Ξεχειλίζουν η χαρούμενη διάθεση, τα ζωηρά, ολόφωτα χρώματα, η ζηλευτή αρμονία ακούγοντας τον τελευταίο δίσκο του συνθέτη και σολίστα Άρη Κούκου. Σαν γλέντι σε σχολική εκδρομή, νεανική βόλτα στην θάλασσα, ερωτικός χορός. Όνομα και πράγμα: «Δέκα μικρά ταξίδια με ένα εισιτήριο»!  Για όλους εμάς τους Βολιώτες κάτι παραπάνω: Ταξίδια με την πάλαι ποτέ βενζινάκατο στις Αλυκές και στα Πευκάκια, γλέντια με τους θρυλικούς Μιλάνους στην ιστορική «Σκάλα», σχολικές κοπάνες στην Αγριά και στον  Άναυρο, τσιπουράδικα της Νέας Ιωνίας, μαγεμένα Σαββατοκύριακα στο Πήλιο. Είμαστε πολύ υπερήφανοι για αυτά τα παιδιά, όταν ακούμε να παίζουν, όταν βγάζουν δίσκους (CD) σε δύσκολες εποχές με τραγούδια όμορφα, όταν διασκεδάζουν με ταλέντο τα μεράκια μας, όταν ψυχαγωγούν πρωτότυπα, με την αρχαία σημασία τα εν λόγω ρήματα. Μιλάμε για τους διάσημους ή επιφανείς, αν θέλετε, μαθητές του Στάθη Μιλάνου και των άλλων αδελφών του, των αείμνηστων Κάρλου και Νίκου, που ακόμα… κουρδίζουν τα όνειρά μας και τους καημούς.

Ένας από αυτούς, που συνεχίζουν, απογειώνουν την καριέρα και μουσική  ευωχία στην Αθήνα ο Άρης Κούκος.  Δέκα ορχηστρικά για μπουζούκι και ένα τραγούδι σε στίχους Γιάννη Μπελεσιώτη με την Σοφία Παπάζογλου. Δεν θέλουμε, αδυνατούμε να ντύσουμε με λόγια ακριβά, πανέμορφα συναισθήματα, εμπνεύσεις της τέχνης και δη της λαϊκής μας μούσας. Γράφουμε απλώς ότι απολαύσαμε αυτά τα ταξίδια και έχετε και όλοι εσείς την ευκαιρία να κάνετε το ίδιο. Η μουσική δεν επιδέχεται επιθετικούς προσδιορισμούς και καλολογικά στοιχεία, που έλεγαν και οι παλιοί μας δάσκαλοι. «Φυσικά» σε κανένα από τα τοξικά βοθροκάναλα δεν θα… τύχει ν’ ακούσετε την ωραία εργασία, όπως και άλλα καλλιτεχνικά δημιουργήματα, που παρουσιάζουμε και προτείνουμε. Πέπλο σιωπής ρίχνει η ξενόδουλη εξουσία και τα τσιράκια της (και τα καλλιτεχνικά τοιαύτα) στις προσπάθειες νέων, εν γένει των ταλαντούχων να πάνε λίγο πιο μπροστά τον λαϊκό ελληνικό πολιτισμό, που ωστόσο όχι μόνο υπάρχει και ανθίζει ποικιλότροπα αλλά και συνεχίζει την μεγάλη, διαχρονική εκδίκηση έναντι των σκουπιδιών, που σερβίρονται στον ηλίθιο όχλο.

Να τώρα, αυτός ο δίσκος του Άρη Κούκου, που το ’φεραν «του κύκλου τα γυρίσματα» να χαρούμε, όπως και τα ανάλογα έργα άλλων εμπνευσμένων καλλιτεχνών σε όλους τους τομείς της τέχνης. Αρέσει ή όχι στην εξουσία, αφενός συντροφεύουν μερακλήδες και ψαγμένους χαροκόπους, που δεν μασάμε κουτόχορτο, εκπέμποντας υπογείως τα ωραία χρώματα και αφετέρου και ίσως το πιο σημαντικό, όλα αυτά τα σκόπιμα πρόωρα στην λήθη ριγμένα εξαιρετικά έργα είναι τα στοιχεία της μουσικής και με την ευρεία πολιτιστικής ταυτότητας των επόμενων γενεών. Είναι η κληρονομιά και η προίκα τους, που θα κληθούν ν’ αυγατίσουν, να συνεχίσουν την σκυταλοδρομία. Και οι αναγνώστες της παρούσας Ιστοσελίδας χρόνια τώρα έχουν το μέτρο σύγκρισης για το πόσες ωραίες δουλειές, στην μουσική, στην λογοτεχνία και σε άλλες μορφές τέχνης, αποσιωπούνται από την εξουσία αλλά κερδίζουν την μάχη με τον χρόνο. Τις προβάλλουμε και προτείνουμε να αποκτήσετε με την σειρά σας μέθεξη.

 Αν λιγάκι πλατειάσαμε πάλι, θέλουμε να υπογραμμίσουμε πόσο αξιέπαινα είναι αυτά τα παιδιά σαν τον Άρη Κούκο, που καταθέτουν το καταστάλαγμα της ψυχής του σε εποχή, που δεν τους παίζει το σύστημα και τα Μέσα Μαζικής Εξαχρείωσης (Μ.Μ.Ε.). Και όπως δείχνουν δουλειές, καλή ώρα σαν τα «Δέκα μικρά ταξίδια με ένα εισιτήριο» οι αντιξοότητες γίνονται έμπνευση και προσθέτουν ομορφιά, ωριμότητα και κοινωνικό αντίκρισμα στα δημιουργήματά τους. Ευκαιρίας δοθείσης για φέρτε νοερά τα άλλα, την σκυλοπόπ υποκουλτούρα, που προβάλλεται με τα χίλια, πόση μιζέρια και κόμπλεξ παρακμή περιέχουν εκτός από παντελή έλλειψη αισθητικής και πλεόνασμα σαβούρας!

Ο Άρης Κούκος γεννήθηκε στον Βόλο και από τον πατέρα του έμαθε τα πρώτα τραγούδια στο μπουζούκι. Στα δεκατρία του πήγε στην σχολή του Στάθη Μιλάνου. Μετά το Λύκειο ήρθε στην Αθήνα, τελείωσε την Θεολογική Σχολή, τελειοποιήθηκε συγχρόνως στην μουσική και μετά τον στρατό παίζει επαγγελματικά. Οι πρώτες του συνεργασίες ήταν με τον Παντελή Θαλασσινό, τον Γεράσιμο Ανδρεάτο, τον Γιάννη Κότσιρα, τον Κώστα Μακεδόνα και άλλους. Την περίοδο 203-2006 μετέχει στην ορχήστρα «Μ. Θεοδωράκης» με περιοδείες σε όλο τον κόσμο. Ακολουθούν συμπράξεις με Γιώργο Νταλάρα, Δημήτρη Μητροπάνο, Χρήστο Νικολόπουλο, Γλυκερία, Μανώλη Μητσιά και άλλους φτασμένους.  Με συνοδοιπόρους τους επίσης Βολιώτες Βαγγέλη Μαχαίρα και Γεράσιμο Σιούρα, ως συγκρότημα «Contra Tempo», ηχογραφεί Γιώργο Ζαμπέτα, με τίτλο «Τραγούδια από το περιβόλι του Γιώργου Ζαμπέτα» (2012). Πρώτη δισκογραφική δουλειά: «Με την καρδιά στην θάλασσα» σε στίχους Μάτας Αδαμογιάννη (2016). Την ίδια χρονιά 4 τραγούδια ερμηνεύει ο Κώστας Σμοκοβίτης στον ψηφιακό δίσκο (CD) «Χρωστάνε μια συγνώμη». Το 2019 κυκλοφορούν άλλα δυο τραγούδια του σε στίχους Μάτας Αδαμογιάννη με την Δέσποινα Ραφαήλ, δίσκος: «Θα ’ρθούνε μέρες». Εννοείται ότι διδάσκει μπουζούκι.

Πλειάδα εξαιρετικών μουσικών συμμετέχει στον δίσκο και αυτό είναι άλλο σημαντικό πλεονέκτημα των μελωδικών έργων, που εκδίδουν ταλαντούχοι συνθέτες και σολίστες της νεώτερης γενιάς. Το παλιό με το καινούριο σε αρμονικές συνυπάρξεις. Παίζουν: Ηρακλής Βαβάτσικας (ακορντεόν), Δημήτρης Παπαγγελίδης (κλασική, ακουστική κιθάρα), Θοδωρής Κουέλης (κοντραμπάσο), Γιάννης Καρακασίδης (τύμπανα, κρουστά), Άρης Κούκος (μπουζούκι, μπαγλαμά, κιθάρα, ενορχήστρωση). Ο… έτερος Καππαδόκης εκ των επιφανών μαθητών του Στάθη Μιλάνου ο Βαγγέλης Μαχαίρας(έβγαλε νέα εξαιρετική δουλειά, που θα παρουσιάσουμε προσεχώς), παίζει τον ρόλο ηχολήπτη. Στην εγχώρια μούσα τα όμορφα εξακολουθούν να είναι συνεργατικά και συλλογικά. Προτιμήσαμε σύντομη συνομιλία με τον Άρη Κούκου, ο οποίος, όπως πάντα δωρικά, λιτά,  σχολιάζει αρχικά τον τίτλο του δίσκου: «“Δέκα ταξίδια με ένα εισιτήριο”:

«Πρόκειται για δέκα μελωδίες, δέκα ορχηστρικά με μπουζούκι, και ένα τραγούδι σε στίχους του Γιάννη Μπελεσιώτη, με την φωνή της Σοφίας Παπάζογλου. Νομίζω πως η μουσική έχει την ιδιότητα, την ικανότητα να ταξιδεύει το μυαλό και την ψυχή. Έτσι το φαντάζομαι εγώ τουλάχιστον, σαν ένα μελωδικό ταξίδι».

 

– Σολίστας και συνθέτης, ένα σχόλιο και για τις δυο σου ιδιότητες.

«Φυσικά όλα πηγάζουν από την ανάγκη για δημιουργία. Ο μουσικός έχει δύο δρόμους να εκφράσει αυτό που έχει μέσα του, την εκτέλεση μουσικής που γράφτηκε από άλλο συνθέτη και την σύνθεση της δικής του μουσικής. Δύσκολη εποχή, βέβαια, για το μπουζούκι, πόσο μάλλον για ορχηστρικά με μπουζούκι. Η ανάγκη για δημιουργία, όμως, δεν σταματάει ποτέ, όσο δύσκολες κι αν είναι οι συνθήκες μιας εποχής. Για μας τους μπουζουξήδες τα ορχηστρικά, τα σόλο που λέμε, έχουν μεγάλη αξία. Δεν υπάρχει κάποιος που να μην έπαιξε το “Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας”, “Τα ωραία του Τσιτσάνη” ή το σόλο του Χιώτη στο “Περασμένες μου αγάπες”. Επίσης σπουδαίο ρόλο παίζει πάντα και το ταξίμι, ο οργανικός αυτοσχεδιασμός δηλαδή. Εκεί φαίνεται εξάλλου για μένα το μέγεθος του μουσικού. Σε ό,τι με αφορά μεγάλο ρόλο στην ανάπτυξή μου έπαιξε ο τρόπος παιξίματος του δασκάλου μου, του Στάθη Μιλάνου. Τα ταξίμια, που έκανε και το “ελεύθερο” παίξιμό του στα τραγούδια. Και μετά τα ορχηστρικά του Ζαμπέτα, του Τσιτσάνη, του Χιώτη και άλλων».

– Ως συνθέτης προτιμάς τα τραγούδια ή τα ορχηστρικά θέματα;

«Μου αρέσει κυρίως να γράφω μελωδίες. Ψάχνοντας πάνω στο όργανο, στο μπουζούκι, ανακαλύπτοντας τα μυστικά του, συχνά γεννιέται κάτι νέο, που μπορεί να είναι με την σειρά του και όμορφο. Το τραγούδι από  την άλλη είναι λίγο διαφορετική κατάσταση. Συνισταμένη και άλλων παραγόντων. Χρειάζεται καλός στίχος, καλή φωνή και ερμηνεία. Η μουσική θα πρέπει να ταιριάζει με αυτά. Τελικά, όμως, για να είμαι ειλικρινής, μου αρέσουν και τα δύο, καθένα έχει την δική του χάρη, αρκεί, βεβαίως, να υπάρχει ταλέντο και έμπνευση από όλους τους συντελεστές».

– Τί κάνει ο καλλιτέχνης σήμερα, με τις δυσκολίες της ανυπαρξίας δισκογραφίας και τις μικρές σκηνές.

 «Ό,τι μπορεί κι ό,τι προλάβει. Η δισκογραφία έχει αλλάξει κατά πολύ, σε σχέση με την πρότερη κατάσταση. Και το CDακόμα έχει πλέον τελειώσει. Σχεδόν όλα γίνονται διαδικτυακά. Καλλιτέχνης με καλλιτέχνη έχει διαφορά, όμως. Άλλο ο τραγουδιστής, άλλο ο τραγουδοποιός και άλλο ο συνθέτης.  Πέρα από τα κοινά προβλήματα καθένας έχει και τα δικά του για να επικοινωνεί με το κοινό του, για παράδειγμα αναλόγως τί είναι, συνθέτης, τραγουδιστής κλπ. Εγώ προσωπικά προσπαθώ εντελώς μόνος, με την βοήθεια της τεχνολογίας. Δεν έχω δισκογραφική εταιρεία ή γραφείο παραγωγής. Δεν θεωρώ ότι έχει κάποιο νόημα να απευθυνθώ σε κάποια δισκογραφική εταιρεία. Είναι αλήθεια ότι οι μικρές μουσικές σκηνές λειτουργούν θετικά στην προσπάθεια των νεότερων κυρίως καλλιτεχνών. Πιο ζεστοί και πιο τίμιοι χώροι στην προσπάθεια τους».

 

        

                             Πιτσιρικάς στην «Σκάλα του Μιλάνου» συνοδεύοντας τον Κάρλο και τον Νίκο.

 

Πώς βλέπεις σήμερα και αύριο του μπουζουκιού το μέλλον;

«Τί να σου πω; Γενικά δεν είμαι και πολύ αισιόδοξος. Μακάρι, όμως, να κάνω λάθος! Αν ρωτάς δισκογραφικά πάντως, η προφανέστατη απάντηση είναι όχι. Δεν βλέπω και μεγάλο μέλλον. Στα μαγαζιά υπάρχει κίνηση. Πάντα τα κλασσικά λαϊκά παίζονται. Οφείλουμε, όμως, να υπογραμμίσουμε και την άκρως αισιόδοξη πλευρά. Ασχολείται πολύς κόσμος με το μπουζούκι, μαθητές υπάρχουν πολλοί. Το διαδίκτυο βοηθάει και εύκολα βρίσκεις τα πάντα. Από εκεί και πέρα βγαίνουν φιντάνια, που μέσα σε αντίξοες συνθήκες καλούνται να αφήσουν το δικό τους καλλιτεχνικό αποτύπωμα. Από την μια, δύσκολα, πολύ δύσκολα βιοπορίζεται κανείς από την μουσική και το μπουζούκι, αλλά από την άλλη υπάρχει το μεράκι, το ταλέντο, ο πόθος και το πάθος της δημιουργίας και της ανάδειξης στην νέα γενιά, που σπουδάζει συστηματικά μουσική. Ελπίζω τα νέα παιδιά που μελετούν να διακρίνουν και να αναζητούν διαρκώς τον καλό ήχο και το καλό παίξιμο».

Τα σχέδια σου…

 «Να φτιάξω τα επόμενα “Μικρά ταξίδια” και να συνεχίσω να μελετώ και να “ψάχνω” το μπουζούκι».