Πάντα να μας τρατάρετε ωραία λαϊκά τραγούδια! «Αλανιάρικα σφυρίζω». Ο Βασίλης Κορακάκης σε 10 λαϊκά τραγούδια του πατέρα του Βαγγέλη Κορακάκη, που δεν θα τ’ ακούσετε από τα βοθροκάναλα, που παίζουν πάντα μόνο στημένες, καλοπληρωμένες λίστες σκυλοποπάδικων και χαζομούνικων ασμάτων, προφανέστατα η τελευταία λέξη κατ’ ευφημισμόν. Οικογενειακή υπόθεση ή μάλλον μια ακόμα αξιόμαχη συλλογική δημιουργία της παρέας, που κάνει τους καημούς και τα προβλήματά της πρωτότυπη απαντοχή, ψυχαγωγία, χαρά και διασκέδαση. Βιβλίο και CD, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μετρονόμος. Πολλάκις έχουμε γράψει για όλα αυτά τα παιδιά γιατί το καθένα από το πόστο του και όλα μαζί σε δυνατές, πολύτροπες συνθέσεις -παρέες συνεχίζουν την λαϊκή χειροτεχνία, την σκυταλοδρομία της μουσικής με έμπνευση και καλούδια. Έχουμε κατά καιρούς κάνει συνεντεύξεις, ραδιοφωνικές εκπομπές, εκδηλώσεις, αλλά ποτέ δεν βαριόμαστε να τους απολαμβάνουμε, όταν συχνά έχουν να πούνε κάτι καινούριο, ίσα-ίσα, που χαιρόμαστε, θέλουμε να εντρυφούμε σε κάθε νέα τους προσπάθεια, ίσως γιατί είμαστε κι εμείς όλοι κάπου εκεί….

Προφανέστατα-και αυτό είναι το παρήγορο και δυναμικό-δεν είναι η μοναδική παρέα, που συνεχίζει με επιτυχία την μάχη του λαϊκού πολιτισμού στις αντίξοες συνθήκες. Επανειλημμένα το επισημαίνουμε γιατί είναι η απάντηση στην χαζή ή στην στημένη γκρίνια αφελών και καλοθελητών ότι σήμερα έχει μεγάλη κρίση ή ότι δεν υπάρχει  λαϊκό τραγούδι. Μελωδικές εργασίες σαν την εν λόγω, που ανεπιφύλακτα προτείνουμε ν’ απολαύσετε, κογιονάρουν τους κουφιοκεφαλάκηδες νεκρολάγνους, που συνεχίζουν να μιζεριάζουν, ν’ αποθεώνουν ξεφτισμένα σκιάχτρα, να κάνουν συναυλίες (με χοντρή κονόμα γιατί τους ενισχύει η ξενόδουλη εξουσία) για  γλυκερούς, κλαψιάρηδες σκυλάδες της δεκαετίας του 1960. Εμείς λέμε και προπαντός δείχνουμε έμπρακτα ότι όχι μόνο ανθοβολεί το λαϊκό τραγούδι, όχι μόνο ανοίγει καινούριους πρωτότυπους δρόμους, αλλά και μας «σφυρίζει αλανιάρικα», όπως τότε, όπως σήμερα, όπως πάντα, να το χαρούμε, να έχουμε μέθεξη, πάει να πει να γλεντάμε μαζί του.

Με τον Βαγγέλη Κορακάκη ούτε, που θυμόμαστε στην πολυπρόσωπη παρέα μας, πόσες δεκαετίες είμαστε καλοί φίλοι! Από την αρχή, από τα πρώτα μας βήματα! Μάλλον το ξεχνάμε σκόπιμα, όχι γιατί μας πτοεί η ροή του χρόνου αλλά γιατί συνεχίζουμε όλοι να δημιουργούμε καθένας από το μετερίζι και ανάλογα με το ταλέντο του και τις εκάστοτε συνθήκες. Για αυτό αληθινά χαιρόμαστε όταν «ανταλλάσσουμε» τα έργα μας. Δυο από τα πολλά στοιχεία, που έχουμε συχνά πει και γράψει για το μουσικό έργο του Βαγγέλη, τα ξαναλέμε, έστω κι αν παλιοί μας αναγνώστες ίσως πούνε δικαιολογημένα ότι  βαρέθηκαν τα ίδια. Ο Βαγγέλης Κορακάκης είναι χαρισματικός μελωδός, αν και γνωρίζουμε, μας το έχει πει ότι ξεκινά συνήθως από τους στίχους. Έχει μέσα του εμπνευσμένες μελωδίες ώστε πατώντας σε ρεμπέτικα, λαϊκά, παραδοσιακά ή δεν ξέρουμε τί άλλα μοτίβα, να τα δουλεύει μελωδικά και πολύ συχνά να φτάνει σε νέο πρωτότυπο έργο ή άλλες φορές απλώς να συνεχίζει με αισθητική επάρκεια την παράδοση και την προσωπική δημιουργία, που και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Καθόλου εύκολο να κοσκινίζεις, δηλαδή, την πολυειδή, πληθωρική, πολύτροπη προίκα των αιώνων και τις πολλές ή λίγες μεγάλες σου στιγμές να καταλήγεις στο ξέφωτο της καινούριας δημιουργίας. Και φτου και πάλι από την αρχή…

Παρένθεση: Το συγκλονιστικό έγκειται στο ότι δεν είναι μόνο ο Βαγγέλης Κορακάκης, που κάνει αυτήν την χειροτεχνία, είναι ακόμα καμιά δεκαριά από την γενιά μας  (άνω των 50) και ακολουθούν άλλοι τόσοι ίσως και πιο πολλοί νεώτεροι. Και το πολύ θετικό είναι ότι όλοι αυτοί, πάλι αναλόγως ταλέντου και συγκυριών, βγάζουν ωραία και αισθητικά αξιόμαχα λαϊκά τραγούδια. Πλην επί του παρόντος μιλάμε για τον Βαγγέλη, που δεν σταματά να «σφυρίζει αλανιάρικα»! Το δεύτερο: Είναι το κοινωνικό υπόβαθρο του Βαγγέλη Κορακάκη. Κι εδώ υπεισέρχεται η στιχουργία, που είναι αρμονικά δεμένη με την μελωδία, την ορχήστρα, την ερμηνεία, τον χορό, την μελωδική ατμόσφαιρα. Όλα συνιστούν την συνθετική αντίθεση ή την αντιθετική σύνθεση (διαλέγετε και παίρνετε) του πλήρους και σημαντικής αισθητικής αξίας τραγουδιού. Η αδυναμία ή η έλλειψη σε ένα από τα παραπάνω στοιχεία είναι το μέτριο ή το κακό τραγούδι. Στην μέχρι τώρα πολύχρονη συνθετική του πορεία ο Βαγγέλης δείχνει με το έργο του ότι είναι πολύ καλός μάστορας στην εναρμόνιση των συστατικών στοιχείων του κάθε τραγουδιού.

Η στιχουργία του Βαγγέλη δεν είναι στείρα συνθηματολογία, ας πούμε εργατολογική, καταγγελτική, «ταξικολάγνα» ή ότι πολιτικολόγα μπούρδα, θέλετε, προσθέστε! Δεν το λέμε τυχαία! Κάποιος άσχετος του Κ.Κ.Ε. έβγαλε βιβλίο για το ρεμπέτικο τραγούδι και συνεχίζοντας την τυφλομάρα του Κόμματος και την ανιστόρητη καταδίκη τού είδους, σαν να μην έχει προχωρήσει μυριάδες μίλια μπροστά η λαϊκή μας μουσική αλλά και η λαογραφική έρευνα, ψάχνει, ανιχνεύει, τέλος πάντων αναψηλαφεί το ρεμπέτικο, εξετάζει στίχους του με ταξικό, τάχα, μοιρογνωμόνιο για το ποια άσματα δήθεν εκφράζουν την εργατική τάξη! Σε αυτά τα…  ταξικά τραγούδια εντάσσει και τον Βαγγέλη. Θα μπορούσαμε να γράψουμε σελίδες για  τους ανιστόρητους σαλτιμπαγκισμούς (το ξαναλέμε μπας και κάποιοι παρωχημένοι το χωνέψουν τελικά!) αλλά το κόβουμε εδώ! Όχι μόνο η στιχουργία (εν αρχή ην το μέλος-μην το ξεχνάτε!) αλλά το όλο κάθε φορά τραγούδι του Βαγγέλη Κορακάκη συνιστά πανέμορφη μελωδική εικόνα, που μιλά αυθεντικά για βάσανα, έρωτες, συνήθειες, χαρές και λύπες, για την καθημερινή μας ζωή. Τελεία παράγραφος!

    Πάμε τώρα στον γιο, στον Βασίλη Κορακάκη, για τον οποίο έχουμε ξαναγράψει, κάναμε συνέντευξη, όταν έβγαλε και δικά του τραγούδια. Κυριολεκτικά το μήλο κάτω από την μηλιά! Και αυτό δεν είναι κοινοτοπία ή κοινοτυπία! Είναι γνωστό τί συμβαίνει με τα παιδιά μεγάλων δημιουργών, που συνεχίζουν την δουλειά, το έργο του πατέρα. Έχουμε μιλήσει άκρως απαξιωτικά, όχι μόνο εμείς με διάφορες αιτίες, αλλά κυρίως η ίδια η ζωή και η Τέχνη. Άπειρα παραδείγματα του κανόνα, που όμως έχει μεγάλες εξαιρέσεις. Ή μάλλον: «Οι εξαιρέσεις ορίζουνε κανόνες»! (Η. Βολιότης-Καπετανάκης «Βραδυνά Πάρεργα» (Μετρονόμος). Εδώ εντάσσεται ο Βασίλης, όπως και τα Ξηνταράκια, που λέμε με πολύ αγάπη, τα παιδιά του Γιώργου Ξηντάρη, ο Αντώνης και ο Θοδωρής, που συνεργάζονται εξαιρετικά με τον Βασίλη. Με δυο λόγια ο Βασίλης Κορακάκης, πέρα από καλό παιδί είναι εξαιρετικός μουσικός, σολίστας του μπουζουκιού, όταν έχει κέφι γράφει ωραία τραγούδια και συνάμα αναδεικνύεται σε πλήρη λαϊκό ερμηνευτή, η φωνή είναι χάρισμα, αρκεί να την καλλιεργεί αυτός, που την έχει! Θα λέγαμε, μάλιστα, μετά από τον δίσκο «Αλανιάρικα σφυρίζω» ότι ο Βαγγέλης βρήκε χαρισματικό εκτελεστή για τα επόμενα τραγούδια του.

Τώρα για τον εν λόγω δίσκο, όπως στο προλογικό σημείωμα γράφει εύλογα ο ίδιος ο Βασίλης ήθελε να συγκεντρώσει, να παίξει και να ηχογραφήσει τραγούδια του πατέρα του. Και όταν είσαι στην πηγή «έχεις την εντύπωση ότι είναι κάτι δεδομένο, που όποια στιγμή θέλεις κάνεις ένα τσακ, επιλέγεις ένα κομμάτι και το λες. Τα τραγούδια, όμως, είναι τόσο πολλά, αλλά παράλληλα τόσο όμορφα, που αν δεν πάρεις την απόφαση εγκαίρως», μπορεί να τα ξεχάσεις ή να μη δώσεις την δέουσα προσοχή. Ήρθε, λοιπόν, το πλήρωμα του χρόνου. «Στο παρόν ηχογράφημα υπάρχουν τραγούδια, που θυμάμαι σχεδόν από παιδί, τραγούδια, που βρέθηκαν κατά τύχη ακούγοντας τις κασέτες με το υλικό και κάποια άλλα, που συνεχώς με τον πατέρα μου τα παίζουμε και τα τραγουδάμε για πάρτη μας, όταν βρισκόμαστε στην κατάλληλη ψυχική κατάσταση»-καταλήγει ο Βασίλης Κορακάκης.

     Επίλογος με όλη αυτήν την παρέα, που συνεργάστηκε αρμονικά για αυτό το όμορφο αποτέλεσμα, που μας τέρπει. Θέλουμε να μιλήσουμε για τις κοπέλες, που κάνουν δεύτερες φωνές και σεγκόντα. Ασπασία Στρατηγού και Ανατολή Μαργιόλα. Αληθινά δυο εξαιρετικές τραγουδίστριες, που συνεργάζεται ο Βαγγέλης στο πάλκο για μεγάλο χρονικό διάστημα και είναι απορίας άξιο, πώς δεν έγραψε τραγούδια για την πολύ καλή,  μεστή φωνή τους. Πάμε για φινάλε: Άγης Παπαπαναγιώτου (μπάσο, κιθάρα), Πασχάλης Παπαζούδης (προγραμματισμός τύμπανα), Μιχάλης Δάρμας (μπάσο), Γιάννης Πούλιος (βιολί), Στράτος Σαμιώτης (κρουστά), Αλέξανδρος Καμπουράκης (ακορντεόν), Τάσος Αθανασιάς (πιάνο), Χρήστος Ζέρβας (κιθάρα, μπαγλαμά),  Αντώνης Ξηντάρης (κιθάρα), Θανάσης Σοφράς (μπάσο), Δημήτρης Παππάς (κιθάρα), Ευαγγελία Μαυρίδου (πιάνο), Σταμάτης Πετσάκος (κιθάρα), Θοδωρής Ξηντάρης (φωνητικά), η φωτογραφία και η ιδέα  του «άπαιχτου» εξωφύλλου είναι της Ελένης Κορακάκη. (Στις μικρές φωτογραφίες  Θοδωρής και Αντώνης Ξηντάρης, Ασπασία Στρατηγού και Ανατολή Μαριόλα).