψει συν το γεγονός ότι αναλογιζόμενοι τα έργα του Μαυρουδή σχεδόν όλα έχουν επιμελημένο «ένδυμα», ο ίδιος πάντα το πρόσεχε από την εποχή ακόμα, που ήταν στην εταιρεία «Eros music». Ο Νίκος Μπουρσινός έχει γράψει τα προλογικά κείμενα. Τώρα, αυτό το «Ο νοτερός Νότης», είναι εντελώς χαζό και για τα πανηγύρια, αλλά τέλος πάντων… περί ορέξεως και τα λοιπά.  Δεν αποφύγαμε τις άχρηστες γνώμες διάφορων φιρμών, συνεργατών του συνθέτη. Λες κι ο Νότης Μαυρουδής έχει ανάγκη από το τί θα πει για αυτόν ο Ανδρέου, ο Φασουλάς, η Βενετσάνου… Λες και ο πελάτης θα διαβάσει πρώτα αυτούς για να πάει ν’ αγοράσει τον δίσκο του Νότη! Ήταν η εποχή ανόητη και συσχέτιζε κουτά-για να παραποιήσουμε τον Κωνσταντίνο Καβάφη!

Γιατί είναι «κρυφές» οι μπαλάντες; Προστρέχουμε πάλι στον  συνθέτη να δώσει την απάντηση στον και εδώ ενδιαφέροντα διάλογο με τον ακροατή. «Είναι “κρυφές” επειδή το ύφος και η γραφή της μπαλάντας υπάρχει υποδόρια στο σώμα αυτών των τραγουδιών. Είναι μικρά ερωτικά συναισθηματικά οδοιπορικά της Μάγδας Κατσάκου, με στιχουργική -ποιητική διάθεση, με αισθητικές γέφυρες μιας εν τη τέχνη φόρμας, που είναι βασική μορφή και αίσθηση της μπαλάντας· υποκρύπτουν επιμελώς  το ύφος και τους ρυθμούς τους, όπως εκείνου του ζεϊμπέκικου και του χασάπικου προστατεύοντάς τα κατά τέτοιο τρόπο ώστε να μην εντάσσονται τα τραγούδια αυτά στην σύγχρονη λαϊκή μούσα αλλά στο συγκεκριμένο ήθος του εν τη τέχνη χώρου· δεν είμαι λαϊκός συνθέτης και ούτε προτίθεμαι να γίνω, μια που από το ξεκίνημά μου, πίνω πάντα… νερό από την μεγάλη δεξαμενή του λόγιου μουσικού πολιτισμού, τον οποίο και διδάχθηκα μέσα από την πολύχρονη επαφή μου με την κλασική κιθάρα». Σπεύδει να προσθέσει ο αείμνηστος φίλος μας Νότης ότι τον γοητεύει παράλληλα και μόνιμα η λαϊκή μούσα.

 Και φθάνουμε στην μεγάλη… αγεφύρωτη διαφωνία μας. Όσες συνεντεύξεις κάναμε με τον Νότη, ιδιαίτερα στην εκπομπή «Μουσικό Σεργιάνι», πόσες φορές συζητώντας σε παρέες, παράδειγμα καναδυό φορές στα Ανώγεια, ή με τον άλλο αείμνηστο φίλο Ηλία Κατσούλη, ιδιαίτερα όταν «έγραφαν» το «Carte Postale», είχαμε … συγκρουστεί για το ζήτημα. Ο Νότης Μαυρουδής δεν θεωρεί το έργο του ως ανήκον στον λαϊκό πολιτισμό, αλλά στον λόγιο. Καθένα δηλώνει ό,τι γουστάρει και πολύ καλά κάνει, αν έχει το μέγεθος Μαυρουδή. Ο πανδαμάτωρ χρόνος έρχεται και βάζει… κάθε κατεργάρη στον πάγκο του, αξιολογεί όλους μας. Εμμένουμε στην ανάλυση, που κάναμε πριν από χρόνια στην εκπομπή «Μουσικό Σεργιάνι» παρόντος και του ίδιου του Νότη. Τον θεωρούμε ξεχωριστό λαϊκό συνθέτη, στην χορεία αυτών, που γεφυρώνουν μελωδικά την μάνα του πολιτισμού Ανατολή με την βάρβαρη Δύση. Σταματάμε, όμως, γιατί θα μπλεχθούμε στα ταξικά χαρακτηριστικά της πάλης των Δύο Πολιτισμών στην αποικία Γκραικυλία, που ακόμα ευτυχώς δίνουν ζωή και έμπνευση στον Δεύτερο, στον λαϊκό πολιτισμό, από το δημοτικό τραγούδι, στο ρεμπέτικο, τον Μίκη, τον Μάνο, τον Λεοντή, στον Λοΐζο, το Νέο Κύμα, στον Μαυρουδή, στους σύγχρονους λαϊκούς τροβαδούρους.

***

Ώρα να πέσει αυλαία του μνημόσυνου στον αείμνηστο φίλο μας Νότη Μαυρουδή όχι με βερμπαλισμούς αλλά μόνο με το έργο του. Έτσι πρέπει να χαιρετάμε τους μεγάλους δημιουργούς. Απολαμβάνοντας τα έργα τους. Το κύκνειο άσμα του Νότη και στα δυο του μέρη, «Άγρυπνο φεγγάρι» (ΙΑΝΟΣ) και «Οχτώ κρυφές μπαλάντες» (ΟΓΔΟΟ) είναι μια ακόμα πολύτροπη μελωδική πανδαισία, που περιμένει τους ευτυχώς ακόμα δεκάδες χιλιάδες εραστές και λάτρεις της λαϊκής ελληνικής μουσικής, σε όλες τις εκφάνσεις της.