Ακόμη ένα θερμό χειροκρότημα στον ΓΚΑΡΙ ΛΙΝΕΚΕΡ και ολόψυχο εύγε, που τιμά και ομορφαίνει το πάλαι ποτέ άθλημα και νυν μυριόστροφο πλυντήριο κατάμαυρου όσο και ματωμένου χρήματος, που λέγεται ποδόσφαιρο. Τα ίδια πανανθρώπινα αισθήματα και για τον ποδοσφαιριστή του Ο.Φ.Η. ΝΙΚΟ ΜΑΡΙΝΑΚΗ. Αμφότεροι στις πολύ δύσκολες συνθήκες του αμερικανόπνευστου φασισμού, που κυριαρχεί στα Δυτικά βοθροκάναλα και στην πολιτική και κοινωνική ζωή, εξέφρασαν την υποστήριξη στον αγώνα του λαού της Παλαιστίνης, που σφαγιάζεται από τους αιμοσταγείς Εβραίους στο αληθινό ολοκαύτωμα, για το οποίο ο ηλίθιος και διεφθαρμένων, σε ταξικό κώμα διαβιών παγκόσμιος όχλος με ηγέτες μαριονέτες του Ιμπεριαλισμού σφυρίζουν αδιάφορα, όταν δεν υποστηρίζουν ανοιχτά το κράτος δολοφόνο του Ισραήλ. Δεν θέλουμε να πούμε λόγια περιττά. Μόνο ψάξτε, όσοι το αγνοείτε, πόσο ξεχωριστή, ολοκληρωμένη και βασανισμένη στην ζωή προσωπικότητα είναι ο Γκάρι Λίνεκερ, που συνήθως την προοδευτική δράση του την πληρώνει ακριβά με απολύσεις από τους χώρους δουλειάς, με πρώτο το διαβόητο B.B.C. Παραθέτουμε μόνο αυτολεξεί τις τελευταίες δηλώσεις του Λίνεκερ για την σφαγή των Παλαιστινίων.
«Είναι το χειρότερο πράγμα, που έχω δει ποτέ στην ζωή μου. Έχω δει τόσες πολλές εικόνες παιδιών… ξέρετε, δεν έχω καμία σχέση με αυτό. Δεν είμαι Μουσουλμάνος, δεν είμαι Εβραίος, δεν είμαι Ισραηλινός, δεν είμαι Παλαιστίνιος, έτσι το βλέπω, νομίζω, καθαρά απ’ έξω, από μια ουδέτερη προοπτική, και δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα χειρότερο από αυτό. Έχω δει συνεχείς εικόνες παιδιών, που χάνουν την ζωή τους, μέρα με την μέρα… Προφανώς όλοι γνωρίζουμε τί συνέβη στις 7 Οκτωβρίου. Αλλά την στιγμή που υψώνεις την φωνή σου ενάντια σε αυτό, που κάνουν εκεί, σε κατηγορούν ότι είσαι υποστηρικτής της Χαμάς ή κάτι τέτοιο. Υπάρχει πολλή πίεση για να παραμείνει σιωπηλός ο κόσμος, οπότε καταλαβαίνω γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι σιωπούν, αλλά δεν μπορώ να παραμείνω σιωπηλός για αυτό, που συμβαίνει».
Θυμίζουμε ότι έναν χρόνο πριν, είχε καταφερθεί εναντίον της αγγλικής κυβέρνησης για τις αποφάσεις της με τους μετανάστες, είχε χάσει την δουλειά του στο B.B.C. και επανήλθε κατόπιν αιτήματος όλων των δημοσιογράφων.
Στο δικό μας ξενόδουλο χωράφι, στην αποικία Γκραικυλία, ο ποδοσφαιριστής του Ο.Φ.Η. Νίκος Μαρινάκης ανέμισε παλαιστινιακή σημαία στον τελευταίο αγώνα της ομάδας του με αυτήν του Παναιτωλικού στο γήπεδο του Ηρακλείου, το λεγόμενο «Γεντί Κουλέ». Η δράση του πέρασε, φυσικά, στα ψιλά και ανύπαρκτα των Μέσων Μαζικής Εξαχρείωσης (Μ.Μ.Ε.) και Μέσων Κοινωνικής Μαλακίας (Social Media). Σε συνέντευξη του στον Ραδιοσταθμό Κόκκινο και στην συνάδελφο Αλέκα Ζουμή είπε ο Νίκος Μαρινάκης:
«Οι ποδοσφαιριστές έχουμε το προνόμιο να μπορούμε να μιλήσουμε και να ακουστούμε περισσότερο από κάποιον άλλο. Απλώς με στεναχωρεί λίγο, δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιο δημόσιο πρόσωπο μπορεί να έχει μεγαλύτερη προβολή από τους φοιτητές, που μαζεύτηκαν χθες σε όλη την Ελλάδα για να διαδηλώσουν υπέρ της Παλαιστίνης. Αυτά τα παιδιά θα έπρεπε να προβάλλονται περισσότερο. Αφού οι αθλητές έχουν περισσότερες κάμερες πάνω τους, είναι θετικό να στέλνουν μηνύματα. Έστω και ένας να μπει στην διαδικασία να μεταδώσει το μήνυμα είναι κέρδος. Ήθελα να υψώσω μια Παλαιστινιακή σημαία. Αναζήτησα να βρω στο Ίντερνετ, δεν τα κατάφερα και τελικά ήρθα σε συνεννόηση με τα παιδιά απ’ τον Σύνδεσμο. Το Facebook ήταν μόνο θετικά σχόλια. Μακάρι και στο μέλλον να μπορέσω να κάνω αντίστοιχες ενέργειες. Φαντασθείτε κάποιος σούπερ διάσημος ποδοσφαιριστής να προωθούσε μια τέτοια ενέργεια, πόσο κόσμο θα επηρέαζε! Προσπαθώ, όσο μπορώ, να συμμετέχω στα κοινά εδώ στο Ηράκλειο. Υπάρχει έντονη αντιφασιστική δράση και όποτε μου δίνεται η ευκαιρία κατεβαίνω σε διαδήλωση και δεν με απασχολεί αν κάποιος το θεωρήσει λάθος».
Καταλάβατε τώρα φανατικά και φασιστικά γατάκια παρατρεχάμενα ή ενταγμένα ή ανεκτικά στον στρατό εγκληματικών και άλλων οργανώσεων πλούσια θρεμμένων προέδρων και λοιπών αργυρώνητων παραγόντων της ξεφωνημένης πια πόρνης «στρόγγυλης θεάς» την άλλη, την πολιτικά και κοινωνικά σωστή όχθη του ποδοσφαίρου; Και το πιο σημαντικό: Πώς την κατοικούν και την υπηρετούν από τα μέσα άνθρωποι, που εργάζονται στην γαλέρα της, διακινδυνεύοντας το ψωμί και την καριέρα τους; Που διαθέτουν τα ούμπαλα, που τιμούν τα παντελόνια, που φοράνε! Πρότυπα και για την νεολαία για να ξεφύγει επιτέλους από τον βόθρο της οθόνης και τον ψηφιακό πίθηκο…