Ο παλιός φίλος ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΚΟΡΑΚΑΚΗΣ πάντα ψάχνοντας το εξαιρετικό μάς κερνά όχι ένα νέο δίσκο, αλλά ένα καινούριο έργο και για πρώτη φορά συνεργάζεται με την Βερόνικα Δαβάκη, που μπήκε με δυνατά «όπλα» στον όμορφο κήπου του λαϊκού τραγουδιού. Ο τίτλος: «Λαϊκή Απογευματινή» αλά παλαιά και μοντέρνα, σαν θεατρική παράσταση, που απευθύνεται σε όλη την οικογένεια, την γειτονιά, στο χωριό και την πόλη. Εκδόθηκε από «Το Ελληνικό Σχέδιο» της Στέγης Ωνάση. Έχει ενδιαφέρον πώς ξεκίνησε η ιστορία, που ακολουθεί, ίσως και καλλιτεχνική αξία για το αν, πώς και κατά πόσο έχει ο μέσος πολίτης, τελικά όλοι εμείς, ανοιχτά μάτια κι αφτιά στο πολιτιστικό γίγνεσθαι ή απλώς μηρυκάζει(ουμε) όσα σερβίρουν τα βοθροκάναλα.

Στα τελειώματα το φρικτό παραμύθι COVID-19 ο δεν ξέρω πόσες δεκαετίες κολλητός Πανάγος με την παιδίατρο σύζυγο προτείνουν θέατρο. Παίζεται-λέει παράσταση για την Μαρίκα Νίνου σε σκηνοθεσία Γιάννου Περλέγκα. Και ποια  θα τραγουδήσει Μαρίκα Νίνου, βρε Αγγελικούλα-η εύλογη μου απορία; Τέλος πάντων, πάμε να δούμε τον φίλο μας Γιάννο-η απάντηση του Πανάγου. Σουρεαλιστική φάση, όλοι με μάσκες εκτός από μένα, που δοκίμασα μεγάλη ευχάριστη έκπληξη: Ωραίες ερμηνείες, συνδυασμός της ακροβατικής θητείας της Μαρίκας με την δισκογραφία και το πάλκο, υπόγεια σχοινοβασία-στην κυριολεξία-για το τραγικό ρομάντζο Νίνου-Τσιτσάνη απέναντι στην ανόητη αντίδραση της οικογένειας του αείμνηστου συνθέτη, που συνήθως απειλεί με μηνύσεις (το βίωσα με αφορμή το συγγραφικό έργο). Τελικά καταχαρήκαμε την παράσταση,  πάμε να συγχαρούμε τον Γιάννο. Βγαίνει μια κοπέλα, ενημερώνει ότι δεν επιτρέπεται  στα καμαρίνια λόγω κορονοϊό, της λέμε να ενημερώσει τον Γιάννο ότι τον ζητάνε οι φίλοι του. Όπερ και εγένετο. Στο φουαγιέ του θεάτρου γίνεται συζήτηση για το έργο. Όλοι με μάσκες πλην Γιάννου κι εμού. Δεν θυμάμαι αν φορούσε η εν λόγω κοπέλα στην οποία είπα, θυμάμαι, με μεγάλο ενθουσιασμό, ότι δεν περίμενα ότι θα βρεθεί πρόσωπο να ερμηνεύσει την Μαρίκα Νίνου.Πρώτη συνάντηση με την Βερόνικα Δαβάκη, μετά την επιτυχία Μ. Νίνου συχνά πυκνά ενημερωνόμουν για την καλλιτεχνική της πορεία.

Οφείλω, επίσης, όπως πάντα συνηθίζω με ειλικρίνεια, να ομολογήσω ότι δεν ήμουν και  φανατικός υποστηρικτής, όταν άκουσα για συνεργασία του Βαγγέλη με τον Δημήτρη Παπαδημητρίου θεωρώντας εν πρώτοις ότι είναι δυο αταίριαστοι καλλιτέχνες-κόσμοι. Φυσικά το κάθε έργο τέχνης «δικαιώνεται» ή όχι εκ του αποτελέσματος. Η «Λαϊκή Απογευματινή» είναι εξαιρετικός δίσκος, όχι νέος-επαναλαμβάνω-αλλά καινούργιος με την αρχαία και ουσιαστική έννοια της λέξης. Στον γερό καμβά της Κορακάκειας λαϊκής έμπνευσης ενσωματώνονται, απορροφώνται ενδιαφέροντα στοιχεία, μάλλον ή κυρίως δυτικής μελωδικής ενορχήστρωσης και συγκροτείται εξαιρετικό μουσικό έργο, όμορφα λαϊκά τραγούδια. Για τον Βαγγέλη Κορακάκη έχουμε πολλάκις γράψει, υπενθυμίζουμε συνοπτικά για  νέους αναγνώστες. Είναι από τους συνθέτες, που αξιοποιώντας με ταλέντο κι έμπνευση παραδοσιακά, ρεμπέτικα και νεώτερα μελωδικά αρώματα φθάνει στο πρωτότυπο έργο, δυνατό λαϊκό τραγούδι ως προς την μουσική και στον στίχο. Όσο και αν το τραγούδι είναι αντιθετική σύνθεση ή συνθετική αντίθεση όλων των στοιχείων του, ο Βαγγέλης Κορακάκης είναι από τους συνθέτες, που συνηθέστατα γράφει πάνω σε στίχο. Πάλι σχηματικά, ψάχνει και βρίσκει πρώτα τον στίχο. Τα πλείστα των ασμάτων  διηγούνται με τρόπο κατά το μάλλον ή ήττον θεατρικό μια ερωτική ή ευρύτερα κοινωνική ιστορία.

Αυτό το τελευταίο αφορά και την ερμηνεία της Βερόνικας Δαβάκη στον εν λόγω δίσκο. Φυσικά έχει θεατρική προσέγγιση ως εκ θέσεως κι εμπειρίας. Στο έργο «Μαρίκα Νίνου -Σαν άστρο» μού έκανε εντύπωση η άγνοια κινδύνου σε τόσο δύσκολο ερμηνευτικό πείραμα από νέα τραγουδίστρια-ηθοποιό και η τόλμη, η έλλειψη άγχους (τουλάχιστον έτσι φαινότανε στην σκηνή) να τραγουδήσει το Φαινόμενο Νίνου. Όχι μιμούμενη ή κακοποιώντας αλλά με δικό της τρόπο, που πλημμυρίζει σεβασμό και ταλέντο. Βέβαια δεν ήξερα τότε για την θεατρική και άλλη (μέχρι ακροβατικά) θητεία της. Ακούγοντας την «Λαϊκή Απογευματινή» και άλλα τραγούδια  (Νίκο Ξυδάκη κ.λπ.) υπογραμμίζω ότι αυτή η κοπέλα διαθέτει πέρα από τις φωνητικές δυνατότητες και ένα πρωτάκουστο σήμερα στην λαϊκή μούσα ενδιαφέρον ηχόχρωμα με το οποίο υπηρετεί τις ανάγκες κάθε τραγουδιού. Επιτρέψτε τον φραστικό ακροβατισμό: Μελίρρυτος φωνή και ερμηνεία δίχως για την ώρα να γίνεται μελό, διατηρεί το Δωρικό ή Ιωνικό (δεν ξέρω) υπόβαθρο. Σταματώ εδώ γιατί η τέχνη και το ταλέντο δεν περιγράφονται με λόγια. Μακάρι να συνεχίσει έτσι και κατά τεκμήριο να έχει πάντα επιτυχείς επιλογές σε πολύ δύσκολους καιρούς. Ευχή, που κάναμε σε καναδυό ακόμα νέες τραγουδίστριες, που κατά την γνώμη μου έχουν δείξει για την ώρα ότι «καλά τα καταφέρνουν»!

Όχι δεν πλατειάσαμε προλογίζοντας  δίσκο ή συνέντευξη. Συνειδητά προσπαθήσαμε να δώσουμε καναδυό μηνύματα για το σημερινό λαϊκό τραγούδι με αφορμή τον παλιό,  αγαπημένο φίλο Βαγγέλη Κορακάκη, που έως τώρα δίνει, κάνει την ψυχή του όμορφο λαϊκό τραγούδι και μια νέα ερμηνεύτρια, που το υπηρετεί με πληρότητα και ταλέντο, όπως προκύπτει και από την «Λαϊκή Απογευματινή» μουσική παράσταση.  Πριν της δώσουμε τον λακωνικό λόγο, μικρό βιογραφικό σημείωμα με την επισήμανση ότι είναι από τα πιο πλούσια, που έχουν πέσει στην αντίληψή μας.

Η  Βερόνικα Δαβάκη είναι απόφοιτος του «Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν» και της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών. Στην Αθήνα πρωτοβρέθηκε  ως φοιτήτρια της Νομικής Σχολής, παράλληλα σπούδαζε κλασικό τραγούδι με την Άρτεμη Μπόγρη και υποκριτική με την Σοφία Κακαρελίδου. Παρακολούθησε μαθήματα πιάνου και θεωρίας της μουσικής. Επίσης  σεμινάρια  ακροβατικών (ξυλοπόδαρα)  και τεχνικής  clown-“Draw me laughter”  στην σχολή Καλών Τεχνών της Ουτρέχτης με τον N. Farman. Το 2024 τιμήθηκε με το βραβείο Κάρολος Κουν για την ερμηνεία της ως Μαρίκα Νίνου.Εκτός από την «Λαϊκή Απογευματινή» το 2022 κυκλοφόρησε τον πρώτος δίσκο σε μουσική του Νίκου Ξυδάκη, στίχοι Τέλλου Άγρα, Διονύση Καψάλη, Μάνου Ελευθερίου, Κώστα Φασουλά, Μαρίτας Αλημίση. Ερμήνευσε το τραγούδι για την σειρά της Ε.Ρ.Τ. «Μια Νύχτα του Αυγούστου», μουσική και στίχοι Δημήτρη Παπαδημητρίου. Επίσης στην σειρά: «Λόγω Τιμής 20 χρόνια μετά» τα τραγούδια «Η άλλη όχθη» και «Η βάρδια». Συμμετείχε στον δίσκο «Ένα Παράθυρο μικρό»,στίχοι Μιχάλη Γκανά, στο πρόγραμμα «Η μουσική αγαπάει τον αυτισμό» της Στέγης του ιδρύματος Ωνάση. Το 2019 παρουσίασε μαζί με τον Θοδωρή Ματούλα σειρά ρεμπέτικων διασκευασμένων για άρπα και φωνή. Πήρε μέρος στους 3 κύκλους του Δημήτρη Παπαδημητρίου: «Ο Μεγάλος Αιρετικός» στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Την Άνοιξη του 2016 ανέβασε σε συνεργασία με τους «Bijoux de Kant»  μουσική παράσταση «Ρεμπέτικη Ακολουθία του Νυμφίου» σε κείμενα της Ακολουθίας του Νυμφίου συνοδευόμενα από αμανέδες και άλλα τραγούδια. Εκτός από την παράσταση για την Μαρίκα Νίνου ως ηθοποιός συμμετείχε μεταξύ άλλων και στις: «Ο Αριστοφάνης ονειρεύεται», «Ο Φτωχούλης του Θεού», «Μάγισσες της Σμύρνης», «Πλούτος», «Όρνιθες», «Ο κουρέας της Σεβίλλης» και άλλα. Και τώρα η συνομιλία μας:

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

– «Λαϊκή Απογευματινή» πώς προέκυψε και γιατί;

«Συναντηθήκαμε σε μια εκπομπή, ο Βαγγέλης Κορακάκης έπαιξε με το μπουζούκι στο καμαρίνι το “Kάπου φυσούσε”. Αν σου αρέσει, να το πεις, μου λέει! Ήταν βέβαια  θείο δώρο για μένα  Ακολούθησαν 8 ακόμη τέτοια δώρα-στίχοι, μουσική δικά του-κι έτσι βγήκε ο δίσκος  Τις ενορχηστρώσεις τις ανέλαβε ο Δημήτρης Παπαδημητρίου και η “Λαϊκή Απογευματινή” ολοκλήρωσε  τον χαρακτήρα της».

 – Ο τίτλος; Παραπομπή και αναφορά στην θεατρική σου αφετηρία και θητεία;

«Μάλλον παραπομπή στον τρόπο που αισθάνομαι αυτά τα 9 τραγούδια. Ο δίσκος έχει ταυτόχρονα κάτι νοσταλγικό και οικείο, μια αίσθηση γειτονιάς, όπως αυτές που φαντάζομαι για τις λαϊκές απογευματινές παραστάσεις Ταυτόχρονα είναι  μια πρόταση, μια πολύ προσωπική θέση  στο λαϊκό τραγούδι. Είναι μια καινούργια παράσταση σε πολύ οικεία φόρμα».

 – Δυο λόγια για το ξεκίνημά σου…

«Ήρθα στην Αθήνα ως φοιτήτρια της Νομικής Σχολής. Πριν ακόμα παραλάβω το φοιτητικό μου πάσο (ταυτότητα) είχα γίνει  μέλος του Πολιτιστικού Ομίλου Φοιτητών του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Εκεί μυήθηκα στις τέχνες, στο θέατρο, στον  κινηματογράφο,  στην φωτογραφία. Ταχύρρυθμα και εντατικά! Αποφάσισα  έπειτα να δώσω εξετάσεις σε δραματική σχολή, ξεκίνησα κλασικό τραγούδι γιατί επρόκειτο να εξεταστώ και σε αυτό, μουσική γνώριζα από την σχολική ηλικία. Βλέπετε,  πάντα η μουσική με βοηθούσε στο θέατρο και το θέατρο στην μουσική. Ύστερα αποφοίτησα από το Θέατρο Τέχνης. Σειρά είχε κατόπιν η σχολή Καλών Τεχνών.  Δούλεψα αρκετά σε μικρά μαγαζιά με ρεμπέτικα  σχήματα, συνήθως χωρίς μικρόφωνο, μεταξύ φίλων μουσικών.   Θέατρο και τραγούδι. Αυτό ήταν πάντα».

 – Η «Μαρίκα Νίνου» δεν ήταν μεγάλο ρίσκο, ακροβατικό δίχως δίχτυ ασφαλείας για μια νέα φωνή, που ξεκινά σε δύσκολο καιρό;

 Στην παράσταση “Μαρίκα Νίνου-σαν άστρο”, που κάναμε στο Θέατρο Τέχνης σε σκηνοθεσία της Μαριάννας Κάλμπαρηκαι του Γιάννου Περλέγκα ανέλαβα τον ρόλο της Μαρίκας Νίνου. Αυτή ήταν, που μου χάρισε και το βραβείο ερμηνείας Κάρολος Κουν. Επρόκειτο, βέβαια, για την ζωή αυτής της γυναίκας θρύλου του ελληνικού τραγουδιού, αυτού του μυστήριου φλεγόμενου κοριτσιού-γιατί πέθανε τόσο νέα-που έζησε αλλά και τραγούδησε με πάθος, με τόλμη, με γενναιοδωρία, ατρόμητη και αποφασισμένη μέχρι τέλους, όταν νικήθηκε από την αρρώστια. Ακριβώς, λοιπόν, γιατί ήταν μια τέτοια προσωπικότητα αλλά και μια τέτοια φωνή αποφασίσαμε πως δεν θα φτιάχναμε μια παράσταση στα πρότυπα των αμερικάνικων ταινιών βιογραφίας. Δεν στοχεύσαμε στην ρεαλιστική μεταμόρφωση των ηθοποιών και κατά επέκταση στην ταύτιση ηθοποιού και ρόλου. Η δική μας παράσταση είχε χαρακτήρα αφηγηματικό, οι ήρωες αφηγούνταν τα γεγονότα ενίοτε ως  ρόλοι αλλά κυρίως  ως εξωτερικοί παρατηρητές. Κι έτσι εγώ δεν χρειάστηκε να τραγουδήσω μιμούμενη τη Νίνου-κάτι που θα ήταν μάλλον ακατόρθωτο. Φέραμε την ηρωίδα μας ως σύμβολο πάνω στην σκηνή και αφηγηθήκαμε τη ζωή της στηριζόμενοι στον μύθο της, σε στοιχεία που μας έδωσε η οικογένεια της αλλά και σε δικές μας υποθέσεις ή και διαισθητικά».

 – Θέατρο και τραγούδι. Συνδυάζονται και πώς σήμερα;

«Δεν θα ήθελα να το σκεφτώ ως δίλημμα, δεν βρίσκω και τον λόγο. Η τέχνη της υποκριτικής και η τέχνη της μουσικής βρίσκονται ούτως η άλλως σε διάλογο από την αρχαιότητα. Προτεραιότητα μου είναι κάθε φορά να υπηρετήσω την ιστορία, που επέλεξα  να πω. Με ό,τι εκφραστικό μέσο διαθέτω και βέβαια με ό,τι αρμόζει στην ιστορία».

 – Βαγγέλης Κορακάκης. Θα έλεγε κανείς ότι υφολογικά αποκλίνετε…

«Και όμως αισθάνομαι μεγάλη οικειότητα στα τραγούδια του Βαγγέλη.  Δεν προσπάθησα να μετακινηθώ ούτε και εγκλωβίστηκα.   Ακολούθησα, όμως, πιστά τον κόσμο του».

– Πόσο επηρεάζει, πόσο καθορίζει τον τρόπο εκτέλεσης του τραγουδιού ο συνθέτης ή ο τραγουδιστής τραβάει τον δρόμο του και ό,τι προκύψει;

«Φαντάζομαι ότι για τον κάθε τραγουδιστή αλλά και για τον κάθε συνθέτη είναι θέμα διαφορετικό. Στις δικές μου συνεργασίες, δηλαδή στον “‘Άσωτο Καιρό”, τον δίσκο μας με τον  Νίκο Ξυδάκη, στην “Λαϊκή Απογευματινή” αλλά και στα λίγα τραγούδια, που έχω κάνει με τον Δημήτρη (Παπαδημητρίου), αφήνομαι εξ ολοκλήρου στον κόσμο του δημιουργού. Η αίσθηση που έχει εκείνος πάνω στην μουσική, αυτό με τρέφει. Η οπτική του, ο κόσμος του. Ίσως αυτό είναι και στοιχείο της θεατρικής μου ποιότητας, πάντα με ενδιαφέρει η αφομοίωση νέων στοιχείων. Με ενδιαφέρει να βρίσκομαι σε περιβάλλον αχαρτογράφητο».

 – Επανεκτελέσεις παλιών τραγουδιών, σουξέ για εμπορική ασφάλεια και προσιτό στον κόσμο ρεπερτόριο ή νέα τραγούδια;

«Κοιτάξτε μέσα σε αυτό το “παλιά τραγούδια” υπάρχουν τόσα πολλά αριστουργήματα, που είναι παράδοξο να μην επιθυμεί κανείς να τα πει. Όχι απαραίτητα με στόχο την εμπορική επιτυχία αλλά γιατί μας συγκινούν. Στα νέα τραγούδια από την άλλη δεν έχεις να αναμετρηθείς με καμία άλλη εκτέλεση, η δήλωση που κάνεις είναι εντελώς προσωπική και αυτάρκης».

  – Πώς επιλέγεις τα καινούρια τραγούδια ή εκείνα σε επιλέγουν;

«Όταν ακούω ένα τραγούδι για πρώτη φορά και όταν το μελετάω, αναζητώ την θέση μου στο σύμπαν του. Πού βρίσκομαι εγώ μέσα σε αυτό το αφήγημα, σε αυτή την παραβολή. Υπάρχουν βέβαια φορές, που αυτό γίνεται σε μια στιγμή, δια μαγείας, υπάρχουν και άλλες, που βασανίζομαι περισσότερο. Μου έχει συμβεί να μη μπορώ να αισθανθώ άνετα μέσα στο περιβάλλον ενός τραγουδιού και τότε το έχω εγκαταλείψει Σπάνιο αλλά μου έχει συμβεί».

– Όταν τα βρίσκεις, τα υπερασπίζεσαι στα πάλκα και στις συναυλίες ή τα κρατάς στο σκονισμένο ντουλάπι μόνο για… ποιοτικό ρεπερτόριο;

«Το να πει ένας τραγουδιστής ωραία τα παλιά τραγούδια είναι αναγκαία συνθήκη αλλά όχι επαρκής για να είναι ολοκληρωμένος  Χρειάζεται οπωσδήποτε να έχει το δικό του ρεπερτόριο, το στίγμα του στην ιστορία του τραγουδιού.  Θα ήμουν τουλάχιστον αφελής εάν δεν έλεγα τα δικά μου τραγούδια αλλά θα μου έλλειπαν και πολύ γιατί είναι σπλαχνική η σύνδεση μου μαζί τους».

– Οι τραγουδίστριες σήμερα, τάσεις και προβλήματα. Όλες βγαίνουν από τηλεοπτικά σώου για τον χαβαλέ του όχλου;

«Ο κάθε καλλιτέχνης επιλέγει την πορεία του με βάση την επιθυμία, τις ανάγκες, τις βλέψεις , την αισθητική αλλά και την προσωπικότητα του. Τηλεοπτικά σόου, Ίντερνετ, μαγαζιά, συναυλίες, Social Media, όλα είναι παράθυρα προς τον κόσμο. Το βρίσκω απολύτως φυσικό να θέλει ένας καλλιτέχνης να “συστηθεί”, να δηλώσει το παρόν, να διεκδικήσει τον χώρο του στον ευρύτερο χάρτη. Κάθε διαδρομή έχει το κόστος αλλά και τους θησαυρούς της».

 – Υπάρχει αξιόλογο έργο να τραγουδάτε ή κυνηγάτε όλοι το εφήμερο σουξέ;

«Ναι στο αξιόλογο έργο! Ναι και στο σουξέ! Ναι στο αξιόλογο σουξέ!  Όταν το σουξέ δεν είναι αυτοσκοπός οι πιθανότητες να είναι αξιόλογο το έργο αυξάνουν! Υπάρχουν αυτή τη στιγμή πολύ αξιόλογοι δημιουργοί άρα και έργο. Αργά ή γρήγορα θα έχουν  τον χώρο που τους αναλογεί».

– Τί θα έλεγες σε επίδοξη τραγουδίστρια, να το επιχειρήσει ή να κάνει κάτι άλλο πιο επικερδές;

«Αλίμονο, αν ένας τραγουδιστής επαφίεται στην γνώμη κάποιου τρίτου για να αποφασίσει εάν θα συνεχίσει να τραγουδάει ή όχι, τότε μάλλον είναι έτοιμος να πάρει την στροφή»!   

– Τα σχέδιά σου.

«Στις 23 Φεβρουαρίου και 1η Μαρτίου στο Θέατρο Τέχνης: «Ο πετεινός και το ξόρκι της αποκριάς». Είναι δυο αποκριάτικα παραμύθια γραμμένα για αφηγητή και ορχήστρα, εκεί συμμετείχα στη συγγραφή του έργου και παίζω και ως ηθοποιός Μια παράσταση για μικρούς και μεγάλους, μύηση των παιδιών στην συμφωνική μουσική και στην ακρόαση γενικότερα.  Στις 10 Μαρτίου στο Δημοτικό  Θέατρο Πειραιά: «Ο άγνωστος θησαυρός του Γιάννη Παπαϊωάννου» και «Λαϊκή Απογευματινή». Και στις 11 Μαρτίου πάλι στο Δημοτικό  Θέατρο Πειραιά «Ο άγνωστος θησαυρός του Παναγιώτη Τούντα» και ρεμπέτικα με δύο άρπες».

———

Υ.Γ. Να μη ξεχάσω το ωραίο βιβλιαράκι, περιέχει μεταξύ άλλων τα εννιά τραγούδια του δίσκου (CD) με τα χειρόγραφα των στίχων του Βαγγέλη.

                                                                                                                                                                            ΗΛ. ΚΑΠ.