O ΦΩΝΤΑΣ ΛΑΔΗΣ προλογίζει το όμορφο παιδικό θεατρικό έργο του Βασίλη Κανιάρη: «Βλαντ Τσέπες Ο ΔΡΑΚΟΥΛΑΣ ΤΩΝ… ΓΕΡΑΝΕΙΩΝ» (κυκλοφορεί σε εξαιρετικά επιμελημένο βιβλίο από τις εκδόσεις ΕΝΤΟΣ). Όπως σημειώνει ο Β. Κανιάρης έγραψε τον «Βλαντ Τσέπες» για τις ανάγκες του συναυλιακού και θεατρικού χώρου «Μαρία Δημητριάδη» το καλοκαίρι του 2019 με προφανή στόχο: «Αναζητώντας τότε ένα θέμα, που θα συνέβαλε στην διαμόρφωση αγωνιστικής στάσης ζωής στους νέους ανθρώπους κι από τις πολύ μικρές ακόμα ηλικίες κατέληξα στην απόφαση να δημιουργήσω ένα έργο με τοπικές αναφορές (Γεράνεια όρη) αλλά και παγκόσμιες (Βλαντ Τσέπες, Καρπάθια, Ρουμανία)». Ο Βασίλης Κανιάρης γεννήθηκε το 1962 στο Σούλι Κορινθίας, ασχολήθηκε με τοπικό ραδιοσταθμό (Νεολαία FM) και παράλληλα εργάστηκε σε εγκαταστάσεις ηχητικών, φωτιστικών συστημάτων. Πήρε… το βάπτισμα του πυρός παρακολουθώντας σεμινάρια στιχουργικής του Μιχάλη Μπουρμπούλη και έκτοτε έχει γράψει πολλά τραγούδια. Από τι εκδόσεις ΕΝΤΟΣ κυκλοφορεί και το βιβλίο του «Οι αλεπούδες του Βερολίνου» όπως και ο ψηφιακός δίσκος (CD) «Χάρτινα φεγγάρια» σε μουσική Μανώλη Ανδρουλιδάκη με την αείμνηστη Μαρία Δημητριάδη και τους: Βασίλη Λέκκα, Γεράσιμο Ανδρεάτο, Παναγιώτη Μπούσαλη και τον συνθέτη.

 

***********************

ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΟΝΤΑΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΟΣΜΟΥΣ ΣΩΣΤΟΤΕΡΟΥΣ!

Γράφει ο ΦΩΝΤΑΣ ΛΑΔΗΣ

 

Σπάνια ο τίτλος ενός βιβλίου σε μπάζει στα ενδότερά του τόσο άμεσα, ζωντανεύοντας μπροστά σου πολλά απ’ τα πρόσωπα και τα γεγονότα που πρόκειται να βρεις μέσα σ’ αυτό. Στο βιβλίο που κρατάτε, ο συγγραφέας του το έχει καταφέρει.

Τι όνομα! Και τι τίτλος! «Βλαντ Τσέπες, ο δράκουλας των Γερανείων»…

Μανούλα μου!… Μπρρρρ!… Άκου Βλαντ Τσέπες! Αμ’ τ’ άλλα πρόσωπα του έργου; Δεν θα μπορούσε κανείς να φανταστεί πιο ταιριαστά ονόματα.

Φουλ Κλέβε, σύμβουλος της βασίλισσας («Κλέψε-κλέψε», που λέγαμε κι εμείς οι παλιοί).

Αμ’ Πος, κι αυτός σύμβουλος του Παλατιού.

Τζιμάνι, αστυνόμος.

Λίνα Ρίμα, ποιήτρια ‒τι άλλο;

Και, πρώτη απ’ όλους, η βασίλισσα Ισαβέλλα, η… Μεγάλη Μασέλα.

Ονόματα που τα προφέρεις –ή μάλλον τ’ ακούς– και καταλαβαίνεις αμέσως περί τίνος πρόκειται. Εύηχα, εύστοχα, ευνόητα. Όνομα και πράμα, που λένε.

Η αυλαία ανοίγει. Από τη μια είναι η μεγάλη πόλη, όπου κυβερνάει η βασίλισσα Ισαβέλλα. Εδώ οι κάτοικοι δυστυχούν. Απέναντι, στο κρησφύγετό του, στην τοποθεσία Μαύρα Πεύκα, ο Βλαντ Τσέπες, ο άνθρωπος, που προτίμησε από παιδί να ζει λεύτερος πάνω στα βουνά.

Πού όμως διαδραματίζονται όλ’ αυτά; Σε μια φανταστική χώρα; Όχι. Όλ’ αυτά γίνονται εδώ κοντά, κάπου στα Γεράνεια Όρη, ανάμεσα στην Αθήνα και, άντε το πολύ, ώς την Κόρινθο.

Παναγία μου!…

Δεν θα σας αποκαλύψω, εννοείται, την υπόθεση του έργου. Αν θέλετε διαβάστε το ή –καλύτερα–πηγαίνετε να το δείτε ζωντανεμένο στο θέατρο. Κι ακόμα καλύτερα, ανεβάστε το από μόνοι σας, παίξτε το, παρέες-παρέες, σε κάποιον πολιτιστικό σύλλογο ή στο σχολείο σας.

Αν, μάλιστα, είστε  γονείς, που αισθάνεστε ακόμα σαν παιδιά, πηγαίνετε τότε όλοι μαζί, μικροί-μεγάλοι, να γνωρίσετε τον Βλαντ Τσέπες, αν τύχει κι ακούσετε ότι το έργο παίζεται κάπου στην πόλη σας.

Αφού δεν πάτε, πάει να πει, εσείς στα Γεράνεια Όρη για να τον βρείτε, αποφάσισε να έρθει αυτός προς εσάς.

Ο Βασίλης Κανιάρης, ο μπαμπάς, ας τον πούμε έτσι, του Βλαντ Τσέπες και των υπόλοιπων ηρώων, μας έδωσε με μια πολύ απλή μορφή, μια ιδιαίτερα σύνθετη κατάσταση. Όπως σύνθετος είναι και ο κόσμος μέσα στον οποίο ζούμε. Γεμάτος αντιθέσεις και αντιφάσεις, χαρές και λύπες, προνόμια για τους λίγους και αδικίες σε βάρος των πολλών, ένας κόσμος όμως γεμάτος αγώνες, απ’ την μεριά αυτών των τελευταίων για μια καλύτερη ζωή. Μια ζωή χωρίς Φούλ Κλέβε και… μεγάλες Μασέλες.

Και το κατάφερε αυτό ο Κανιάρης στο ακέραιο, γιατί τα πράγματα στη ζωή είναι σε μια πρώτη θέαση σύνθετα, αλλά σε μια δεύτερη, πιο προσεκτική προσέγγιση, είναι πολύ απλά.

Ο μύθος που μας δίνει ο συγγραφέας είναι, λοιπόν, απλός, αλλά όχι σχηματικός. Είναι ένας κόσμος που έρχεται μέσα από τις καλύτερες παραδόσεις και τους θρύλους των Βαλκανικών χωρών και της πατρίδας μας, αλλά και της ιδιαίτερης πατρίδας του συγγραφέα, που είναι η Κόρινθος.

Θυμηθείτε μόνο τον Θησέα και τους τόσους κακούς που εξολόθρευσε, όταν ενηλικιώθηκε, στο διάβα του από την Τροιζήνα ως την Αθήνα. Πρώτα τον Περιφήτη, κοντά στην Επίδαυρο, με το ίδιο το ρόπαλο που εκείνος χρησιμοποιούσε για να σκοτώνει τους διαβάτες. Μετά, στον Ισθμό της Κορίνθου, τον Σίνη τον Πιτυοκάμπτη, που έδενε τους περαστικούς ανάμεσα σε δυο λυγισμένα πεύκα και μετά τα άφηνε να απομακρυνθούν το ένα από τ’ άλλο, στους Αγίους Θεοδώρους τη Φαία, το φοβερό αγριογούρουνο που κατέστρεφε την περιοχή, στην Κακιά Σκάλα το ληστή Σκίρωνα. Στην Ελευσίνα τον Κερκύονα και, τέλος, στην είσοδο της  Ιεράς Οδού, στο Δαφνί, τον Προκρούστη, που διαμέλιζε στο κρεβάτι του τα άτυχα θύματά του.

Και για να ’ρθούμε στα σημερινά, θυμηθείτε εκτός από τους μεγάλους σεισμούς της φύσης, τα «κατορθώματα» της κοινωνίας στην οποία ζούμε, τις τόσες και τόσες ανισότητες, τις ανεκπλήρωτες ανάγκες των ανθρώπων, την οικολογική καταστροφή, τα διυλιστήρια και τις ανεμογεννήτριες που πληγώνουν το μάτι όπου κι αν κοιτάξεις, τις πυρκαγιές, τις πλημμύρες και τους αφανισμούς κάθε τόσο, το μποτιλιάρισμα πολλών χιλιομέτρων στην επιστροφή του Σαββατοκύριακου και των γιορτών. Και πόσα άλλα.

Για να κλείσουμε, θυμηθείτε και πάλι, για να γυρίσουμε στην αρχή, τα λείψανα της αρχαιότητας και τους πιο παλιούς ακόμα μύθους που πλανιούνται στην  περιοχή, που μας τους θυμίζουν τα επιβλητικά, πέτρινα τείχη και τα άλλα αρχαιολογικά απομεινάρια,  που συντροφεύουν μέρα και νύχτα και εποπτεύουν και σήμερα –κι όταν ακόμα δεν το ξέρουμε– τις ζωές των κατοίκων της. Δηλαδή τις ζωές μας.

Ο βασικός μύθος του έργου, λοιπόν, είναι πρωτότυπος. Αλλά στην ουσία είναι κλασικός. Και γι’ αυτό, θα το ξαναπούμε ακόμα μια φορά, απλός. Αυτό όμως δεν οφείλεται σε κάποια έλλειψη. Είναι αντίθετα αποτέλεσμα λογοτεχνικής αφαίρεσης, που είναι το άλφα και το ωμέγα της τέχνης.

Η πλοκή κυλάει με άφθονο χιούμορ, με ευχάριστες καταστάσεις, που θα ενθουσιάσουν τα παιδιά, και κυρίως με σπουδαίους στίχους, που είναι και το πιο δυνατό, το «απόλυτο όπλο» του Βασίλη Κανιάρη.

⁎⁎⁎

Έχουμε στα χέρια μας ένα διαλεχτό πόνημα ενός καλού ποιητή, που αποδεικνύεται και πολύ καλός συγγραφέας θεάτρου για παιδιά.

Γιατί ο Κανιάρης, απ’ ό,τι ξέρω, δεν έπαψε ποτέ να είναι κι ο ίδιος ένα παιδί. Και είναι μεγάλου ατού αυτό.

Γράψε και ξαναγράψε, Βασίλη!

Σ’ έναν κόσμο γεμάτο ενήλικες που έχουν σηκώσει «τα χέρια ψηλά», σε έναν κόσμο που έχει χάσει το μέτρο, χρειαζόμαστε δημιουργούς σαν και σένα, για να μας επαναφέρουν στις βασικές αλήθειες.

Δημιουργούς που να ονειρεύονται σωστότερους κόσμους, μαζί με τα παιδιά.

 

                                                                                         Αθήνα, Οκτώβριος 2024