Εξαιρετικό και πλήρες βιβλίο στο επίπεδο βαθειάς και εμπεριστατωμένης αφήγησης-πολιτικής ανάλυσης. Γεννά, ωστόσο, καίρια ερωτηματικά και εύλογες αμφισβητήσεις ως προς το «δια ταύτα». Επομένως έχει όλα τα εχέγγυα και προσόντα να το διαβάσετε! Πέτρος Παπακωνσταντίνου: «Το Γκρίζο κύμα. Η νέα Ακροδεξιά και οι συνεργοί της» (από τις εκδόσεις «Τόπος»). Θέμα του η Ακροδεξιά, που τα τελευταία χρόνια από το περιθώριο πάει στο κέντρο της πολιτικής ζωής της βάρβαρης Δύσης. Από τις Σκανδιναβικές χώρες, την Ιταλία, την Γερμανία, την Γαλλία και αλλού το αυγό του φιδιού ξανασκάει και βγάζει σιγά-σιγά, μα όλο και πιο… ξαφνικά κατάμαυρα αρπακτικά κλωσόπουλα. Δεν το επωάζουν μόνο ο Ιμπεριαλισμός και το Κεφάλαιο, που σε τελική ανάλυση την πάντα βρώμικη δουλειά κάνουν και το συμφέρον υπηρετούν πετώντας τον σκωροφαγωμένο πια δημοκρατικοφανή φερετζέ και γυρνώντας στις αληθινές ρίζες και δράσεις, στον καθαρά Φασισμό και τον Νεοναζισμό. Την κύρια, για να μην πούμε την αποκλειστική, ευθύνη την έχουν οι ηλίθιοι, διεφθαρμένοι και ψεκασμένοι από την οθόνη όχλοι των εν λόγω χωρών. Όσο συνεχίζεται το ταξικό τους κώμα, το αυγό του φιδιού δεν έχει να φοβηθεί και ολοένα θα γεννάει. Η φιλολογία για νέα ή παλιά ακροδεξιά είναι κατά την γνώμη μου λάθος, οφείλουμε να μιλάμε για πεντακάθαρο, ολόμαυρο φασισμό και κυρίως για Νεοναζισμό με όλες τις μασκαράτες, ιδιαίτερα τώρα που Ιμπεριαλισμός και Κεφάλαιο ετοιμάζουν πυρετωδώς Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ο συνάδελφος, πάλαι ποτέ σύντροφος και συνεργάτης στα χρόνια της Κ.Ν.Ε. Πέτρος Παπακωνσταντίνου έχει αυτό το σημαντικό χάρισμα, όπως προκύπτει, όπως έχει δείξει και στα προηγούμενα βιβλία. Αναλύει κατά τεκμήριο πολύ εύστοχα γεωπολιτικές και πολιτικές καταστάσεις εκκινώντας από αριστερή, Μαρξιστική αφετηρία. Στο «Γκρίζο κύμα» μας ταξιδεύει συνοπτικά και μεστά και πλούσια στα συμβάντα των τελευταίων 80 χρόνων σε 22 χώρες του πλανήτη με κύριο άξονα την γενική εικόνα, το πώς αυτά επιδρούν στην παγκόσμια πολιτική και γεωπολεμική σκακιέρα. Χωρίς αμφιβολία το «Γκρίζο κύμα» είναι πολύτιμο βιβλίο αναφοράς, που ξεπερνά τα εγχώρια πλαίσια, τόσο από ερευνητική και πολιτική άποψη όσο και για τον λιγότερο ψαγμένο, τον απλό αναγνώστη, που ενδιαφέρεται για το παγκόσμιο πολιτικό αλισφερίσι και πώς αυτό επηρεάζει στον ένα ή στον άλλο βαθμό την καθημερινή του ρουτίνα. Θα έλεγα ότι στην εν λόγω εργασία ο βιβλιόφιλος έχει ενώπιόν του μια κινηματογραφική ταινία και δη με ζωηρά χρώματα για το τί συνέβη στην Ευρώπη και στον ντουνιά εν γένει μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και φθάσαμε πάλι εδώ, στην κυριαρχία του Φασισμού και του Νεοναζισμού. Και θα το επεκτείνουμε για πιο προχωρημένους αναγνώστες: Για το πώς στήνεται σκηνικό του Γ΄ Παγκοσμίου Πολέμου με σχεδόν ίδια υλικά (πλην με ψηφιακό σοβάτισμα) του Καπιταλισμού και την διαρκή συνενοχή των σε βαθύ κώμα όχλων.
Διαθέτει και έναν ωραίο τρόπο να αφηγείται ο συγγραφέας, διανθισμένο και με πολλές λογοτεχνικές αποχρώσεις, που είναι αλήθεια διευκολύνουν, κάνουν πιο ευχάριστη την παράθεση γεγονότων και στοιχείων, σαν να έχεις μπροστά σου κεφάλαια μιας ενιαίας και άκρως ενδιαφέρουσας ιστορίας ή μάλλον ένα «παζλ», που ο συγγραφέας εξηγεί και αναλύει τα συστατικά του κομμάτια και καλεί τον αναγνώστη μαζί να τα τοποθετήσουν για την ολοκλήρωσή του. Δεν μένει, όμως, στην απλή περιγραφή και παράθεση των στοιχείων και γεγονότων επιχειρεί να προσεγγίζει τις βασικές αιτίες των καταστάσεων. Δίνει σημασία και αξία στις λεπτομέρειες ακόμα και σε άκρως αφανείς παραμέτρους ξέροντας ότι όχι μόνο ίσως να τις αγνοούν ή να τις ξέρουν λειψά οι αναγνώστες του αλλά και ότι συχνά αυτές καθορίζουν σε μεγάλο ή πιο μικρό βαθμό τις εξελίξεις. Από εκεί και πέρα καθένας κάνει τις επιλογές του, αναμετρά, καθαρίζει, επανακαθορίζει τους ιδεολογικούς φακούς με τους οποίους βλέπει τα γεγονότα. Αυτό αφορά όλους εμάς, που περάσαμε από το Κ.Κ.Ε. και την Κ.Ν.Ε., που ζήσαμε την σφοδρή σύγκρουση «δεξιάς και αριστερής φράξιας» στον Περισσό, που αντισταθήκαμε και τελικά χάσαμε, έγινε τελικά το Κ.Κ.Ε. αριστεροφανές δεκανίκι του ΠΑ.ΣΟ.Κ., του νέου άθλιου και λαοπλάνου πειράματος ευέλικτης διαχείρισης και άσκησης της εξουσίας στην αποικία Γκραικυλία, που έκαναν μετά το 1974 και συνεχίζουν μέχρι σήμερα οι φονιάδες των λαών Αμερικάνοι. Καθένας έχει υποχρεώσεις, οικογένεια, παιδιά, φιλοδοξίες και πολλά άλλα ίσως και ανελαστικά δεδομένα, τα οποία προσμετρά κάθε στιγμή στην πορεία και στις επιλογές του.
Δεν ξεφεύγει της τρέχουσας πλην βαθειάς αλλά συμβατικής ιδεολογικής προσέγγισης ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου, δεν έχουμε να κάνουμε με επαναστατική ανάλυση των γεγονότων και καταστάσεων, ιδιαίτερα στο δια ταύτα της δράσης. Προλαβαίνω την ειρωνική και σαρκαστικά κακόβουλη ένσταση: Πού είναι η επανάσταση και δεν την βλέπουμε; Υπάρχουν μελέτες, διαθέσεις, προθέσεις και δράσεις αλλά τις πνίγουν στον σκατένιο βούρκο τα βοθροκάναλα. Μπορεί να μην έχουν πολιτικό φορέα και μαχητική εκδοχή αλλά υπάρχουν και υπόγεια θεριεύουν, μαζί με την άνοδο του Φασισμού και του Νεοναζισμού, που προβάλλονται με τα χίλια από τα Μέσα Μαζικής Εξαχρείωσης (Μ.Μ.Ε.). Αρέσει ή όχι, δεν εκπορεύονται ταξικές λύσεις από το «Γκρίζο κύμα», ενώ από την Ιστοσελίδα, που αυτήν την στιγμή ταξιδεύετε και διαβάζετε διατυπώνονται κατά καιρούς αιρετικές απόψεις, ανεξάρτητα το ποιος και πόσο μπορεί να ενστερνίζεται ή και να διαφωνεί παντελώς, πάντως υπάρχουν!
«Το γκρίζο κύμα» μπορεί να περιγραφεί ως προς την βαθειά πολιτική και γεωπολιτική ανάλυση γεγονότων και καταστάσεων ότι ακολουθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό τον μέσο όρο του σημερινού προοδευτικού και αριστερού κινήματος, που δεν έχει αποκοπεί τουλάχιστον μεθοδολογικά από τις ρίζες του Μαρξισμού-Λενινισμού πλην, όμως, δεινά προβληματίζεται- ως ένα βαθμό δικαιολογημένα-από φαντάσματα του παρελθόντος, που όμως δεν έπεσαν από τον ουρανό, εμείς οι κομμουνιστές και εν γένει αριστεροί είμασταν συνένοχοι και εν πολλοίς συνδημιουργοί. Την πατήσαμε με την αφέλεια και την ταξική μας ανεπάρκεια απέναντι σε έναν αιμοσταγή αντίπαλο, που τα μάσαγε όλα, μεταξύ άλλων και τις συνειδήσεις πολλών εξ ημών. Στο ποιητικό μου έργο αναφέρομαι στην ήττα της γενιάς μας-να το κλείσω εδώ αυτό το πικρό θέμα, γιατί μπορεί να γράφω σελίδες επί σελίδων! Επιστρέφω στο βιβλίο του Πέτρου Παπακωνσταντίνου, που το απόλαυσα κυριολεκτικά και για έναν ακόμα πολύ σημαντικό λόγο και το συστήνω ανεπιφύλακτα είτε είσαστε στις δικές μας γενιές είτε σε νεώτερες, πάντως όλες εξόχως ηττημένες, και μάλιστα οι δεύτερες χωρίς τον όποιο δικό μας μύθο!. «Ως αναμνήσαν οικεία κακά» βιβλίο-για να θυμηθούμε και την αρχαία δραματική τέχνη και τον Φρύνιχο-προτείνουμε στον αναγνώστη το «Γκρίζο κύμα» του Πέτρου. Για τις διαφωνίες και διαφορές τα έχουμε ξαναπεί: Αν δεν διαβάσεις, δεις και ακούσεις, δεν απολαύσεις κάτι, που προκαλεί αντιρρήσεις, ενεργοποιεί ή ξεσηκώνει το μυαλό και τις αισθήσεις, τότε γιατί ζεις, κάνεις μια τρύπα στο νερό!
Πέρα από την πλατωνική δημοκρατία, που ουδέποτε υπήρξε ή θα υπάρξει και τις δυτικές μπούρδες περί «κράτος δικαίου» τί; Και γιατί παρακαλώ, ο Νεοναζισμός και ο Φασισμός να μη σεβαστούν το φάντασμα του «κράτους δικαίου», που μας πίνει το αίμα με το μπουρί εκτός ότι μας κλέβει καθημερινά το πορτοφόλι από την τσέπη, εκτός ότι πλένει καθημερινά στο αίμα τόσους και τόσους ηλίθιους συνενόχους όχλους-λαούς; Θα είναι μεγάλοι μαλάκες αν δεν το αξιοποιήσουν! Έλεος με αυτό το «ακραίο κέντρο»! Άλλη καπιταλιστική μπούρδα, κούφιος νεολογισμός. Τα λένε και τα γράφουν θετικοί επιστήμονες; Ε, λοιπόν, οι φιλόσοφοι σας πληροφορούμε ότι το κέντρο δεν είναι χώρος στο χάος στο σύμπαν, στην γη, στην κοινωνία, στην πολιτική! Είναι μόνο σημείο, άξονας περιστροφής του οποιουδήποτε υλικού και πνευματικού συστήματος. Μαλακία σκόπιμη, των μανδαρίνων της ξενόδουλης εξουσίας είναι και ο περίφημος κεντρώος χώρος, που μας τσαμπουνούσε ο Κώτσος Καραμανλέας και τον άφησε κληρονομιά. Εκτός αν όλοι αυτοί εννοούν ή το μπερδεύουν με το… κέντρο της Αθήνας, όπου πάμε να πιούμε τον καφέ μας…
Έλεος και με το «Ολοκαύτωμα», που τρέμουν οι αριστεροί μη το θίξουν, μην είναι αρνητές και δεν θεωρούνται ανθρωπιστές. Υπάρχει μεγαλύτερος ιδεολογικός και όχι μόνο φασισμός από την βίαια επιβολή του λεγόμενου «Ολοκαυτώματος»; Και μάλιστα να ευαισθητοποιεί πρώην και νυν κομμουνιστές; Πόσες χιλιάδες άνθρωποι τιμωρήθηκαν και ακόμα τιμωρούνται σκληρά εξ αιτίας αυτής της σκόπιμης σιωνιστικής μπούρδας; Πολλάκις τα έχουμε ξαναπεί από αυτό το μετερίζι. Και βέβαια υπήρξε Ολοκαύτωμα αλλά δεν ήταν η γενοκτονία των Εβραίων από τις ορδές του χιτλερικού φασισμού. Ολοκαύτωμα ήταν ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος με τους 50 ή και 70 εκατομμύρια νεκρούς, που οργάνωσαν ο Ιμπεριαλισμός και Καπιταλισμός, το Αμερικανικό και Εβραϊκό Κεφάλαιο, να χτυπήσουν και να διαλύσουν την Ε.Σ.Σ.Δ. και το σοσιαλιστικό σύστημα, να γίνουν οι μόνοι κυρίαρχοι του κόσμου και παρεμπιπτόντως να στήσουν στην Παλαιστίνη και το Κράτος Δολοφόνο. Ξεχνάτε την μαριονέτα του Ιμπεριαλισμού Χίτλερ, την περίφημη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, την άνοδο του Ναζισμού και του Φασισμού πώς και με ποια κεφάλαια έγινε σε χρόνο ρεκόρ; Σοσιαλισμό εσείς, ελπίδα του απλού κόσμου; Εθνικο-σοσιαλισμό εμείς οι Καπιταλιστές, πρόσχημα για ευκολότερες, πιο μεγάλες και κερδοφόρες μας δουλειές.Μέρος αυτού του φοβερού ολοκαυτώματος, όχι πάντως το πιο καίριο και κύριο, ήταν η φρικτή γενοκτονία μυριάδων αθώων Εβραίων. Αλλά και πάλι ξεχνάνε-και πρώην και νυν κομμουνιστές, αριστεροί-την ειδεχθή αλήθεια της Ιστορίας: Μέγας και υπερήφανος χορηγός των κρεματορίων του Χίτλερ ήταν το Εβραϊκό Κεφάλαιο, που φυσικά και δεν πλήρωσε αυτό την νύφη, έγινε πιο ζάμπλουτο αλλά ο κοσμάκης πάλι, μυριάδες Εβραίοι θύματα. Τα ξεχνάμε όλα αυτά, για να μη δυσαρεστήσουμε τους κυρίαρχους του Δυτικού κόσμου, το Αμερικάνικο και Εβραϊκό Κεφάλαιο, που διαφεντεύουν και την αποικία Γκραικυλία, θέλουμε να είμαστε στον βολικό μέσο όρο σε όλα τα πράγματα και τις καταστάσεις, θέλουμε να κάνουμε τον ξύπνιο, φοβόμαστε μην έχουμε συνέπειες από τους ξένους επικυρίραχους, θέλουμε την ησυχία μας, θέλουμε…, Όσα ξεχνάμε, είμαστε αναγκασμένοι να τα ξαναζήσουμε και ούτε είναι τυχαίο ότι οι ίδιες δυνάμεις ο Ιμπεριαλισμός και το Κεφάλαιο, με πρώτα το Αμερικάνικο και το Εβραϊκό ετοιμάζουν τον Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, που ίσως είναι Πυρηνικό Ολοκαύτωμα.
Έλεος, επίσης, και με την μαλακία των θεωριών συνομωσίας και συνωμοσιολόγων, τα μάλα με εκνευρίζει, με εξεγείρει όταν λέγεται από αριστερούς και εν γένει αγωνιστές. Δεν τολμάμε να διατυπώσουμε αιρετική, ιστορικά τεκμηριωμένη θέση, όπως για το Ολοκαύτωμα, ή όπως αυτή για το στημένο γκρέμισμα των πύργων του Μανχάταν (για να βρει ο Καπιταλισμός αξιόμαχο αντίπαλο δέος μετά την πρώτη του Σοσιαλισμού, την υποτιθέμενη τρομοκρατία) κι αρχίζουν να μας πυροβολούν με τις ετικέτες των θεωριών συνομωσίας, να μας στολίζουν με την συκοφαντία της… συνωμοσιολογίας! Ξεχνάνε ότι η μεγίστη συνωμοσία είναι η ίδια η ζωή, το χάος και το σύμπαν; Πώς, άραγε, εξηγούν ότι σε ποσοστό 60-80% εμείς οι «συνωμοσιολόγοι» πέφτουμε μέσα στις εκτιμήσεις; Και δεν είναι σχήμα λόγου. Μόλις μια βδομάδα από την 11η Σεπτεμβρίου 2001, όταν δηλαδή επιστρέψαμε στα μικρόφωνα, γιατί η Ε.Ρ.Τ. μέχρι τότε εκφωνούσε την κυβερνητική (αμερικάνικη) προπαγάνδα για το γεγονός, στην ιστορική εκπομπή «Μουσικό Σεργιάνι» το θέμα ήταν γιατί και με ποια στοιχεία το ρίξιμο των πύργων ήταν στημένο από μέρος της ίδιας της αμερικάνικης εξουσίας! Στην κρατική Ε.ΡΑ. της Ε.Ρ.Τ. παρακαλώ! Και πριν βγουν οι Moore και… άλλοι συνάδελφοι συνωμοσιολόγοι!! Ενοχλείται με τις συκοφαντίες η Συνωμοσιολόγα Κασσάνδρα; Δικαιώνεται και έτσι! Ξέρουν οι τακτικοί αναγνώστες και το ποιητικό μου έργο: «Συνωμοσίες της Κασσάνδρας” (εκδόσεις Μετρονόμος).
Τέλος πάντων βάζω τελεία και παύλα ενώ θα ήθελα να θυμηθώ και την συνεργασία μας με τον Πέτρο, άκρως καρπερή και πολιτικά δημιουργική και αιρετική, ήμασταν (ο Πέτρος, εγώ και άλλοι) τότε στην… αριστερή φράξια! Ας είναι, άλλη φορά θα θυμηθώ πώς γράφονταν τουλάχιστον μέχρι το 1986 η κεντρική ομιλία του Γραμματέα του Κ. Σ. της Κ.Ν.Ε. στο Φεστιβάλ Κ.Ν.Ε.-Οδηγητή. «Μιλάει» αυτό χαρακτηριστικά για την πορεία όλων ημών, αλλά με πήρε κατήφορος πολυλογίας. Κατακλείδα: Αν και πολύ ψαγμένος και αιρετικά διαφωνών με πολλά από τα αστικά… θέσφατα, το χάρηκα πολύ το βιβλίο του Πέτρου. «Το γκρίζο κύμα» (εκδόσεις Τόπος) είναι χρήσιμο εγχειρίδιο και για τον επερχόμενο Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, είτε με την θετική είτε με την αρνητική πλευρά ανάγνωσης. Όλα είναι σχετικά και εξαρτώνται από την θέση του παρατηρητή, συγνώμη του αναγνώστη…
ΗΛ. ΚΑΠ.