«Απλά Αλάσκα (ούτε Γιάλτα, ούτε Πότσδαμ, ούτε Γιάλτα»! Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ γράφει αντίλογο στο άρθρο για την συνάντηση Β. Πούτιν και Ντ. Τραμπ στην Αλάσκα. Όπως σημειώνει στον πρόλογό του: Το άρθρο στην Ιστοσελίδα, που διαχειρίζεται ο φίλος μου Ηλίας Βολιότης-Καπετανάκης, με τίτλο «Πίσω από τις κλειστές πόρτες» με τσίγκλησε κι έτσι πήρα την απόφαση να γράψω το παρακάτω… πόνημα δίνοντας μια διαφορετική διάσταση (και ματιά) στα γεγονότα γύρω από το ουκρανικό μέτωπο και τη συνάντηση της Αλάσκας μεταξύ Η.Π.Α. – Ρωσίας.
Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ*
Θα συμφωνήσω με την αρχή του άρθρου «πίσω από τις κλειστές πόρτες» για το «πόσες μαλακίες μπορεί ν’ αντέξει ο εγκέφαλος» για τη συνάντηση Πούτιν-Τραμπ. Τί έγινε, λοιπόν, στο θρυλικό ραντεβού στο Άνκορατζ της Αλάσκας; Όλοι οι «ειδικοί» και οι «γεωπολιτικοί αναλυτές» (και λοιποί) ξύνουν το κεφάλι προκειμένου να πουλήσουν μια εκτίμηση, μια πρόβλεψη. Την μπαγκέτα αυτής της θλιβερής ορχήστρας την κρατούν οι ιμάντες μεταφοράς βλακείας, όπως είναι τα «άτομα με εσωτερική πληροφόρηση», «ανώνυμοι αξιωματούχοι», «έγκυροι/έγκριτοι δημοσιογράφοι», όλοι τους με την «σωστή μεριά της Ιστορίας» και όλοι τους από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Λοιπόν και σ’ αυτό το ραντεβού το πιο σοβαρό ήταν η επιβεβαίωση ότι η Μόσχα συνεχίζει να κάνει πλάκα με την Ουάσιγκτον! Πάντως, για να μην κατηγορηθεί για «πολεμικό κομμουνισμό» λόγω μπλούζας του Λαβρόφ, ο Πούτιν λίγο πριν πετάξει για την Αλάσκα, υπέγραψε διάταγμα, που επιτρέπει σε «ξένους επενδυτές», συμπεριλαμβανόμενης της Exxon Mobil, να αγοράσουν (ξανά) ποσοστά απ’ την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων πετρελαίου και αερίου Sakhalin-1. Οι Ρώσοι φαίνεται ότι δείχνουν μεγάλη… κατανόηση. Άλλωστε η αμερικανική πετρελαϊκή εταιρεία, που είχε το 30% της κοινοπραξίας, αναγκάστηκε να την εγκαταλείψει (με βαριά καρδιά) τον Μάρτη του 2022. Τον Οκτώβρη του 2022, όλη η επιχείρηση κρατικοποιήθηκε πετώντας έξω και τους Ιάπωνες που είχαν άλλο ένα 30%! Ήταν τόσο βαριά αυτή η «τιμωρία» για τον ρωσικό καπιταλισμό ώστε η Exxon Mobil έχασε 4,6 δισεκατομμύρια δολάρια. Έτσι για να μάθει ο παλιο-Πούτιν! Οι δυτικοί, λοιπόν, μόνοι τους σκηνοθέτησαν τις «προσδοκίες» τους απ’ το ραντεβού στην Αλάσκα και μόνοι τους μετά βγάζουν το συμπέρασμα ότι ήταν… υπερβολικές. Αλλά… αυτοί είναι!
Περίμενε κάποιος κάτι συνταρακτικό στις 15 Αυγούστου; Όχι. Αλλά τότε; Η Δύση πνιγμένη στον βούρκο αυτού, που ονόμασε «σωστή πλευρά της Ιστορίας», πιάνεται πια απ’ τα μαλλιά της! Ο ανισόρροπος Τραμπ μπορεί να θέλει την δόξα του ειρηνοποιού (και το βραβείο Νόμπελ), όμως ο Πούτιν τί επιδιώκει; Ο ρωσικός στρατός έτσι κι αλλιώς βρίσκεται πολύ κοντά στην «εκκαθάριση» του Ντονιέτσκ και όσο περνάει ο καιρός, τόσο περισσότερο αδυνατίζει η όποια άμυνα του ναζιστικού καθεστώτος του Κιέβου. Οι απειλές περί δασμών είναι αδιάφορες για την Μόσχα, καθώς της έχουν επιβληθεί ήδη γύρω στις 28.000 κυρώσεις, ενώ οι απειλές για «δασμούς» στα κράτη μέλη των B.R.I.C.S., επειδή αγοράζουν ρωσικό πετρέλαιο, είναι βούτυρο στο ψωμί της «αποδολαριοποίησης». Μ’ άλλα λόγια οι συσχετισμοί επιδεινώνονται διαρκώς σε βάρος τόσο της Δύσης γενικά όσο και των Ηνωμένων Πολιτειών.
Τί ήθελε λοιπόν ο Πούτιν στο ραντεβού με τον Τραμπ; Η συνάντηση αφορούσε απλά στην συντήρηση, αλλά και την όξυνση των ενδοδυτικών αντιθέσεων. Μια ματιά και μόνο για το τί συμβαίνει στην Δύση μετά την συνάντηση στην στρατιωτική βάση Έλμεντορφ-Ρίτσαρντσον του Άνκορατζ της Αλάσκας μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών (διπλωματικό επεισόδιο μεταξύ Ιταλίας-Γαλλίας), είτε μεταξύ Ουάσιγκτον και Ευρωπαίων (διπλωματικό επεισόδιο μεταξύ Γαλλίας-Η.Π.Α.) δείχνει ότι ο ελιγμός της Μόσχας πρέπει να θεωρηθεί πετυχημένος. Ο Πούτιν αναμένει τώρα και την κρίση ανάμεσα στους τραμπικούς της αμερικανικής διοίκησης και τους δημοκρατικούς του βαθέως κράτους της Ουάσιγκτον. Να θυμίσουμε ότι οι πολεμοκάπηλοι της Ουάσιγκτον (και του Σίτυ του Λονδίνου) έχουν άμεση και στενή σχέση με τους πολυπληθείς ναζιστές του Κιέβου, οι οποίοι δεν είναι καθόλου στα μέτρα του Τραμπ αλλά αντιθέτως, στα μέτρα των εσωτερικών αντιπάλων του.
Πρόκειται για την ενδοαμερικανική σύγκρουση. Αυτό, που συμβαίνει ήδη-και θα οξύνεται, όσο περνά ο χρόνος-μέσα στο αμερικανικό καθεστώς, δεν συνυπολογίζεται, αλλά δεν πρέπει να διαχωρίζεται από την έκβαση στα δυο σημερινά πεδία μάχης του εν εξελίξει παγκόσμιου πολέμου, στο Ουκρανικό και στο Παλαιστινιακό/Μεσανατολικό. Αλλά γιατί ο Πούτιν στηρίζει τον Τραμπ; Τον στηρίζει σε μια μάλλον δύσκολη στροφή της δεύτερης θητείας του γιατί είναι ένας ιδανικός Πρόεδρος για να υπονομεύσει από τα μέσα την αμερικανική ηγεμονία σαν Γκορμπατσόφ των Η.Π.Α. Άλλωστε είναι σε δύσκολη θέση με τον πληθωρισμό και το σκάνδαλο Επστάιν να τον κατατρέχουν! Το «διαίρει και βασίλευε» ξέρουμε ότι είναι εφεύρεση των Άγγλων Ιμπεριαλιστών, αλλά αυτό δεν είναι καθόλου έξω απ’ την στρατηγική της Μόσχας απ’ τις αρχές του 2022. Ο Πούτιν ως αθλητής του τζούντο (με πολλά νταν) ξέρει ότι το να αξιοποιείς την δύναμη του αντιπάλου σε βάρος του αποφεύγοντας την απευθείας σύγκρουση μαζί του, είναι τεχνική. Η σκέψη του Κρεμλίνου για τους δυτικούς είναι απλή: «Θα διαλυθείτε εξαιτίας των εσωτερικών αδυναμιών όσο θεωρείτε ότι είστε παντοδύναμοι». Τα ιστορικά δεδομένα το Κρεμλίνο τα ξέρει καλά και τα αναγνωρίζει πολλές φορές και δημόσια.
Η Μόσχα επιθυμεί την όξυνση των ενδοδυτικών-και ενδοαμερικανικών-αντιθέσεων γύρω απ’ την έκβαση στο ουκρανικό πεδίο μάχης και την παραδοχή της ήττας. Μπορεί να το θεωρήσουν κάποιοι “μακιαβελικό”, αλλά, νομίζω, ότι πρέπει να το δουν με όρους Διαλεκτικού Υλισμού. Πώς μπορεί κάποιος να κουμαντάρει έναν ανισόρροπο Πρόεδρο μιας πρώην υπερδύναμης σε γρήγορη παρακμή, που έχει και πυρηνικά; Η ερώτηση είναι εύκολη, αλλά η απάντηση είναι πολύ δύσκολη. Ωστόσο μπορεί κάποιος να παρακολουθήσει δωρεάν μαθήματα από το τί κάνει η Μόσχα για λογαριασμό της και για λογαριασμό συνολικά του ευρασιατικού μπλοκ σε σχέση με τον Τραμπ, που ούτε θέλει αλλά και ούτε μπορεί να κάνει «ειρηνική έξοδο» απ’ την παγίδα του ουκρανικού πεδίου μάχης. Βέβαια ελπίζει μόνο σε κάτι, που αυτός θα μπορεί να το πουλήσει σαν κατόρθωμα, ενώ δεν θα είχε πρόβλημα να καταγραφεί και ως «ισοπαλία». Όμως «ισοπαλία» σ’ έναν παγκόσμιο πόλεμο δεν υπάρχει.
Υπάρχουν ωστόσο κάποιοι, που υποστηρίζουν ότι ο Τραμπ είναι πονηρός, ως επιχειρηματίας (δεν ξέρουν ότι έχει επτά χρεοκοπίες στην πλάτη του). Φέρνουν μάλιστα ως παράδειγμα την μετατόπιση απ’ την «εκεχειρία» στην «συμφωνία ειρήνης» και πως αυτό γίνεται για να ξεφορτωθεί τους Ευρωπαίους σε σχέση με το ουκρανικό πεδίο μάχης. Αν μπορούσε να τους ξεφορτωθεί, ίσως να το είχε κάνει ήδη, με πιο απλούς τρόπους. Για παράδειγμα μπορούσε να ακυρώσει την κατάσχεση των κτιρίων και του εξοπλισμού έξι ρωσικών προξενείων στις Η.Π.Α., που είναι μέρος της «τιμωρίας» της Μόσχας από την κυβέρνηση Μπάιντεν! Επίσης, μπορούσε να ακυρώσει την απαγόρευση πτήσεων προς και από την Ρωσία. Πράγμα που θα χαροποιούσε ιδιαίτερα τις αμερικανικές και τις ευρωπαϊκές αεροπορικές, που αναγκάζονται να κάνουν κύκλους για να αποφύγουν τον ρωσικό εναέριο χώρο, αυξάνοντας έτσι τα κόστη τους και χάνοντας διαρκώς μερίδιο αγοράς από διάφορες ασιατικές εταιρείες, που κάνουν τα δρομολόγιά τους κανονικά και φτηνότερα. Ο Τραμπ δεν έχει κάνει καν ούτε αυτά. Δεν μπορεί, ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι τα συμφέροντα, που υπηρετεί θα το ήθελαν, επειδή οι Αμερικανοί, που ονειρεύονται να μπουν στην Μόσχα με… το άλογο καβάλα, δεν έχουν εξαφανιστεί απ’ τα ανώτατα κλιμάκια του βαθέως κράτους. Ξέρουμε ότι η διάλυση της Ρωσίας άλλωστε δεν είναι καινούργιο σχέδιο! Ίσχυε και κατά την διάρκεια της πρώτης θητείας του Τραμπ, ο οποίος τότε δεν είχε αντίρρηση. Μάλλον συναινούσε! Με την Ρωσία, όμως, νικήτρια στο πεδίο της μάχης σφραγίζεται πανηγυρικά το… the game is over!
Γι’ αυτό ο ναζί του Κιέβου και οι καταχεσμένοι Ευρωπαίοι «πρόθυμοι» έτρεξαν στην Ουάσιγκτον απρόσκλητοι και σαν αγέλη. Πέρα από το γεγονός ότι δεν εμπιστεύεται κανένας… κανέναν, έτρεξαν όλοι (Στάρμερ, Μερτς, Μακρόν, Μελόνι, Στουμπ της Φινλανδίας, Ρούτε του ΝΑΤΟ) να προλάβουν μαζί με την Ούρσουλα να πείσουν τον Τραμπ ότι η νίκη στην Ουκρανία είναι μονόδρομος και πως η ιδέα περί «συμφωνίας ειρήνης» θα κάνει την ήττα συντριπτική. Σ’ έναν δυτικό κόσμο, λοιπόν, που έχει βουλιάξει στην «εικονική πραγματικότητα» μπορεί να γίνεται πιστευτό πως μια πολιτική ορντινάντσα (με κτηματομεσίτες ενδιάμεσους, λέγε με Γουίτκοφ), ή άλλοι 7, ή 17, έχουν κάποιο «μαγικό ραβδί» για να σπρώξουν την εξέλιξη ενός κανονικού πολέμου στην κατεύθυνση, που τους συμφέρει. Αυτός ο πόλεμος, όπως κάθε πόλεμος τέτοιου είδους, έχει σάρκα και αίμα και δεν θα τελειώσει με τους όρους των ηττημένων. Θα τελειώσει με τους όρους των νικητών. Έτσι τελειώνουν οι πόλεμοι.
Λέμε πως η νίκη έχει πολλούς πατεράδες, αλλά η ήττα είναι ορφανή. Μπορεί να είναι αναμενόμενο ότι οι πολιτικές ορντινάντσες της Δύσης και τ’ αφεντικά τους να μην θέλουν να παραδεχτούν την ήττα τους και να αναλάβουν την ευθύνη της. Όσο, όμως, επιμηκύνεται η διάρκεια του πολέμου κάνει την ήττα πιο βαριά. Ο Τραμπ δεν είναι λιγότερο ψωνισμένος από τους Ευρωπαίους. Πέρα από το γεγονός ότι νομίζει πως είναι μετεμψύχωση του Νίξον, την έχει ψωνίσει και λόγω του συσχετισμού δυνάμεων εντός της παρακμιακής «συλλογικής Δύσης». Ζει με δικό του τρόπο την εικονική πραγματικότητα. Είναι ένας απελπισμένος τυχοδιώκτης, που νομίζει ότι μπορεί να αποσπάσει την Μόσχα απ’ τις σχέσεις της με το Πεκίνο, έτσι ώστε να γίνει ευκολότερα αντιμετωπίσιμη η Κίνα. Μη φάει, όμως, γιατί η σινορωσική κουζίνα σερβίρει γλαρόσουπα! Το πόσο στρατηγικής σημασίας είναι αυτή η δυτική ήττα και γιατί είναι πολύ χειρότερη από την ήττα στο Αφγανιστάν ή στο Ιράκ είναι αδύνατο να την καταλάβει όποιο μυαλό αγνοεί το βάρος, την έκταση, την ένταση, την πολυπλοκότητα και τον χρονικό ορίζοντα εκείνου, που ονομάζεται στρατηγική της «συλλογικής Δύσης». Θα φανεί σε λίγο και στην Μέση Ανατολή, ότι κι αν κάνει ο Αλ Τζο(γ)λανί με τον Ναζινετανιάχου. Επιπλέον, στην Δύση οι ειδικοί προφεσόροι και λοιποί ειδήμονες είναι αδύνατο εδώ και χρόνια να σκεφτούν στρατηγικά γιατί είναι φαντασμένα υποπροϊόντα του νεοφιλελεύθερου Καπιταλισμού και οπαδοί του «τέλους της Ιστορίας».
—-
* Ο Γιώργος Ματθαίου αρθρογραφεί όποτε του δίνει ευκαιρίες η φαντασιοπληξία των δυτικών Μ.Μ.Ε., εμφανίζεται ενίοτε και ως αναλυτής διεθνών γεγονότων σε κανάλια του YouTube.
=====================
Υ.Γ. Τιμώντας σύγχρονους, κυρίως Έλληνες πολιτικούς γελοιογράφους διακοσμούμε άρθρα με παλαιότερα έργα τους. Είναι πολύ μπροστά στον κόσμο η εγχώρια σκιτσογραφία, όπως φαίνεται έμπρακτα. Ευχαριστούμε θερμά! Αν κάποιος συνάδελφος διαφωνεί ή δεν επιθυμεί την δημοσίευση έργων του, μας ενημερώνει και αφαιρούμε πάραυτα τα σκίτσα.