για τον παλιό βάρδο της σκυλάδικης και κλαψιάρικης υποκουλτούρας, που όταν τραγουδούσε “βέλαζε σα μοσχάρι, που το σφάζουν”. Έτσι μπράβο!! Δια βίου αναίτιο γοερό κλάμα, σπαρακτική μελούρα, καψούρα, βλακεία, πνευματική φτώχεια κι εξαθλίωση. Να μένει εσαεί ραγιάς  ξένων αφεντάδων ο όχλος της Γκραικυλίας αντί να τραγουδά την ταξική του εξέγερση.