Ώρα να τακτοποιήσουμε μια εκκρεμότητα, την είχαμε παραμελήσει λόγω  φόρτου εργασίας. Ζητήσαμε κάποτε από την εκδοτική εταιρεία τον τελευταίο δίσκο του Γιάννη Αγγελάκα και το συγκρότημα του «100ο C» με τίτλο: «Έχω κέφια» (κυκλοφόρησε από το ΟΓΔΟΟ). Φαντασθείτε, δηλαδή, να μην είχε κέφια τί θ’ ακούγαμε! Ο Γ. Αγγελάκας έχει κέφια! Η ξενόδουλη εξουσία της Γκραικυλίας να δείτε! Από τα πρώτα βήματά του, ακόμα από τις «Τρύπες», ασχοληθήκαμε σε εκπομπές και δημοσιογραφικά γραπτά με τον εν λόγω καλλιτέχνη: «Δυγματωλώγειο», «Υπέροχο τίποτα», «Ανάσες των λύκων», «Ήσυχα τραγούδια» κ.λπ. Ανέκαθεν ξεκάθαρη η άποψή μας συχνά κόντρα και σε αυτή διάσημων φίλων και συνεργατών μας. Δεν μας αρέσει καθόλου η μουσική του Γιάννη Αγγελάκα, τον θεωρούμε χωρίς ταλέντο, ούτε τα τραγούδια, που γράφει, μαζί με των ομοίων του, Χιπ-Χοπ ή όπως αλλιώς βαφτίζονται. Ωμά και κυνικά διατυπωμένα συχνά, κυρίως στην πολύχρονη  εμβληματική εκπομπή μας «Μουσικό Σεργιάνι», στην Ελληνική Ραδιοφωνία της Ε.Ρ.Τ. Δεν χαϊδεύουμε αφτιά! Τα λέμε χύμα και τσουβαλάτα.

Δίνεται τώρα καλή ευκαιρία με αφορμή το «Έχω κέφια» να ξαναθυμηθούμε την θέση μας, να την συστηματοποιήσουμε, περαιτέρω να την εμβαθύνουμε. Δεν είναι μόνο ότι με τα Ποπ, Χιπ-χοπ, Ραπ, Τραπ, Κραπ,  κι όποιο άλλο θέλετε βάλτε κατ’ ευφημισμόν μουσικό είδος ή ρεύμα, πρωτίστως μόδα, έντεχνα διανέμονται από τον Καπιταλισμό ως κουτόχορτο στην νεολαία και εν γένει στον όχλο για τον ταξικό αποπροσανατολισμό τους με εύπεπτες, αντιστασιακά φωσφορίζουσες  τσιχλόφουσκες. Εξ ίσου σημαντικό ή μάλλον απόλυτα εναρμονισμένο είναι και ότι δεν έχουμε να κάνουμε με μουσική ή με τραγούδι, όπως εξελίχθηκε στην άκρως βασανιστική, και μελωδικά θαυμαστή πορεία της ανθρωπότητας από τον πίθηκο στον άνθρωπο. Πλήρης έλλειψη καλλιτεχνικής συναίσθησης, αισθητικής ανάτασης, ταλέντου, γόνιμης έμπνευσης. Κατ’ ευφημισμό μουσική, που δεν κάνει ούτε για σοβαρή υπόκρουση, ευάκουστο μουσικό χαλί, έστω μέτριων ή κακών στίχων. Κανιβαλισμοί παραδοσιακών του κόσμου και νεώτερων μελωδιών, αφόρητα μονότονη επανάληψη κοινότοπων και κοινότυπων μουσικών, στιχουργικών, εκτελεστικών και οργανικών φτηνών κατά βάση ή μεγαλοπιασμένων εκφράσεων, συνήθως με τρύπιο φερετζέ της αντίστασης και του αντιεξουσιασμού. Σαβούρα, που παρασκευάζεται κατά τόνους από το καπιταλιστικό σύστημα, πρωτίστως με φενάκη ότι τάχα το καταγγέλλει και τον καταπολεμάει, δήθεν συνιστά αιρετική επαναστατική έμπνευση νεανικών μυαλών. Γενικά και αφηρημένα χωρίς ίχνος αναφοράς στην πηγή, πρώτη αιτία των προβλημάτων, ανόητη και βαρετή πολυπλόκαμη μανιέρα και μάλιστα χωρίς στοιχειώδη ευρηματικότητα. Προϊόντος του χρόνου και υπό την μπαγκέτα των συμφερόντων της αστικής εξουσίας  το αρχήθεν φασαριόζικο υποπροϊόν μεταπίπτει γοργά σε εξυπνακίστικο πάταγο, ανούσια πλαστική διαμαρτυρία. Περασμένο, χαλασμένο, στραγγισμένο στον ηλεκτρονικό υπολογιστή γίνεται δηλητηριώδης εκκωφαντικός χαβαλές, που ξεσκίζει κάθε εγκέφαλο καθώς τα μοντέρνα πιθηκάκια τ’ ακούν με ακουστικά στην διαπασών μη αφήνοντας και υγιή αυτιά.

Πλήρης αισθητική, εκτός από νοηματική και κλιματική διάσταση, ρήξη λειτουργική κι αποδιάρθρωση των συστατικών στοιχείων του τραγουδιού, μουσική, στίχοι, ερμηνεία, εκτέλεση, χορός, ατμόσφαιρα, αν μόνο για ερευνητικούς λόγους, ως υπόθεση εργασίας θεωρήσουμε προς στιγμήν άσματα αυτά τα σκουπίδια. Το ένα στοιχείο μουτζουρώνει, ξεφτιλίζει, αφανίζει τ’ άλλα κι όλα μαζί συγκροτούν υποπροϊόν στην δούλεψη του Καπιταλισμού. Όλα μπαίνουν στον πολύστροφο αποχυμωτή και γίνονται καλλιτεχνικά και κοινωνικά τοξικός πολτός. Θυμηθείτε, να μην πλατειάζουμε, τί λέμε για την αντιθετική σύνθεση ή συνθετική αντίθεση των συστατικών στοιχείων, που απαρτίζουν όλα τα όμορφα και σχετικά διαχρονικά τραγούδια, που τελικά καθορίζουν το καλό ή το κακό τραγούδι («Μούσα Πολύτροπος», εκδόσεις Μετρονόμος).

Έτσι λειτουργεί αποτελεσματικά (επί του παρόντος) για τα φονικά του συμφέροντά το  σύστημα εξουσίας, όχι μόνο στην υποτιθέμενη μουσική και στην τέχνη, αλλά παντού, πρωτίστως στην κατανάλωση, το κυριότερο, εργαλείο μετάλλαξης του ανθρώπου στον μακρινό μα τόσο κοντινό πια πρόγονο: Βγάζουν ένα όνομα, συνήθως κανιβαλίζοντας ή κλέβοντας κάτι παλιό και θρυλικό ή σκαρώνοντας εξ υπαρχής κάτι πιασάρικο, συχνά δουλεύει ο ευκαιριακός συνδυασμός των ανωτέρω, λόγου χάρη, Ποπ, Χιπ-χοπ, Τραπ, Ραπ, Κραπ και άλλες χυδαιότητες, το προβάλλουν νυχθημερόν από τα βοθροκάναλα,  από τα ουσιαστικώς και απολύτως φασιστικά Μέσα Μαζικής Εξαχρείωσης (Μ.Μ.Ε.) και Μέσα Κοινωνικής Μαλακίας (Social Media). Το επιβάλλουν στον όχλο δια της μεταξωτής ψηφιακής βίας ως κάτι εξαιρετικό, μοναδικό, που δεν μπορείς χωρίς αυτό να ζεις, που είσαι τάχα αρχαίος και οπισθοδρομικός χωρίς να το λατρέψεις, κυρίως να το καταναλώνεις. Μιλώντας για την λαϊκή μουσική και ευρύτερα την τέχνη ο άθλιος Καπιταλισμός και το Κεφάλαιο έχουν πολλαπλές εφήμερες επιτυχίες αφού τα ανωτέρω λειτουργούν ως καταλύτες στην ψυχοσύνθεση κάποιων όχλων-λαών και πολιτισμών, όπως καλή ώρα ο ελληνόφωνος πολιτισμός.

Οι στίχοι των κατ’ ευφημισμόν τραγουδιών συνιστούν κραυγαλέα μπουρδολογία, χωρίς ψυχή, αισθητική, πνευματική ανάταση και ρίμα. Το τραγούδι είναι ως γνωστόν πρώτα και κύρια ρίμα μαζί με  φραστικό ρυθμό ως προς την διαχρονική στιχουργική του ανέλιξη.  Συχνά ακούς να λένε ότι αυτά τα υποπροϊόντα είναι σήμερα η κεντρική καταγγελτική ανάσα κατά του συστήματος. Ανούσιες διαπιστώσεις, που έτσι όπως λέγονται, ένα μονότονο κουβέντιασμα, σαν τις πάλαι ποτέ γριούλες, που μιλούσαν μόνες τους και δίχως να τις ακούει κανείς υπολογίσιμα, συνιστά την καλύτερη και μάλιστα με τάχα επαναστατικό επίχρισμα κολώνα υποστήριξης της εξουσίας. Να μαλακίζεσαι με το να μηρυκάζεις συνεχώς την κατάντια σου, χωρίς να ξυπνάς, να δρας για να την πετάξεις στα σκουπίδια. Χυδαία διανθισμένα όλα αυτά με τις συνήθεις βωμολοχίες και βρισιές, που δεν έχουν λειτουργική αξία και συμμετοχή στην ιδεολογική ανέλιξη του κειμένου. Ποια ιδεολογική ανέλιξη και ποιο κοινωνικό κείμενο, τρομάρα τους! Άλλο επαναλαμβανόμενη μιζέρια και χωρίς λόγο και ουσία βρισίδι και άλλο επανάσταση και πρόοδος.

Τί αξία έχει, τί επιτυγχάνεις με το να φωνάζεις υστερικά τον μαλάκα-μαλάκα, τον μουτράκλα-μουτράκλα (κατά Χάρρυ Κλυνν), τον κλέφτη-κλέφτη και τον καπιταλιστή-καπιταλιστή; Ουδένα εξυπηρετεί η βαρετή, ηλίθια ταυτολογία εκτός από την εκάστοτε εξουσία. Ζητούμενα είναι να βρεις γυναίκα στον πρώτο, ν’ αδιαφορήσεις για τον δεύτερο, να συλλάβεις, να τιμωρήσεις τον τρίτο και να ξεσηκώσεις τον κόσμο, να κάνεις επανάσταση και να ξεπαστρέψεις τον τέταρτο. Θα πείτε τώρα, ποιο τραγούδι «επαγγέλλεται» την επανάσταση; Κανένα! Η μεγάλη τέχνη και κυρίως η λαϊκή τοιαύτη καλλιεργεί κατάλληλα ψυχή και πνεύμα, σπέρνει αιρέσεις και ερωτηματικά, δημιουργεί ατμόσφαιρα, συνιστά δραστική απαντοχή, λύτρωση. Και μέσα από τέτοιες διαδικασίες ενεργοποιεί ουσιαστικά, ως τρόπος ζωής και όχι σαν λεκτική μελό και θλιβερή παπάρα. Φέρτε στο νους σας, όσοι ακόμα το μπορείτε και δεν έχετε παντελώς εξαχρειωθεί από την καταναλωτική βαρβαρότητα, πώς διεξέρχονται τα κοινωνικά, προσωπικά, ερωτικά και άλλα ακανθώδη προβλήματα, καθένα με τον τρόπο του και την πλούσια αισθητική του, το Δημοτικό και το Ρεμπέτικο τραγούδι; Πώς να συγκριθούν με αυτά, αλλά και με το κατοπινό «έντεχνο» τα… κουβεντιαστά φληναφήματα, που τάχα διεκδικούν θέση στην ανθολογία του ανθρώπινου πολιτισμού;

Στον αντίλογο ότι δεν μπορεί να καταδικάζεις συλλήβδην ρεύματα, που έχουν πηγές και στην παραδοσιακή μουσική ή και την αγωνιστική παρακαταθήκη των λαών-όχλων της γης απαντάμε ότι δεν πρόκειται για τέτοια είδη και καλλιτεχνικά ρεύματα αλλά για χυδαίο κανιβαλισμό της παραμικρής πολιτιστικής νύξης οποιουδήποτε όχλου-λαού, τάξης, γειτονιάς, μεμονωμένου πληθυσμού με στόχο την παρασκευή υποπροϊόντων, φθηνό αφιόνι της δράσης, κουτόχορτο στην ύπαρξη όλων όσοι εντέλλονται μαζικά να το καταναλώσουν. Το δεύτερο και κυριότερο είναι: Ποιων λαών-όχλων και για ποια χρονική περίοδο; Το Χιπ-χοπ για παράδειγμα και άλλα αφρικανικά μουσικά ρεύματα αφορούν λιγότερο πολιτισμένους λαούς και όχλους σε σχέση με το μέσο επίπεδο φάσης και ανάπτυξης του παγκόσμιου λαϊκού πολιτισμού, ή σε σύγκριση με το ανώτερο πεδίο πολιτιστικής έμπνευσης, καλλιτεχνικής κληρονομιάς και ανάπτυξης του Ανατολικού, του Ελληνικού, του Βαλκανικού λαϊκού πολιτισμού.

Οι πλείστοι των στον ένα ή στον άλλο βαθμό πολιτιστικά καθυστερημένων λαών έρχονται μετά από αιώνες αποικιοκρατίας, ξεζούμισμα από Ευρωπαίους κατακτητές,  εν γένει από την βάρβαρη Δύση και δεν γνωρίζουμε σε βάθος τον διαχρονικό πολιτισμό τους. Ποιος μπορεί να μιλήσει σοβαρά για τον πάλαι ποτέ πολιτισμό των Ιθαγενών του λεγόμενου νέου κόσμου, που ξεπάστρεψαν μέχρι ενός τα ευρωπαϊκά αποβράσματα, που απεκλήθησαν Αμερικάνοι (εκ γενετής φονιάδες των λαών); Απλώς ο Καπιταλισμός και τα μονοπώλια του Αμερικάνικου τρόπου ζωής, της χυδαιότερης, πιο βάρβαρης και φασιστικής εν γένει συμπεριφοράς αφότου ο πίθηκος έγινε άνθρωπος, τσιμπολογάνε ό,τι κρίνουν  εμπορεύσιμο και αποπροσανατολιστικό, το σερβίρουν ως αναγκαίο για την ζωή και την διασκέδαση (τον χαβαλέ) των πελατών τους. Ένα μόνο παράδειγμα η μουσική Ρέγκε, πού και πώς κατάντησε…

Μουσικά όλα αυτά τα υποπροϊόντα με το τροφαντό όνομα διακρίνονται επιπροσθέτως από αφόρητες επαναλήψεις, δυνατή μουσική υπόκρουση σε ένα ακατάσχετο και βαρετό «μπούρου-μπούρου», έξαλλες και υστερικές κραυγές κατά τεκμήριο ψυχοτροπικών και μανιακών ατόμων, είτε το συνειδητοποιούν είτε όχι, νομίζοντας ότι θα εκτονωθούν έτσι και θα ανακουφιστούν, ενώ στην πραγματικότητα βαθαίνουν συνεχώς το πρόβλημα, την θέση τους, το κατάντημά τους διαιωνίζοντας με τον τρόπο τους τις αιτίες της κατάστασής τους, το Καπιταλισμό. Ποιος σας είπε ότι όταν έχεις το παραμικρό ή το μέγιστο πρόβλημα με να το κραυγάζεις υστερικά κάνεις… επανάσταση; Προπαντός δεν είναι τέχνη. Η μουσική, το τραγούδι, έχουν μελωδία, ρυθμό, ερμηνεία, χορό, κοινωνικό αντίκρισμα και λυτρωτική έμπνευση. Πού είναι αυτά στα Ποπ, Χιπ-χοπ, Τραπ, Ραπ, Κραπ κι άλλες μαλακίες; Δεν είναι τέχνη να εκφράζεις κάτι μεγάλο, έστω μέτριο, ακόμα και μικρό! Κριτήριο είναι πώς το λες. Αλλιώς γράψε καλύτερα πύρινο άρθρο με την ίδια θεματολογία σε εφημερίδα, περιοδικό ή ιστοσελίδα. Θα πιάσει περισσότερο τόπο, μπορεί να δονήσει πιότερο αναγνώστες.

Αυτές οι παράφωνες κατ’ ευφημισμόν ερμηνείες από παντελώς άφωνους, κακόφωνους,  ολοκληρωτικά ατάλαντους, που δεν μπορούν ν’ αρθρώσουν σωστή και ευφωνική λέξη ή φράση ούτε στην παρέα τους. Τρίζουν τα κόκκαλα μέγιστων λαϊκών βάρδων,  ειδικά στην ελληνική λαϊκή μούσα από τον μονότονο γκρινιάρικο, μωρουδίστικο-ούτε για παιδικά πάρτι-σαχλαμάρισμα των ράπερ, τράπερ και άλλων κανιβαλιστών της προίκας των αιώνων και σύγχρονων μεγάλων μεταλλάξεών της. Κάκιστης ποιότητας παιδικά τραγουδάκια εξαγριωμένων χωρίς λόγο ηλιθίων. Νηπιώδης συλλαβισμός, που κατά βάση ταιριάζει απόλυτα στην αντίστροφη πορεία και της γλώσσας. Από τον άνθρωπο στον ψηφιακό και πιο βάρβαρο πίθηκο η γλώσσα, το τραγούδι μεταπίπτουν ραγδαία σε νιαούρισμα και γάβγισμα. Σημειωτέον ότι το ΓΑΒ και το ΝΙΑΟΥ  δεν διαφέρουν και πολύ από το PUT, το BURG, το SIT, το BURST, άσε που τα πρώτα είναι και πιο εύηχα των δεύτερων!  Ούτε είναι τυχαίο ότι δένονται εμπορικά, παντρεύονται στην πίστα και στην ανύπαρκτη δισκογραφία με γνωστούς σκυλάδες τραγουδιστές. «Βρήκε ο γύφτος την γενιά του κι αναγάλλιασε η καρδιά του»-έλεγαν οι γιαγιάδες. Οι Ραπ «γαβγίζουν» τάχα καταγγελτικά στιχάκια, αφόρητες κοινοτοπίες, και μπαίνει με ένα πιασάρικο ρεφρενάκι ο σκυλάς για να κάνει λεζάντα!

Δεν μπορεί να περνά απαρατήρητη ότι η εκφρασμένη βαρβαρότητα της εν λόγω κατ’ ευφημισμό μουσικής, Χιπ-χοπ, Ραπ, Τραπ, Ποπ και τα ρέστα αντικαθρεφτίζεται έντονα στην κοινωνική, στην καθημερινή ζωή των νέων. Συνδέεται με την τυφλή εκδήλωση βίας και για με λάθος αιτίες επιθετικότητα στο σχολείο, στην παρέα, στην οικογένεια. Η δικαιολογημένη, λόγου χάρη,  για το κατάντημα της παιδείας οργή και η εκ φύσεως πρώιμη επαναστατικότητα της νεολαίας διαστρεβλώνεται, παρακάμπτεται έντεχνα και διοχετεύεται λανθασμένα πολλαπλασιασμένη όχι σε ταξικούς αγώνες και πάλη για τα δικαιώματά τους αλλά στον άμεσο κοινωνικό περίγυρο. Όχι κατά του ξενόδουλου συστήματος, των κομματικών πελατειακών σχέσεων, των πολιτικών και άλλων λαμόγιων, που της στερούν τα ζωτικά της δικαιώματα. Άθλιο έργο και αυτό του εγχώριου ραγιάδικου Καπιταλισμού με εργαλείο τον Αμερικάνικο τρόπο ζωής, και με την υποτιθέμενη μουσική.  Καλύτερα να εκφράζει βίαια τυφλή συμπεριφορά στην μάνα και στον πατέρα του, να δέρνει τους συμμαθητές του, να κάνει ακόμα και συμμορίες για να καταστρέφει το σχολείο του, παρά να κατεβαίνει σε κινητοποιήσεις, που αργά ή γρήγορα λόγω των μεγάλων προβλημάτων θα αποκτά μέρα την μέρα ταξική συνείδηση και θα αμφισβητεί ολοένα πιο δυναμικά την κυριαρχία των ξένων αφεντάδων της Γκραικυλίας.

Δεν είναι τυχαίο ότι μόλις έσκασε το θέμα: Ραπ, Τραπ και εγκληματική έξαρση και επιθετική συμπεριφορά της νεολαίας κατακλύστηκαν τα βοθροκάναλα από ανειδίκευτους ειδικούς για να κάνουν “ψηστήρι” στον όχλο ότι ουδεμία οργανική ή άλλη σχέση έχουν αυτά τα δυο. Ο μπάρμπας μου ο ψεύτης! Παρατηρήστε μόνο τί επιφαινόμενη αγριότητα περιέχουν, πόσα ένστικτα διεγείρουν αυτά τα κατ’ ευφημισμόν τραγούδια. Αποθέωση των πιο βάρβαρων απωθημένων, που φυσικά δεν μπορεί να είναι ούτε στο ελάχιστο τέχνη. Η μεγάλη τέχνη σε λυτρώνει και σε εμπνέει, δεν σε μαστουρώνει, ούτε σε ποτίζει βαρβαρότητα. Παρακολουθήστε, επίσης, πώς συμπεριφέρονται τα παιδιά, που ακούνε αυτές τις ηλιθιότητες στον δρόμο, στις πλατείες, στις παρέες στα σχολεία, τί σκληρό προσωπείο βγάζουν, πόση ψευτομαγκιά (άμα πληρώνει ο μπαμπάς και η γιαγιά!), τί καταστροφικά ξεσπάσματα έχουν απέναντι στα αντικείμενα, που χρειάζονται και χρησιμοποιούν. Ένα ηχείο στην πλάτη, σύνδεση με το κινητό για να ακούγονται στην διαπασών αυτά τα θλιβερά υποπροϊόντα της βαρβαρότητας του Καπιταλισμού και αγέλες νέων ξεσπούν άγρια όπου τύχει. Μετρήστε πόσοι από αυτούς τους κατ’ ευφημισμόν καλλιτέχνες Ραπ, Τραπ και άλλων μαλακιών είναι υπόλογοι του κοινού ποινικού δικαίου, κλοπές, επιθέσεις και άλλες… ευπρεπείς καλλιτεχνικές  εκδηλώσεις! Δίνουν το καλό παράδειγμα στους θαυμαστές τους! Κατά κύριο λόγο  αυτά τα υποπροϊόντα κυριολεκτικά διαλύουν την ψυχολογία των νέων, συνιστούν μεταξύ άλλων και ενέσεις βαρβαρότητας (με αντάλλαγμα την ταξική αδράνεια), διεγείρουν τα πιο ποταπά και επιθετικά ένστικτα της νεολαίας, της ανοίγουν τον δρόμο προς τον πίθηκο και την ζωώδη αγέλη, όπως ακριβώς και κατ’ αναλογία η καλή μουσική κάθε είδους μερώνει εκπολιτίζει, ψυχαγωγεί με την αρχαία σημασία τον άνθρωπο!

Αληθινά όλα αυτά είναι τέχνη και μάλιστα πρωτότυπη! Δεν κάνουμε πλάκα! Το θέμα βρίσκεται στο για ποιον και γιατί; Όλα αυτή η σαβούρα, η ηχητική ρύπανση πάει ταμάμ, είναι φούστα μπλούζα της μόδας για τον επερχόμενο ψηφιακό πίθηκο, συνοδεύει την πορεία του. Όπως ακριβώς η λαϊκή τέχνη, κυρίως ποίηση και τραγούδι, παλαιόθεν, από τα σπήλαια στα σπίτια ενέπνεαν, ζωγράφιζαν τον πίθηκο, που με πολύ κόπο γινότανε άνθρωπος! Δυστυχώς και κάποιοι μεγάλοι καλλιτέχνες εκθειάζουν τα εν λόγω υποπροϊόντα κυρίως τον Γιάννη Αγγελάκα. Έρχονται στο μυαλό καναδυό συνεντεύξεις μας με την Ελένη Καραΐνδρου, μια στο «Μουσικό Σεργιάνι» και άλλη στον «Μετρονόμο»,  έλεγε για τα νέα παιδιά, που έχουν σπουδαίο ταλέντο και γράφουν ωραία μουσική, όπως ο Αγγελάκας! Γνώμη απόλυτα σεβαστή, πλην φρονούμε ότι ορισμένοι ξεχωριστοί και μεγάλοι καλλιτέχνες στην δύση ψάχνουν το «αφόρετο», το καινοτόμο, «το κάτι διαφορετικό» και τελικά ίσως εγκλωβίζονται σε αυτό, που μπορεί να τους φαίνεται παράξενο και έξω από την δική τους καλλιτεχνική εμβέλεια, ας είναι και μετριότατο ή ατάλαντο! Αφήνουμε στην μίζερη ηλιθιότητα και στην διαρκή φασιστική ερωτοτροπία και εθνικιστική κατάντια τον Νιόνιο Σαββόπουλο, που πάλι σκαρφάλωσε για μερικά λεπτά στα βοθροκάναλα δηλώνοντας ότι το πρώτο ραπ ήταν η Ομήρου «Οδύσσεια»! «Μωραίνει, ον βούλεται απολέσαι»!

Επαναλαμβάνουμε τονίζουμε ότι ουδόλως μας ενδιαφέρει το καλλιτεχνικό έργο του Γιάννη Αγγελάκα, αν έχει ή όχι κέφια ή ντέρτια για να μας γράφει και άλλα τέτοια, όπως επίσης και όλοι οι καλλιτέχνες, με ή χωρίς εισαγωγικά, που εντάσσονται σε αυτήν την χορεία της κατασκευής μουσικών υποπροϊόντων για τον άνθρωπο, αριστουργημάτων για τον επελαύνοντα ψηφιακό πίθηκο. Με αφορμή τον δίσκο του συνοψίζουμε και εμβαθύνουμε τις θέσεις μας για τα σύγχρονα μουσικά υποπροϊόντα, όπως το Ραπ και το Χιπ-Χοπ.  «Απόδειξη ότι υπάρχει η πουτίγκα, είναι ότι τρώγεται»-λένε οι Άγγλοι αποικιοκράτες. Απόδειξη ότι όλα αυτά είναι μαζικά καταναλωτικά του όχλου σκουπίδια, είναι ότι προβάλλονται με τα χίλια από όλα τα βοθροκάναλα ως πρωτοποριακή τάχα, μοντέρνα, αιρετική και αντιστασιακή μουσική ακριβώς γιατί κατά τον καλύτερο και αποτελεσματικότερο τρόπο εξυπηρετούν τον Ιμπεριαλισμό και το Κεφάλαιο, το πιο προσοδοφόρο αφιόνι, ύπουλο κουτόχορτο του Αμερικάνικου τρόπου ζωής. Πόση μεγάλη ντροπή αλλά και άγρια οργή νοιώσαμε πρόπερσι πηγαίνοντας  σε  προφεστιβαλικές εκδηλώσεις της Κ.Ν.Ε. και του ΟΔΗΓΗΤΗ, μια στον Βόλο και άλλη στο Χαλάνδρι. βγήκαν κάτι μιξοβάρβαρα πιθηκάκια και «τραγούδησαν» τα ανάλογα Χιπ–χοπ σκουπίδια με… κομμουνιστικούς στίχους, τρομάρα τους! Πάει, αλώθηκε από καιρό η μεγάλη γιορτή, που μετά το 1974 έχτισε η γενιά μας μαζί με όλη την νεολαία.